سربازی از محلات که ایمان را معنا کرد

به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید احمد عظیمی سبزواری در نیمه آبان‌ماه سال ۱۳۴۴، در خانواده‌ای ساده و باایمان از اهالی محلات، دو پسر دوقلو دیده به جهان گشودند که آمدنشان شور و شوقی وصف‌ناپذیر در خانه ایجاد کرد. نامشان را احمد و محمود گذاشتند؛ دو برادر هم‌دل و هم‌قدم که از همان روز نخست، روشنی‌بخش زندگی پدر و مادرشان شدند.

 

 

شهید احمد عظیمی سبزواری در میان این دو، چهره‌ای آرام، صبور و متواضع داشت. از کودکی در کنار خانواده‌اش درس محبت و غیرت می‌آموخت. تحصیلات خود را تا پایه اول راهنمایی ادامه داد و پس از آن، برای یاری خانواده، وارد کار و تلاش شد. در رفتار، خوش‌اخلاق و اهل گذشت بود؛ هیچ‌گاه نمی‌خواست کسی از او رنجیده شود و همواره در جمع خانواده و دوستان با لبخند و مهربانی شناخته می‌شد.

برادر دوقلویش هنوز هم از خاطرات شاد کودکی با احمد چنین یاد می‌کند: از خنده‌های بی‌وقفه‌اش، از بازی‌هایی که پر از صفا و صمیمیت بود، و از دلی که جز نیکی و کمک به دیگران در آن جایی نداشت. احمد جوانی بود مؤمن، باایمان و یاری‌رسان؛ هرجا کسی به کمک نیاز داشت، بی‌درنگ دست یاری دراز می‌کرد.

با آغاز دوران خدمت مقدس سربازی، احمد و برادرش محمود هر دو لباس سربازی بر تن کردند؛ لباسی که برایشان نماد غیرت، شرف و عشق به وطن بود. احمد به جنوب کشور اعزام شد و در ژاندارمری مشغول به خدمت شد، در حالی که برادرش در مناطق کردستان مأموریت یافت.

روحیه‌ای ایثارگر در وجود احمد شعله می‌کشید. او با شجاعت و ایمان، سختی‌های جبهه را تحمل می‌کرد و در میان همرزمانش به صداقت و آرامش معروف بود. تنها چهار ماه از حضورش در مناطق عملیاتی گذشته بود که در روز نهم آبان‌ماه سال ۱۳۶۳، بر اثر اصابت ترکش خمپاره در آبادان، به آرزوی دیرینه‌اش یعنی شهادت رسید.

پیکر مطهر این شهید والامقام، پس از تشییع باشکوه، در گلزار شهدای محلات به خاک سپرده شد تا یاد و نامش، همچون سروهای سبز وطن، برای همیشه زنده بماند.

احمد عظیمی سبزواری جوانی بود که در اوج سادگی، معنای ایمان، صبر و فداکاری را به زیباترین شکل به نمایش گذاشت؛ نیمی از دو‌قلویی که یکی در خاک آرمید و دیگری تا همیشه، با یاد برادرش زندگی را معنا کرد.

منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی