شهید «مصطفی فدائی» در نامهای به مادرش مینویسد: «این همان راهی است که تو طی نوزده سال به من یاد دادی؛ راه خدمت به مردم. مادرجان! بگذار کمی من و تو از هم جدا باشیم تا لااقل بسیاری از خانوادهها در کنار هم زندگی شیرینی داشته باشند.»
پیش از آنکه مصطفی بیاید، ما فقط ظهرها نماز جماعت داشتیم. کم کم نمازهای مغرب و عشا هم جماعت شد و بعد از مدتی نمازهای صبح هم همین طور. رفتارش طوری بود که بدون اینکه به کسی تکلیف کند، بچّه ها میفهمیدند باید چکار کنند.