نوید شاهد: در اردوگاه موصل بوديم. معولاً گاه و بيگاه اردوگاه يا يك آسايشگاه را تنبيه مي كردند. مثلاً آْسايشگاهي كه صد و پنجاه اسير در آن زندگي مي كردند، دستشويي را بيست و چهار ساعت روي اين صد و پنجاه نفر مي بستند و تنها يك مرتبه باز مي كردند و در همين يكبار هم موقع رفت و برگشت،با كابل بچه ها را مي زدند و بدرقه مي كردند. در يكي از موارد كه همهْ اردوگاه را تنبيه كرده بودند، نوبت آسايشگاه مقابل ما بود كه به دستشويي بروند. نگهبانهاي عراقي با كابل كنار هم ايستاده بودند و حدود ده، دوازده نفر از بچه ها بايد از كنار آنها رد مي شدند.