«اربعین حسینی» دلهای مردم را در کربلا به هم پیوند می‌دهد
نوید شاهد: همزمان با فرارسیدن اربعین حسینی «زهرا آقازاده نژاد» نویسنده کتاب «اهالی اینجا» که کارشناس زبان و ادبیات فارسی و مدرس رشته‌های نویسندگی خلاق است، با خبرنگار نوید شاهد درباره این کتاب گفت‌وگو کرد.
چگونگی نوشتن کتاب «اهالی اینجا»
زهرا آقازاده نژاد در ابتدا درباره چگونگی پیشنهاد برای نوشتن این کتاب توضیح داد: در انتشارات «شهید کاظمی» به عنوان محقق مشغول کار بودم که مدیریت انتشارات به من پیشنهاد دادند تا مصاحبه‌ای مفصل از کارکنان و هئیت مدیره ساخت ضریح امام حسین(ع) داشته باشم. همانطور که در جریان هستید ضریح امام حسین(ع) تحت مدیریت گروهی از مردم و معتمدین شهر قم ساخته شده است. این پروسه برایم بسیار جذاب و جالب بود.
وی ادامه داد: ما مشغول تحقیق درباره چگونگی ساخت ضریح امام حسین(ع) و روند انجام این کار بودیم که متوجه شدیم، هیئت امنای ساخت ضریح امام حسین(ع) هرساله یک موکبی تحت عنوان موکب «حضرت معصومه(س) اهالی قم» که کاملا مردمی است و بر اساس هزینه‌های مردم اداره می‌شود راهی کربلا می‌کند. این موکب با مدیریت همان هیئت امنا و کسانی که در ساخت ضریح نقش داشتند اداره می‌شود.
این نویسنده یادآور شد: هم زمان با انجام تحقیقات ما این موکب به سمت کربلا در حال حرکت بود. من به پیشنهاد مدیریت فرهنگی هیئت امنای ساخت ضریح امام حسین(ع) که جناب آقای «آزادگان» بودند؛ در این مسیر همراه آنان شدم تا گزارشی از بانوان موکب داشته باشم؛ زیرا معتقد بودند توجه به قسمت بانوان موکب، در مباحث اربعین مغفول مانده است. به همین دلیل لطف امام حسین(ع) شامل حالم شد و قرعه این کار به نام من افتاد و قرار شد من موکب «حضرت معصومه(س) اهالی قم» را همراهی کنم.
وی افزود: با خادم‌های موکب در مسیر کربلا حرکت کرده و در این مسیر مشغول کار شدم و برای نوشتن این کتاب اقدام کردم. سعادتی که نصیبم شده بود بسیار برایم عجیب بود. تصورش سخت بود. هر وقت به آن زمان فکر می‌کنم فقط لطف امام حسین (ع) را حس می‌کنم. من در حین کاری که به موکب مربوط نبود و فقط یک مصاحبه درباره چگونگی ساخت ضریح امام حسین(ع) بود، انتخاب شدم تا برای اولین بار به پابوسی امام حسین(ع) بروم و با آن موکب و ماجراهای قشنگ آن همراه باشم. در این کتاب می‌توانید روزنوشت‌های این موکب را بخوانید.
تاثیرات راهپیمایی اربعین برای بهتر شدن ارتباط بین این دو کشور
نویسنده کتاب «اهالی اینجا» با شاره به جنگ ایران و عراق از تاثیرات راهپیمایی اربعین برای بهتر شدن ارتباط بین این دو کشور می‌گوید: من در این کتاب به قرابت‌های فرهنگی مردم خودمان با مردم عراق و تفاوت‌ها و نوع نگرش آنان اشاره کردم. ما نه تنها در اربعین بلکه در طول سال باید یک سری مسائل را به مردم آموزش دهیم. این موارد نوع رفتار خودمان، برخوردها و نوع نگرش را شامل می‌شود.
این نویسنده اظهار کرد: آنچه که من به چشم در اربعین دیدم و تمام دوستان به آن اذعان دارند؛ این است که امام حسین(ع) با خون پاکش و درستی نیت و صدق گفتارش، عمل کرده است. شاید سال‌ها و ماه‌ها طول بکشد تا مردم یک جامعه با برنامه‌ریزی به نگرشی درست برسند اما این موضوع شدنی است. موکبی که من در آن حضور داشتم موکبی ایرانی بود. اما با دوستان عراقی و عرب هم برخورد داشتیم که به ماکب ما تشریف می‌آوردند و قدم بر دیده ما می‌گذاشتند. در این روزها مردم فوق‌العاده به هم نزدیکند و اربعین هرساله مانند آهنروبا عمل می‌کند و این مردم را در جای مقدسی به نام کربلا و حرم امام حسین(ع) به دور هم جمع می‌کند. هیچ نیاز نیست ما تلاش عجیبی برای پیوند زدن مردم داشته باشیم؛ ما فقط باید یاد بگیریم تا از این امکانات و پتانسیل قوی که امام حسین(ع) است، استفاده کنیم و این پیوند و قرابت را نزدیک نگه داریم.
وی ادامه داد: امسال‌هم شاهد بودید که قبل از اربعین اتفاقاتی افتاد تا این فاصله بیشتر شود. ما باید به فکر نزدیکی مردم ایران و عراق و باشیم تا اجازه ندهیم عده‌ای آن سوی مرزها به فکر فاصله انداختن بین این دو کشور باشند. تنها کار اندکی که از دست ما ساخته است و امیدوارم در آن کوتاهی نکنیم، آموزش و حفظ این ارتباط در طول سال است. ما باید آموزش ببینیم تا این قرابت و محبتی که خود امام حسین(ع) پایه‌گذار آن بوده خیلی نزدیک‌تر و زیباتر اتفاق بیفتند. ما باید یاد بگیریم تا از این در کنار هم بودن لذت ببریم و حماسه عجیبی که هرساله در روز اربعین رخ می‌دهد و چشم یک دنیا را مبهوت و مدهوش کرده، به درستی از آن مراقبت کنیم.
زهرا آقازاده نژاد از کراماتی که برایش رخ داد گفت: اولین چیزی که جزء معجزات بزرگ در نوشتن این کتاب، برای من بود؛ پیشنهاد سفر اربعین و نوشتن خود کتاب بود. در فصل اول این کتاب قید کردم، که من به دلیل مشغله کاری زیاد قصد سفر اربعین را نداشتم؛ اما خیلی ناگهانی لطف امام حسین(ع) شامل حالم شد و من به اراده امام حسین(ع) راهی این سفر شدم. هیچ معجزه‌ای بالاتر از این برایم نبود. بزرگترین لطفی که امام حسین(ع) به من داشت؛ تغییر سیر نگاه من به امام حسین(ع) و اربعین بود. این سفر یک زهرای جدیدی را در من متولد کرد.
وی ادامه داد: در روزهای اول که به سمت کربلا حرکت کردیم، در دلم خوشحال بودم که فرزندانم را در این سفر سخت همراه خودم نیاوردم، چون مشکلات و سختی این سفر بسیار زیاد بود. اما با گذشت زمان این خوشحالی به شرمندگی تبدیل شد. هر روز در دلم می‌گفتم: «چرا آنگونه که باید خودمان را خرج امام حسین(ع) نمی‌کنیم؟» از دیگر دستاورهایم در این سفر به وجود آمدن حس بدهکاری به امام حسین(ع) بود. فهمیدم که هر چه دارم از لطف و کرم امام حسین(ع) است. آن روزها حس مطالبه‌گری، درون من به شرمساری تبدیل شده بود. یکی از محوریت‌های این کتاب ضرورت کودکان در پیاده‌روی اربعین است. که من خودم شخصا به این موضوع رسیدم.
خبرنگار: آرزو رسولی
