از میدان مین تا اسپانیا؛ زندگی جانباز «بصیر ملکمحمدی»
جانباز بصیر ۷۰ درصد «علی ملکمحمدی»، از کودکی در روستا، نوجوانی در روزهای انقلاب و جوانی در خط مقدم جبهه گذراند. مینهای دشمن، چشمهایش را گرفتند، اما ایمان و ارادهاش هرگز آسیب ندید.
به گزارش نوید شاهد استان قزوین، علی ملکمحمدی، جانباز بصیر ۷۰ درصد، در سال ۱۳۴۱ در بخش خرمدشت نهاوند به دنیا آمد. پدرش ولیالله بنا بود و او در خانوادهای پنج برادری بزرگ شد. تحصیلاتش تا کلاس پنجم ادامه یافت، و پس از جانبازی، در مدرسه ایثارگران قزوین درس خواند و دیپلم گرفت.
وی از ۱۴ سالگی وارد شهر صنعتی البرز شد و کار میکرد. پس از پیروزی انقلاب، مدتی کار را متوقف و دوباره آغاز کرد تا جنگ تحمیلی آغاز شد. در سال ۱۳۵۷، حدود ۱۵ ساله بود و مدتی در تهران نزد عمهاش زندگی میکرد. در راهپیماییهای انقلاب همراه داماد عمهاش، فرهاد، حضور داشت و فضای پرشور خیابانها و شور مردم در خاطرهاش باقی ماند.
این جانباز بزرگوار در ۱۶ سالگی ازدواج کرد و سال ۱۳۶۰، ۱۸ ساله، صاحب یک دختر شد. در همان سال به جبهه اعزام شد و از تاکستان به تهران رفت. سه ماه آموزش دید و سپس به ارومیه و پادگان هوشچی منتقل شد. از آنجا به کردستان و مهاباد اعزام شد و حدود ۱۳ ماه در مهاباد خدمت کرد.
حادثه مین و جانبازی
روز قبل از عید نوروز سال ۱۳۶۱، در گروهان مهندسی و هنگام خنثیسازی مین ابتکاری دشمن در منطقه حضور داشت. ساعت ۸ صبح همان روز، انفجار رخ داد و هر دو چشم و گوشهای او آسیب دید. چشم چپش بینایی خود را از دست داد و چشم راستش تنها یک دهم بینایی دارد.
ابتدا به بیمارستان مهاباد منتقل شد، سپس ارومیه و تهران (بیمارستان ۵۰۴ ارتش). سه ماه در بیمارستان تهران بستری بود و پس از آن برای عمل جراحی به اسپانیا اعزام شد. در اسپانیا، چشم آسیبدیدهاش عمل شد؛ یک چشم تخلیه شد و چشم دیگر مقدار کمی بینایی پیدا کرد.
پس از بازگشت به ایران و گذراندن دوران نقاهت، یک سال بعد برای درمان گوش چپ آسیبدیده به آلمان رفت، اما پزشکان اعلام کردند که امکان عمل وجود ندارد.
زندگی پس از جبهه
علی ملکمحمدی که پیش از جنگ در باغداری و دامداری فعالیت داشت، اکنون حدود ۳۰ سال است در الوند زندگی میکند. او خاطرات دوران جوانی، رشادت در جبهه و مسیر درمان در ایران و خارج از کشور را همچنان با افتخار بازگو میکند و به عنوان نمادی از ایثار، مقاومت و شجاعت رزمندگان دفاع مقدس شناخته میشود.
