از سنگر تا اسارت، حماسه دو ستاره فروزان غریب دوران دفاع مقدس

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران؛ شهیدان علی‌نجات‌ محمدپور و مهدی زیاری، دو سرباز غیور و مؤمن از فرزندان ایران اسلامی، در روز‌های پایانی دفاع مقدس با ایمان، شجاعت و ایثار مثال‌زدنی در برابر دشمن بعثی ایستادند. یکی در سنگر نبرد، بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید و دیگری در اسارت مظلومانه دشمن، جان خود را تقدیم راه حق کرد. یاد و نام این دو شهید والامقام، سندی زنده بر پایبندی نسل جوان به آرمان‌های انقلاب و اسلام ناب محمدی (ص) است.

اخلاق نیکو و انگیزه الهی، دو بال پرواز

شهیدان علی‌نجات محمدپور در تاریخ ۲۱ مرداد ماه سال ۱۳۴۵ در ساری و شهید مهدی زیاری در تاریخ ۲۰ فروردین ماه سال ۱۳۴۶ در آمل از جمله جوانان مؤمن و پاک‌باخته‌ای بودند که اخلاق نیکو و روحیه‌ای سرشار از ایمان، آنان را به الگویی برای هم‌رزمان و خانواده‌هایشان بدل ساخته بود. هر دو شهید، ساده‌زیست، متواضع و خوش‌رفتار بودند و در میان اطرافیان به صداقت، دیانت و احترام به بزرگ‌تر‌ها شناخته می‌شدند. عشق به نماز و دعا، پایبندی به ارزش‌های اسلامی، و روحیه یاری‌رسانی به دیگران، از ویژگی‌های برجسته آنان بود. آنان در زندگی روزمره، همواره با لبخند و آرامش دل اطرافیان را به دست می‌آوردند و در میدان خدمت، با جدیت و احساس مسئولیت وظایف خود را انجام می‌دادند.

انگیزه اصلی این دو شهید برای حضور در جبهه، برخاسته از ایمان قلبی و عشق به ولایت بود. آنان جنگ تحمیلی را تنها یک نبرد نظامی نمی‌دانستند، بلکه آن را صحنه‌ای برای دفاع از اسلام ناب محمدی (ص) و استقلال ایران اسلامی تلقی می‌کردند. لبیک به فرمان امام خمینی (ره)، احساس تکلیف شرعی و ملی، و آرزوی پیروی از راه سیدالشهدا (ع) آنان را به جبهه کشاند. در نگاهشان، حضور در میدان نبرد نه یک اجبار نظامی، بلکه یک انتخاب عاشقانه بود؛ انتخابی که با آگاهی و ایمان صورت گرفت.

شهید مهدی زیاری با روحیه‌ای پرنشاط و شجاعتی مثال‌زدنی، همواره در میان دوستان به عنوان فردی مقاوم و امیدوار شناخته می‌شد. شهید علینجات محمدپور نیز با صبر، متانت و روحیه‌ای زینب‌گونه، در سخت‌ترین شرایط آرامش خود را حفظ می‌کرد و دیگران را به استقامت دعوت می‌نمود. این خصوصیات اخلاقی، همراه با انگیزه الهی آنان برای دفاع از دین و میهن، سبب شد که در روز‌های پایانی جنگ، با ایثار و مظلومیت، نامشان در تاریخ دفاع مقدس جاودانه شد.

از حضور در جبهه تا دفاع از سرزمین

شهیدان علی‌نجات محمدپور و مهدی زیاری پس از گذراندن دوره آموزشی نظامی در پادگان شهید دستغیب آزادشهر، به عنوان سربازان ژاندارمری جمهوری اسلامی ایران سازماندهی شدند. نخستین مأموریت آنان در نوار مرزی آذربایجان شرقی بود؛ منطقه‌ای حساس که نیازمند پاسداری شبانه‌روزی از مرز‌ها و مقابله با هرگونه نفوذ دشمن بود.

چند ماه پس از استقرار در مرز، با توجه به نیاز جبهه‌های جنوب، یگان آنان به منطقه عملیاتی دهلران و خط مقدم چیلات اعزام شد. این منطقه به دلیل موقعیت استراتژیک، شاهد درگیری‌های سنگین با نیرو‌های بعثی و منافقین بود. حضور شش‌ماهه آنان در چیلات، سرشار از ایثار و مقاومت در برابر آتش دشمن بود.

پس از پایان مأموریت در چیلات، یگانشان به مناطق شرهانی و ربیدات منتقل شد؛ مناطقی که در عمق خاک عراق قرار داشت و عملاً خط مقدم تهاجمی محسوب می‌شد. وظیفه آنان در این مرحله، تثبیت مواضع فتح‌شده و جلوگیری از تحرک دشمن بود. این مسیر حضور، از آموزش تا مرز، از چیلات تا شرهانی، نشان‌دهنده حرکت تدریجی آنان از خطوط دفاعی به قلب نبرد‌های سرنوشت‌ساز بود؛ مسیری که سرانجام در حماسه ۱۲ تیرماه ۱۳۶۷ به شهادت مظلومانه و جاودانگی آنان ختم شد.

ترکش خمپاره و تشنگی اسارت؛ آخرین لحظات حیات شهیدان محمدپور و زیاری

نحوه شهادت این دو شهید والامقام در حماسه ۱۲ تیرماه ۱۳۶۷ به شکل زیر رقم خورد: «شهید مهدی زیاری در سنگر خود، با عزمی راسخ و شجاعتی مثال‌زدنی مشغول دفاع و پشتیبانی از خطوط بود. در جریان حمله سنگین دشمن بعثی، ترکش خمپاره‌ای به ناحیه شکم او اصابت کرد. شدت جراحات و خونریزی به حدی بود که علی‌رغم تلاش برای انتقال به مراکز درمانی، امکان نجات وجود نداشت و ایشان در همان روز به فیض عظیم شهادت نائل آمد و روح بلندش به ملکوت اعلی پیوست.

شهید علی‌نجات محمدپور نیز در همان حمله، پس از مقاومت ستودنی، به اسارت نیرو‌های بعثی درآمد. او را در گرمای طاقت‌فرسای تابستان، با شرایطی سخت و غیرانسانی به پشت خطوط دشمن منتقل کردند. تشنگی شدید، اهانت‌ها و فشار جسمی، سرانجام جان این جوان مؤمن را گرفت و او مظلومانه در خاک عراق به شهادت رسید. پیکر پاکش سال‌ها در غربت باقی ماند تا آنکه پس از تلاش‌های کمیته جستجوی مفقودین، به میهن بازگشت.

شهادت این دو عزیز، یکی در سنگر نبرد و دیگری در اسارت، تصویری روشن از ایثار و مظلومیت رزمندگان اسلام در روز‌های پایانی دفاع مقدس است؛ گواهی بر ایمان و فداکاری نسلی که جان خود را برای عزت و استقلال ایران اسلامی تقدیم کرد.»

پایان انتظار پس از سال‌ها غربت

بازگشت پیکر‌های مطهر شهیدان علی‌نجات محمدپور و مهدی زیاری، خود روایتی از غربت و مظلومیت دفاع مقدس است. سال‌ها پس از شهادت، جسم پاک این دو عزیز در خاک دشمن باقی مانده بود؛ گویی غربت و دوری از وطن، بخشی از امتحان الهی آنان بود. خانواده‌ها با دلی آکنده از اندوه و چشم‌هایی منتظر، سالیان دراز در فراق فرزندانشان سوختند و تنها به یاد و خاطره آنان دل بستند.

سرانجام، در سایه عنایت الهی و با تلاش‌های بی‌وقفه کمیته جستجوی مفقودین، پیکر‌های نورانی این دو شهید والامقام شناسایی و به میهن بازگردانده شد. این بازگشت، نه تنها پایان سال‌ها انتظار خانواده‌ها بود، بلکه تجدید عهدی دوباره با آرمان‌های شهیدان محسوب می‌شد. پیکر‌های مطهر محمدپور و زیاری در آغوش ملت قدرشناس آرام گرفتند و یادشان تا همیشه در خاطره جمعی این سرزمین جاودانه شد.

انتهای پیام/