زینب وار زیستن، رسالت خاموش همسران جانبازان است

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، در تاریخ انسان، همیشه نام‌هایی می‌درخشند که نه‌تنها به سبب نسب یا مقام، بلکه به دلیل روح بلند، ایمان عمیق و صبری الهی، درخشان و جاودانه‌اند. در میان این نام‌ها، نام حضرت زینب کبری (س) همچون نگینی بر تارک صبر و ایمان می‌درخشد؛ بانویی که در اوج مصیبت، قامتش از تلاطم زمانه خم نشد و صدای حق‌طلبی‌اش هنوز در گوش تاریخ می‌پیچد. میلاد این بانوی بزرگوار، تنها جشن ولادت یک شخصیت تاریخی نیست، بلکه یادآور تولد روحی تازه در کالبد انسان‌هایی است که در مسیر سخت زندگی، درس بردباری و وفاداری را از مکتب او آموخته‌اند.
یکی از زیباترین جلوه‌های عینی این آموزه‌ها را می‌توان در زندگی همسران جانبازان دید؛ زنانی که در سکوت و بی‌ادعا، بار سنگین زندگی را بر دوش کشیده‌اند و همچون حضرت زینب (س) در برابر رنج، خم به ابرو نیاورده‌اند. آنان به راستی زینبیان زمانه‌اند، زنانی که با عشق به خدا، ایمان به آرمان انقلاب و وفاداری به همسران مجروح‌شان، رسالتی بزرگ‌تر از آنچه در تصور می‌گنجد بر دوش دارند.

حضرت زینب (س): الگوی همیشگی صبر و خدمت

در کربلا، زنی ایستاد که همه‌چیزش را در راه خدا فدا کرد و با وجود داغی به وسعت دشت نینوا، در برابر دشمن گفت: «ما رأیتُ إلّا جمیلاً»؛ یعنی من جز زیبایی ندیدم.
این جمله نه یک تعبیر شاعرانه، بلکه اوج بینش انسانی و الهی است. حضرت زینب (س) در دل فاجعه، حقیقت را دید و معنای رنج را در مسیر رضای الهی تفسیر کرد. چنین نگاهی، الگوی همیشگی زنان مؤمن و مقاوم این سرزمین است؛ به‌ویژه همسران جانبازان که با رنج‌های جسمی و روحی همراه‌اند، اما آن را نه نشانه ضعف، بلکه نشانه عشق می‌دانند.

روایت صبر در سرزمین دلیران

استان کرمانشاه، دیاری است که از خاکش صدای مقاومت برمی‌خیزد؛ شهری که در دوران دفاع مقدس، سنگر عشق و غیرت بود. در همین دیار، زنان بسیاری پس از جنگ، در کنار همسران جانباز خود ایستادند و روزگار را با صبر و اخلاص معنا کردند. آنان نه‌تنها یار، بلکه پرستار و تکیه‌گاه شدند؛ شب‌هایی طولانی را با صدای نفس‌های همسر مجروحشان گذراندند، از زخم‌ها مراقبت کردند، دارو‌ها را آماده کردند و در سکوت خانه، عبادتی بزرگ‌تر از هزار نماز شب به‌جا آوردند.
هر همسر جانباز، در حقیقت زینبی است که در میدان پس از جنگ، پرچم ایثار را برافراشته نگه داشته است. اگر جانبازان یادگاران میدان‌های نبردند، همسرانشان قهرمانان میدان‌های زندگی‌اند؛ میدان‌هایی که شاید در ظاهر خبری از خمپاره و گلوله نیست، اما هر روز، نبردی خاموش میان خستگی و امید در آن جریان دارد.

عشق؛ زبانی که رنج را معنا می‌کند

جانباز، با جسمی مجروح و روحی زنده به خانه بازمی‌گردد؛ اما همسر جانباز است که به او جان دوباره می‌دهد. این زنان، عشق را نه در کلام، بلکه در خدمت معنا کرده‌اند. دست‌هایی که زخم‌ها را پانسمان می‌کنند، چشمانی که شب تا صبح نگران تنگی نفس یا درد همسرند، و دلی که در هر لبخند جانباز آرام می‌گیرد، همه و همه نشانه‌های عشق الهی‌اند.
در بسیاری از خانه‌های جانبازان استان کرمانشاه، می‌توان این عشق خاموش، اما عظیم را دید. خانه‌هایی ساده، اما پر از نور. زنانی که شاید سال‌هاست رنگ تفریح و سفر را ندیده‌اند، اما از لبخند همسر خود نیرو می‌گیرند. آنان به‌خوبی آموخته‌اند که در کنار رنج، همیشه نعمتی پنهان است؛ نعمتی به نام رضای خدا.

صبر یعنی استمرار امید

اگر از همسران جانباز بپرسیم بزرگ‌ترین ویژگی زندگی‌شان چیست، بسیاری خواهند گفت: صبر. اما صبر در فرهنگ اسلامی، به معنای سکوت و تحمل نیست؛ صبر یعنی ایستادگی در مسیر هدف، یعنی نگذاشتن شعله ایمان خاموش شود.
حضرت زینب (س) بعد از واقعه عاشورا، نه‌تنها فرو نریخت بلکه برخاست و پیام شهیدان را به کوفه و شام رساند. او نماد «صبر فعال» بود؛ صبری که به حرکت و تحول می‌انجامد. همین نوع صبر را در زندگی زنان جانبازان می‌بینیم؛ زنانی که نه در گوشه تنهایی، بلکه در قلب جامعه حضور دارند. بسیاری از آنان در فعالیت‌های فرهنگی، خیریه‌ها، محافل قرآنی و برنامه‌های ایثار و شهادت حضور دارند و صدای رسای ارزش‌های دفاع مقدس‌اند.

مادران صبور، الگو‌های خاموش جامعه

بسیاری از این بانوان، علاوه بر پرستاری از همسر جانباز، بار مادری را نیز به دوش می‌کشند. تربیت فرزندانی با روحیه ایمان، احترام و غیرت در چنین شرایطی، کاری بزرگ و ستودنی است. فرزندانی که در دامان مادرانی چنین صبور رشد می‌کنند، معمولاً اهل مسئولیت، اخلاق و محبت‌اند؛ زیرا درس ایثار را نه در کتاب، بلکه در خانه آموخته‌اند.
در استان کرمانشاه، مادرانی هستند که فرزندان خود را در حالی بزرگ کردند که همسرانشان در بستر مجروحیت بودند؛ مادرانی که صبح زود برای کار می‌رفتند، عصر بازمی‌گشتند، دارو آماده می‌کردند و شب هنگام، قرآن می‌خواندند تا دلی آرام گیرند. اینان سرمایه‌های خاموش جامعه‌اند، و روز میلاد حضرت زینب (س) بهترین فرصت است برای تجلیل از آنان.

زینب‌وار زیستن در قرن امروز

امروز که از جبهه‌ها و روز‌های جنگ فاصله گرفته‌ایم، شاید بسیاری از ارزش‌ها در غبار روزمرگی پنهان شده باشد. اما هنوز هستند زنانی که زینب‌وار زندگی می‌کنند. آنان با ساده‌زیستی، عفت، قناعت و ایثار، در مقابل طوفان تجمل‌گرایی و بی‌صبری زمانه ایستاده‌اند.
همسر جانباز بودن، تنها یک عنوان نیست؛ یک رسالت است. رسالتی که از نگاه مادی نمی‌توان آن را سنجید. این زنان، در هر لبخند همسرشان، مزد سال‌ها خدمت را می‌گیرند. هرگاه صدای اذان در خانه می‌پیچد و جانبازشان با سختی وضو می‌گیرد، آنان لبخند می‌زنند، زیرا می‌دانند حضورشان معنای تازه‌ای به زندگی داده است.

کرمانشاه، دیار صبر و غیرت

شهر کرمانشاه، با تاریخ پر افتخار خود، همواره زادگاه قهرمانان بوده است. از دل همین خاک، مردان جانبازی برخاسته‌اند که از مرز‌ها دفاع کردند و زنانی که در پشت جبهه، در کنارشان ماندند. امروز نیز این استان، مهد بانوان ایثارگر و فداکاری است که نامشان شاید بر تابلویی نوشته نشده باشد، اما در لوح آسمان ثبت است.
میلاد حضرت زینب (س) فرصتی است برای بازخوانی معنای واقعی «ایثار» و «صبر». بانویی که از دل مصیبت، امید آفرید، امروز نیز در دل هزاران زن ایرانی زنده است.
همسران جانبازان، ادامه‌دهندگان راه زینب‌اند؛ زنانی که بی‌صدا، اما پرتأثیر، ستون‌های اصلی خانواده‌های ایثارگران‌اند. اگر روزی زینب کبری (س) پیام عاشورا را با زبان خطبه و اشک به تاریخ سپرد، امروز همسران جانبازان با زندگی خود، همان پیام را تکرار می‌کنند: که در راه خدا، هیچ رنجی بی‌ثمر نیست.
در روز میلاد بانوی صبر و مقاومت، باید به همه‌ی این زنان خسته، اما امیدوار گفت:شما زینب‌های این سرزمین‌اید. در هر قدمتان، نوری از کربلا جاری است و در هر لبخندتان، خدا حضور دارد.
باشد که جامعه ما، بیش از پیش قدر شما را بداند و راهتان را همچون نوری در مسیر انسانیت ادامه دهد.
انتهای پیام/