هر شهید، شاهدِ زمان خویش است
به گزارش نوید شاهد، شهید «سید مهدی اردکانی»، در سال 1340 دیده به جهان گشود. این شهید والامقام، 15 شهریور ماه 1360 به فیض شهادت نائل آمد. بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید اردکانی را می‌خوانیم.
بسم الله الرحمن الرحيم
به نام خداوندی كه ما را آفريد و انسان‌ها را از نعمات خويش برخوردار ساخت و خداوندی كه بازگشت همه ما به سوی اوست. روزی ما به دنيا می‌آييم و ديگر روز هم از دنيا خواهيم رفت. با سلام و درود بر رهبر عالی‌قدر و عظيم‌الشان انقلاب اسلامی و بنيانگذار جمهوری اسلامی ايران امام خمينی كه هدايت كننده ما انسان‌های گمراه است. همه ما به سوی الله رجعت می‌كنيم و چه خوب است كه مسئوليتی را كه خداوند بر دوش ما گذشته است و آن را پذيرفته‌ايم، اين بارِ سنگين را هرچه بهتر بر دوش بكشيم و در قبال الله و جامعه به طور كامل به انجام رسانيم. مرگ روزی ما را در آغوش می‌كشد و روح را از بدن ما جدا خواهد كرد، هر انسانی به يک نحو از اين دنيا خواهد رفت، يكی در اثر سانحه، ديگری در بستر بيماری و ديگری هم در راه جهاد فی سبيل‌الله، چه با شمشير و چه با قلم و چه با زبان. جهاد در راه الله و مقابله با كفر و باطل و با هر ستمگر، كه اينگونه افراد شهيد شاهد زمان خويش هستند و از خون آن‌ها ريشه اسلام و حق تنومند و ديگران را به اين روش دعوت می‌كند و هر روز بر تعدادشان افزوده میشود.
امروز ملت ما در برابر كفر و باطل ايستادگی می‌كند و می‌جنگد، من از خداوند متعال اين آرزو را دارم كه بتوانم هر چه زودتر به جبهه بروم و با كفر بجنگم و اگر لياقت داشتم شايد در جبهه كشته شوم و كشته شدنم گامی باشد در راه الله و به سوی تكامل. از خداوند می‌خواهم كه در بستر بيماری و يا در اثر سانحه، عمر خود را به پايان نرسانم و كشته شدنم در راه الله باشد و آرزو می‌كنم كه در جبهه نبرد اسلام با كفر، حق بر باطل و نبرد بی‌امان ملت ايران با دولت كفار، كشته شوم.
اميد دارم كه شيعيان ما اسلام علی(ع) را بشناسند و ديگرا ن را آماده كنند، اگر ما علی(ع) و حسين(ع) را نشناسيم، دوست‌دار علی(ع) و حسين(ع) نخواهيم بود و هيچ‌وقت علی(ع) و حسين(ع) را نخواهيم شناخت و نمی‌توانيم در راه اسلام و علی(ع) و حسين(ع) قدم برداريم و اسلام همان‌طور گنگ و مسخ شده در نظر ما مردم عوام باقی خواهد ماند و اين هيچ مشكلی را حل نخواهد كرد و هرگز نمی‌توانيم بر عليه كفر و باطل بپا خيزيم و در راه اسلام قدم برداريم.
در پايان از مادر خويش می‌خواهم كه اگر من لياقت كشته شدن در جبهه را داشتم، هيچ ناراحت و گريان و غم زده نباشد و بايد خيلی خوشحال شود كه فرزند او در اثر سانحه و بيماری از دنيا نرفته است و من افتخار می‌كنم كه در جبهه با نابودی كفار كشته شوم.
والسلام عليكم و الرحمه الله وبركاته
