امیر سرلشکر خلبان شهید «نصرالله اصیل ادب»؛
هنوز پیکرت غریبانه در قبرستانی در بصره، آرام گرفته، اما در آسمانها، طوفان و نسیم نجواکنان از تو میگویند. نام تو نقش غرور و افتخار است؛ خلبانی که موفق شد تا پایگاه ناصریه عراق را بمباران کند. خلبانی که در کنار دیگر دلیرمردان همرزمش در عملیات پرحماسه و تاریخی «کمان ۹۹» یا «۱۴۰ فروندی» چنان معجزهای آفرید که با همه محاسبات منطقی و مادی، هنوز باورنکردنی بنظر میآید؛ و هنگام فرود آمدن، پیکرت هدف تیرباران کین توزانه دشمن قرار گرفت و سپس در میدان مین هدف انفجاری دیگر... و سرانجام در غربت و دور از وطن، همسفر تنهایی آفتاب و زمین...، اما ققنوس را مگر آتش، معراج جاودانگی نیست که پروازش از دل سوختنها است؟