نوجوانی که با شکنجه منافقین آسمانی شد

 به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ، طالب طاهری در ۲۸ آذر ۱۳۴۴، در تهران و در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی متولد شد. پدرش حسین طاهری، آهنگر و از مقلدان امام خمینی (ره) بود. طالب از کودکی با قرآن و احکام اسلامی آشنا شد و در مسجد محله به عنوان مؤذن و مکبر فعالیت می‌کرد.  

او نوجوانی خوش‌سیما، باحیا و مسئولیت‌پذیر بود که بزرگتر از سنش رفتار می‌کرد، طالب که نوجوانی بیش نبود، در فعالیت‌های انقلابی مشارکت فعال داشت. پس از پیروزی انقلاب، او در تشکیل کمیته‌های انقلاب اسلامی در محله نقش داشت و برای حفظ امنیت محله تلاش می‌کرد.

 در سال دوم دبیرستان بود که جنگ تحمیلی آغاز شد. او درس را رها کرد و به کمیته مرکزی تهران پیوست. پس از آموزش‌های نظامی، سه بار به جبهه‌های نبرد اعزام شد و در عملیات فتح‌المبین از ناحیه کمر مجروح شد.  چون ممکن بود عمل جراحی برای خارج نمودن ترکش، منجر به قطع نخاع وی شود، به تشخیص پزشکان برای استراحت به منـزل منتقل شد، ولی پس از دو هفته و قبل از بهبودی کامل، مجدد اجازه رفتن به جبهه را از والدینش گرفت و این بار پدرش هم تصمیم گرفت به همراه او برای انجام کار‌هایی از قبیل جوشکاری به منطقه جنگی برود.

در مردادماه ۱۳۶۱، طالب که برای تهیه بلیط سفر به جبهه به ترمینال رفته بود، دیگر بازنگشت. او به همراه همرزمش، محسن میرجلیلی، که مأموریت تحت نظر گرفتن خانه‌ای تیمی از منافقین در خیابان آذربایجان تهران را داشتند، توسط اعضای سازمان منافقین با فریب و نیرنگ ربوده شد . منافقین که به دلیل لو رفتن خانه‌های تیمی خود در ضعف بودند، طالب و دیگران را به خانه‌ای تیمی در خیابان بهار منتقل کردند و به مدت پنج شبانه‌روز تحت وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها قرار دادند و در ۲۴ مردادماه ۱۳۶۱ با تزریق آمپول سیانور، در حالی‌که هنوز نفس داشتند در بیابان‌های اطراف تهران زنده به گور شدند.

پس از چند روز، پیکر‌های به شدت آسیب‌دیده این شهدا کشف شد. پدر طالب تنها از طریق لباس بسیجی او و جای سوختگی اتو بر روی جای ترکش کمرش توانست پیکر فرزندش را شناسایی کند. این جنایت باعث افشای هرچه بیشتر چهره منافقین شد و پدر طالب برای دادخواهی به سازمان ملل متحد در ژنو رفت.

مزار او در قطعه ۲۶ گلزار شهدای بهشت زهرای تهران واقع است.

انتهای پیام/