شهدای گمنام؛ نامدارانی که کرمانشاه را دوباره سرافراز کردند

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، به مناسبت سالروز شهادت حضرت زهرا (س) و ورود پیکر‌های شهدای گمنام به استان کرمانشاه، «شهرزاد سهیلی» دبیر سایت نوید شاهد کرمانشاه در یادداشتی نوشته است: کرمانشاه، دیار حماسه و استقامت، سرزمینی است که کوه‌هایش شاهد فریاد‌های آزادی‌خواهی و دلاورمردی فرزندان این خاک بوده‌اند. در هر گوشه از این استان، ردّ پایی از رشادت‌هایی دیده می‌شود که از دل تاریخ برخاسته و در جان این مردم تنیده شده است. اما در میان همه این اسطوره‌ها، شهدای گمنام جایگاه ویژه‌ای دارند؛ نامدارانی بی‌نام که هویتشان را پشت سپر عشق به وطن پنهان کردند و داوطلبانه به سوی خط مقدم رفتند تا امروز ما در آرامش قدم برداریم.

وجود شهدای گمنام در کرمانشاه، تنها یک رویداد تاریخی نیست؛ بلکه یک پیوست فرهنگی و عاطفی است که هر بار با خاکسپاری پیکری از آنان، در جان مردم این دیار جان می‌گیرد. این شهدا، دفتر‌هایی بسته‌شده‌اند که صفحاتشان با خون نوشته شده؛ اما عنوان ندارند. گمنامی آنان نه از سر مهجور ماندن، بلکه از اوج گرفتن در مقام اخلاص است؛ چراکه آنان نخواستند نامشان مطرح باشد، بلکه آرزو داشتند پرچم کشورشان همیشه برافراشته بماند.

وقتی تابوت‌های سبکبار شهدای گمنام روی دستان مردم کرمانشاه می‌نشیند، گویی تاریخ دوباره از نو روایت می‌شود؛ روایت جوانانی که از محله‌ها، روستا‌ها و تپه‌های این دیار برخاستند، کودکی و نوجوانی خود را رها کردند و با چهره‌هایی آفتاب‌سوخته، اما دل‌هایی روشن و امیدوار، راهی جبهه‌های حق شدند. برخی دانش‌آموز بودند، برخی کشاورز، برخی کارگر؛ اما همه یک چیز مشترک داشتند: غیرت و ایمان.
کرمانشاه خود سال‌ها طعم جنگ را چشیده است. از غربت روز‌های بمباران تا سختی روز‌های محاصره، از آوار خانه‌ها تا اضطراب مادرانی که چشم‌به‌راه فرزندانشان بودند. شاید به همین دلیل است که این مردم، شهدای گمنام را نه به‌عنوان مهمان، بلکه به‌عنوان فرزندان خود می‌دانند. هر بار که پیکری بدون نام وارد این شهر می‌شود، دل‌ها لرزشی دارد نه از غم، بلکه از عظمت روحی که در آن تابوت نهفته است. این پیکرها، حاصل سال‌ها بی‌خبری، انتظار و اشک‌هایی هستند که در سکوت مادران و پدران این سرزمین جاری شده است.

کرمانشاه با آغوشی باز از این آسمانی‌ها استقبال می‌کند؛ چراکه آنان نشانه‌هایی هستند از دوران سخت، اما پرافتخار دفاع مقدس. گمنام بودنشان یک رمز است، رمزی که مردم را به تفکر وادار می‌کند:چه کسانی بودند؟ چگونه جنگیدند؟چه شد که دیگر کسی نتوانست آنان را به نام بشناسد؟ و مهم‌تر از همه، چه نیرویی آنان را به جایی برد که بی‌هیچ چشم‌داشتی همه هستی خود را فدا کنند؟
پاسخ این پرسش‌ها شاید در ظاهر پنهان باشد، اما در حقیقت در قلب همین گمنامی نهفته است. آنان آمده‌اند تا ثابت کنند قهرمانی، نیازمند شناخته شدن نیست؛ بلکه نیازمند درک لحظه‌های سخت انتخاب است. لحظاتی که میان ماندن و رفتن، میان آسایش و خطر، میان زندگی و شهادت باید تصمیم گرفت؛ و آنان راه دوم را برگزیدند.

امروز که قطعات پیکر این شهیدان به خاک سپرده می‌شود، بسیاری از مردم کرمانشاه از جمله جوانان و نوجوانان کنار مزارشان می‌ایستند و دقایقی در سکوت فرو می‌روند. سکوتی پر از حرف. سکوتی که در آن، هرکس تصویری از یک قهرمان می‌سازد؛ قهرمانی که شاید تنها چند سال از خودش بزرگ‌تر بوده، اما چنان رشادتی نشان داده که امروز همه یک ملت به او افتخار می‌کنند. این مزار‌ها تبدیل به مکتب تربیتی شده‌اند؛ مکتبی که درس شجاعت، مقاومت، تواضع و از خودگذشتگی می‌دهد.

شهدای گمنام تنها بخشی از تاریخ دفاع مقدس نیستند؛ بلکه بخش زنده و جاری آن هستند. حضور آنان در دانشگاه‌ها، پارک‌ها، میدان‌ها و تپه‌های کرمانشاه، پیوندی میان نسل امروز و دیروز ایجاد کرده است. در کنار این مزارها، مادران زمزمه می‌کنند، پدران اشک می‌ریزند و کودکان با کنجکاوی می‌پرسند: «چرا نام ندارند؟» و همین سؤال ساده آغاز یک گفت‌وگوست؛ گفت‌وگویی که باعث می‌شود نسل آینده با حقیقتی روبه‌رو شود که هیچ کتابی قادر به انتقال کامل آن نیست.

کرمانشاه با شهدای گمنامش زنده‌تر است؛ سرافرازتر است. حضور این عزیزان در جای‌جای استان، نه‌تنها یادآور قیمت سنگین امنیت امروز ماست، بلکه به ما هشدار می‌دهد که این آرامش آسان به دست نیامده است. آنان در سکوت آمدند، اما سکوتشان پر از پیام است؛ پیامی که می‌گوید:برای رسیدن به قله، باید از نفس افتاد، اما توقف نکرد.

سلام و درود بر شهدای گمنام؛ بر نامدارانی که نامشان در لوح زمین نیست، اما در آسمان و در دل مردم کرمانشاه همیشه خواهد درخشید. آنان به ظاهر گمنام‌اند، اما هر بار که نسیم از کنار مزارشان عبور می‌کند، گویی زمزمه می‌کند:‌ای انسان! ببین برای آرامش امروزت چه‌ها گذشت.
انتهای پیام/