مجروحیت مرا ناتوان کرد، اما زحمات همسرم دوباره مرا زنده کرد

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، من «عباس پیری» هستم، جانباز ۷۰ درصد. در سال ۱۳۶۶، در عملیات والفجر ده شرکت داشتم. آن موقع عضو تیپ حضرت نبی اکرم (ص) بودم. سال ۶۷ برای مأموریتی به منطقه رفتیم.
در غروب ۲۲ اردیبهشت همان سال، هنگام حمله دشمن، توسط پرتاب نارنجک مجروح شدم. انفجار نارنجک آسیب زیادی به چشم‌ها و دیگر اعضای بدنم وارد کرد. صدای انفجار و درد آن لحظات، همیشه در ذهنم باقی مانده است.
پس از مجروح شدن، نوزدهم همان ماه مرا بستری کردند و به بیمارستان اعزام شدم. یک بار در بیمارستان امام حسین (ع) کرمانشاه جراحی شدم و صبح همان روز به بیمارستان سینا در رشت منتقل گردیدم. سپس حدود سه ماه در بیمارستان ساسان تهران بستری شدم. در این مدت، چشم‌ها و دستانم تحت جراحی قرار گرفتند.
وقتی مجروح شدم، هیچ کاری از دستم برنمی‌آمد. در این شرایط، بیشترین زحمت را همسرم کشید. من با تلاش و تمرین‌های مکرر و حمایت او، توانستم دوباره قدم بردارم و برخی کار‌ها را انجام دهم.
من معتقدم پشت هر جانباز، همسری است که تمام بار مشکلات و سختی‌ها را به دوش می‌کشد. همسر من با ایمان قلبی و عشقی که دارد، همیشه کنارم بوده است. 
خدا را شکر می‌کنم که چنین همسری نصیبم شده است؛ همسری دلسوز، فداکار و همیشه همراه. من بی‌نهایت از او ممنونم و سپاسگزارم.
در ادامه فیلم گفت‌و‌گو را ببینید:

انتهای پیام/