راز مزاری غریب در بهشت زهرا

نویدشاهد: من و همسرم با دختر دو ساله مان شهلا و خواهر کوچکش که شش ماهه بود در روستای ابو حمیظه از توابع سوسنگرد زندگی می کردیم که جنگ تحمیلی آغاز شد و هر روز روستا و اطراف آن را بمباران می شد. هر دو برادرم رزمنده بودند. یکی از آنها مجروح شده بود و در بیمارستان بستری بود ولی از آن دیگری اصلا خبری نبود و پدرم برای کسب خبر به خط مقدم رفته بود.

مهر 1359 بمباران ها که شدیدتر شد تصمیم گرفتیم به سوسنگرد و نزد خانواده پدری ام برویم و مدتی را در آنجا باشیم تا اوضاع که آرام شد به روستایمان برگردیم. پس از جمع کردن وسایل ضروری زندگی سوار اتومبیل شدیم و به سمت سوسنگرد حرکت کردیم.

صدای انفجار خمپاره و توپ از دور شنیده می شد و ما در اضطراب راه خود ادامه می دادیم. با دیدن چهره های وحشتزده همسرم شهیده مصریه بنی اسد و دو فرزند خردسالم کینه ام نسبت به صدام و کسانی که او را در این تهاجم وحشیانه یاری می کردند، بیشتر می شد.

چه آرزوهایی برای خود و خانواده ام داشتم و چه وعده هایی به همسرم می دادم و او را با این وعده ها بود که محرومیت های زندگی در روستا را تحمل می کرد. ما در سایه حکومت اسلامی زندگی می کردیم و همیشه برای سلامتی اما خمینی (ره) دست به دعا می بردیم چرا که او به تمام ایرانیان از اقوام مختلف عزت و افتخار بخشید. اما این همه امید و آرزو با تجاوز رژیم بعث عراق به نومیدی می گرایید.

دختر شش ماهه ام، با ناله خود سکوت ما را شکست. همسرم می خواست به او شیر بدهد که ناگهان صدای غرش هواپیما ما را به خود آورد.

هواپیمایی غول پیکر به خودرو نزدیک شد و همسرو فرزندانم جز فریاد زدن کاری نمی کردند.

ناگهان همه جا تاریک شد. برای چند لحظه ای هیچ چیز نفهمیدم اما وقتی به خود آمدم دیدم توان حرکت ندارم. تمام بدنم می سوخت. همسرم و فرزندانم را صدا می کردم. به هر زحمتی بود بلند شدم. دختر دو ساله ام شهلا فریاد می زد: بابا! بابا! سوختم.

او را بیرون کشیدم.بدنش سوخته شده بود. او را در آغوش گرفتم و خود را به برکه آبی که در آن نزدیکی بود رساندیم و او را داخل آب بردم .

کمی آرام شد اما سراغ مادرش را می گرفت. او را همانجا گذاشتم و به طرف خودرو برگشتم.

همسرم به شکل فجیعی سوخته بود اما به همان حالت، سراغ فرزندانش را می گرفت. او را هم از ماشین خارج کردم و در کنار شهلا گذاشتم و برای نجات دختر شش ماهه ام به سمت خودرو رفتم.

هرچه بیشتر جستجو می کردم کمتر پیدایش می کردم که ناگهان یک چیز سوخته نظرم را جلب کرد چیزی که دو گوشواره در آن می درخشیدند. گوشواره هایی که برای تولدش خریده بودم. قلبم داشت از کار می افتاد.

چشمهایم سیاهی رفتند. اما خودم را کنترل کردم و آن بدن سوخته را در آغوش گرفتم. او را بوسیدم. دیگر گریه نمی کرد. ساکت ساکت بود.

به طوری که همسرم متوجه نشود او را به کنار ماشین بردم. با یک دست او را در آغوش داشتم و با یک دست دیگر خاکهای کنار جاده را کنار زدم تا او را از چشم مادر پنهان کنم. او را در آن چاله گذاشتم. باورم نمی شد که خاک بر روی دختر شش ماهه ام بریزم اما چه می توانستم بکنم؟ بایستی به فکر زنده ماندن مادرش می بودم چون اگر او را در این وضع می دید حتما سکته می کرد. اشک می ریختم و اذان و اقامه می گفتم و بر بدن او خاک می ریختم. ناگهان به یاد حضرت علی اصغر(ع) افتادم که چگونه در آغوش پدرش امام حسین (ع) به شهادت رسید و امام(ع) به دور از چشم مادرش حضرت رباب او را در پشت خیمه ها دفن کرد.

در دلم گفتم: این نوزاد فدای علی اصغر.

به نزد همسرم و دخترم شهلا برگشتم. آنها هنوز ضجه می زدند و از من سراغ دختر شش ماهه ام را می گرفتند. نمی دانستم به آنها چه بگویم.

صدای هلی کوپتری مرا به خود آورد. می نشیند و سریعا چند دقیقه بعد، همسرم در چشمهایم نگاه کرد و گفت: کریم! من میرم اما تو مواظب بچه ها باش.

چشمهایم را که باز کردم، از پرستاری که بالای سرم بود، پرسیدم: من کجایم؟ زنم ؟بچه هایم ؟

پرستار با مهربانی پاسخ داد : آقا! ماشین شما مورد اصابت راکت هواپیمای عراقی قرار گرفت و شما مجروح شدید. شما را تنها به این بیمارستان آوردند.

شکمم را عمل کرده بودند و دستم به شدت سوخته بود. به همین علت مدتها در بیمارستان بودم تا اینکه پس از شش ماه، مرخص شدم.

مرا به بهشت زهرای تهران بردند و قبری را نشانم دادند و گفتند: همسرت را به تهران اعزام کردند اما به علت شدت سوختگی به شهادت رسید و او را در همین جا به خاک سپردند.

دلم شکست. برای همسرم که چقدر مهربان بود و برای فرزند شش ماهه ام که دور از مادر در خاک آرمیده بود.

مدتها از دختر بزرگم شهلا که دو ساله بود بی خبر بودم تا اینکه پس از جستجوهای فراوان و حدود یکسال بعد پرستاری را پیدا کردم که از او مراقب می کرد. او را به نزد خودم آوردم و سالهاست که در کنار هم زندگی می کنیم. وقتی به چشمان شهلا که حالا بزرگ شده است نگاه می کنم، چهره معصوم و پر مهر مادرش شهیده مصریه بنی اسد را می بینم. مادری پر محبت و همسری وفادار و زنی که با شهادت مظلومانه اش، برگ زرین دیگری بر برگهای افتخار و عزت ایران اسلامی افزود.

خاطره ی شهادت شهیده مصریه بنی اسد از زبان همسر جانبازش کریم بنی اسد