ترسیدید، نه؟!
یکی از پیرمردها عرق چین را پس زد:
کلۀ گرَم سوخت از گرما! یه کاری بکن لامصب!َ
راننــده ســرش را از پنجــره وانــت بیــرون داد و تــا آن جایــی کــه می توانســت، گــردن کــج کــرد:
میگی چی کار کنم خب؟! تندتر برم جوش میاره موتورش.
کلــه را کشــید داخــل و دوبــاره، انــگاری کــه چیــزی بــه یــادش آمــده باشــد، بــاز همــان کار را کــرد:
میگــم خــب یــه هندونــه همــون پشــت بــردار بشــکون و بــخـور تــا خنــک شــی، پیــری!
پیرمرد همۀ صدایش را توی هوای جاده رها کرد:
پیرمرد جد و آبادته!
آن یکــی پیرمــرد کــه روبه رویــش چمباتــه و بااحتیــاط نشســته بــود تــا مبـادا هندوانه هــا طــوری بشــود، گفــت:
بی راه هم نمیگه ها.
چی چــی بــی راه نمیگــه؟!
خیلی هم بی راهــه. تــا اینــا دســت بچه هــای مــردم نرســه، کســی حــق نــداره دســت بهشــون بزنــه. مگــه از روی جنــازه حاج هــادی رد بشــه.
حالا خوبه تو خود حاج هادی نیستی.
ِ خــب نباشــم. کلــی بهــم ســفارش کــرده مراقــب باشــم و ســالم و دســت نـخورده برســه منطقــه.
پشــت ســر، هم چنــان جالیزهــای دشــت عبدل خــان اهــواز را می شــد دیــد. و زمیــن مکــوه عــرب کــه شــیرین ترین هندوانه هــا را داشــت.
باشــه حاجــی! حــالا کــی خواســت بــه اینــا دســت بزنــه؟! خــودم دســتش رو قلــم می کنــم. خــوب شــد؟
من که نگران عرق سوزشدن خودم نیستم که.
په چی؟ نکنه گرما و خرابی اینا؟
نــه بابــا! مش رحمــت! هندونــه کــه تــوی گرمــا خــراب نمیشــه. اونــم بــه ایــن ســرعت.
په چی؟ حاج عبدالله!
مش رحمــت! نگــران پســرم هســتم کــه کناردســت راننــده نشســته و گرما داره هلاکش می کنـه. ده سالشــم بیش تــر نــی.
حاج عبــدالله! نکنــه یــه وقــت نیســان رو بــرداری خــودت و بــا ایــن بچــه هندونه هــا رو ببــری بــه خــط مقــدم؟! نکنــی ایــن کار رو هــا.
حاج عبــدالله ســاکت بــود و ســرش را می خارانــد. مش رحمــت کــه خیالــش از تذکــرش راحــت نشــده بــود، ادامــه داد:
البتــه از تــو بعیــدم نیــس. شــده دست به دســت هــم مجبــور بشــی هندونه هــا رو برســونی بــه ســنگرها و از ایــن بچــه هــم کار بکشــی، ایــن کار رو می کنــی! ازت بــر میــاد ایــن دیوونه بازی هــا.
وانــت نیســان، ماننــد شــتری خســته و بیابــان زده، رســید بــه منطقــه جنگــی میمــک. هــر چنــد لحظــه ســوت گلولــه ســنگینی تــوی هــوا می پیچیــد و بعــد... قارامــپ... زمیــن می لرزیــد. پســر حاج عبــدالله کــه صــدای انفجــار را تــا آن روز از چنــد کیلومتــری هــم نشــنیده بود، ســفت ســر جایــش نشســته و جــاده را تماشــا می کــرد. مش رحمــت تــوی دلــش گفــت الان اســت کــه ایــن بچــه صندلــی نیســان را خیــس کنــد از تــرس!
گلوله باران دشمن که بالا گرفت، راننده زد روی ترمز:
دیگه از این جلوتر نمیشه بریم. بریم توی یه سنگر.
دو ســاعت گذشــت و اوضــاع آرام نشــد. همــه نگــران بــار وانــت بودنــد؛ ولــی پســرک، با هر انفجار ار از دریچــه ســنگر نیم خیــز می شــد و بعــد بــر می گشــت رو بــه تدارکاتی هــا و می گفــت:
چیــزی نیــس... چیــزی نشــد... ایــن یکــی همــه بــه خیــر گذشــت... همــه ســالمند... یــه ترکــش هــم عقــب وانــت نــخـورده... .
بالاخــره آتــش دشــمن ســبک شـد. تدارکاتی هــا از ســنگر زدنــد بیــرون تــا هندوانه هــا را میــان سنگرهای خط مقدم تقسیم کنند. حاج عبدالله بــا داد و فریــاد بــه رزمنده هــا روحیــه مــی داد و هندوانه هــا را مثــل تــوپ به بغل رزمنده ها پرتـاب می کــرد. صــدای خنــده و تکبیــر و صلــوات یک لحظــه قطــع نمی شــد؛ امــا دوبــاره گلوله بــاران دشــمن شــدت گرفــت. انــگاری بعثی هــا هم دل شان هندوانه می خواســت. خمپــاره مثــل تگــرگ می باریــد. حاج عبــدالله ناگهــان دســت راننــده را گرفــت و کشــید:
بیــا برگردیــم تــوی ســنگر. دیگــه نمیشــه بایســتیم صبــر کنیــم. ای پــدر صــدام بســوزه هــی!
هنــوز چندتــا هندوانــه و شــماری ســنگر در انتهــای محــور باقــی مانــده بــود.
همین که به سنگر پا گذاشتند، حاج عبدالله رو کرد به پسرش:
علی! تو خوبی بابا؟ نترسیدی که؟
علــی کــه خون ســرد گوشــه ســنگر نشســته بــود و بیــرون را می پاییــد، نــگاه معنــی داری بــه آن هــا کــرد و گفــت:
ترسیدید، نه؟!
ایــن بــار راننـده دست حاج عبدالله را گرفت و رو به بیرون سنگر کشید:
بیــا بریــم حاجــی! بیــا بریــم وگرنـه، اگه همین جا بشینیم، این پســرت آبــرو و حیثیــت واســه مــا نمیــذاره بمونــه!
حــرف علــی خیلــی بــه راننــده برخــورده بــود و باعــث شــد بقیــه هندوانه هــا هــم بی درنــگ بــه ســنگرهای انتهــای محــور برســد.
منبع: کتاب سمبات/ مصطفی تمنایی/ ناشر: نشر شاهد
