" محمدمهدی برزآبادی فراهانی"، بسیجی اراکی که نخستینبار در ۱۲–۱۳سالگی پایش به جبهه باز شد، از اهواز و گروههای محور چمران تا یگانهای رزمی «فتحالمبین» و «بیتالمقدس» پیش رفت؛ در سوم خرداد ۱۳۶۱ مجروح شد، با همان بدن خسته به «رمضان» برگشت و در «محرم» برادر کوچکش به شهادت رسید. سالها بعد، «والفجر ۳» و «کربلای ۴» برایش به کلاسهای زندهای از ایمان، ابتکار و برادری بدل شد؛ روایتی زنده از نسلی که میان سیمخاردار و شط، جوانی خود را گرو گذاشت تا ایران سرپا بماند.