وصال در رؤیا؛ شهید ولی اکبری قرقرک، حلّال مشکلات خانواده حتی پس از شهادت

مهدی اکبری، از اقوام شهید والامقام ولی اکبری قرقرک، در خاطره‌ای صمیمی از علاقه و تربیت ورزشی این شهید بزرگوار می‌گوید:
«شهید ولی اکبری، عمویم بود و مرا بسیار دوست داشت. در آن زمان که حدود دو سال داشتم، در کنار خانواده مادربزرگم که عمویم و پدربزرگم نیز بودند، زندگی می‌کردیم. ایشان به عنوان تکاور ارتش، به ورزش به ویژه جودو علاقه‌ای ویژه داشت و از همان کودکی تلاش می‌کرد مرا نیز با دنیای ورزش آشنا کند.»

وی ادامه می‌دهد:
«طبق گفته بزرگان خانواده، عمویم یک روز برایم یک میل ورزشی کوچک خرید تا در روزهایی که خودش ورزش باستانی انجام می‌داد، من هم با میل کوچکم همراه او باشم. حتی در همین لحظات از من عکس می‌گرفت. این خاطرات، بعدها زمانی که بزرگتر شدم، به عاملی برای علاقه‌ام به ورزش ــ به ویژه جودو ــ تبدیل شد. از سن نوجوانی تمریناتم را شروع کردم و توانستم در سطح شهر مقام‌هایی نیز کسب کنم.»

ملاقات پنج‌شنبه‌ها در رؤیا؛ دیدار مادر با شهیدش پس از سال‌ها

مادر شهید والامقام ولی اکبری قرقرک، در خاطره‌ای روحانی و دلنشین از رویایی می‌گوید که پس از سال‌ها، بار دیگر پسرش را در آغوش کشید:
«خواب دیدم که در ده کوچکی که قدیم‌ها زندگی می‌کردیم، هستم و می‌خواهم اجاقی روشن کنم تا غذایی بپزم، اما هیزمی پیدا نمی‌کنم. در این حال، شوهر مرحومم آمد. به او گفتم هیزم می‌خواهم تا آتش روشن کنم. گفت می‌روم برایت می‌آورم.»

وی ادامه می‌دهد:
«من به آشپزخانه برگشتم. ناگهان دیدم پسرم، ولی، روی یک پشتی سبزرنگ نشسته و لباس نظامی بر تن دارد. خوشحال شدم. او را در آغوش گرفتم و بوسیدم. گفتم: چرا نمی‌آیی؟ گفت: مادر، من همیشه اینجا هستم. هر پنج‌شنبه می‌آیم اینجا. تو ناراحت نباش...»

این رویای روشن، نه‌تنها تسکینی برای دلتنگی مادری داغدار، بلکه یادآوری لطیف از این باور عمیق است که شهیدان هرگز نمرده‌اند و در جهانی دیگر، زنده و نزدیک به عزیزانشان به سر می‌برند. یاد و نام شهید ولی اکبری قرقرک، همچون آن پشتی سبز، نماد امید و حیات جاویدان او در قلب خانواده و میهن باقی خواهد ماند.

انتهای پیام/