شهید پرويز حبرانى: شهادت یک تولد دوباره است
پرويز حبرانى - چهارمين فرزند محمدرضا - در سال 1314در شهرستان قوچان ديده به جهان گشود.
تلاوت قرآن كريم را توسط پدر آموخت. اوقات فراغت خود را به بازيهاى كودكانه و كمك به پدر و مادر سپرى مى كرد. مقطع ابتدايى را در دبستان ملى گذراند و شاگرد ممتازى در اين دوران بود. او دوره راهنمايى و دبيرستان را نيز در قوچان گذراند و همچنان شاگرد ممتازى به حساب مى آمد، سپس وارد دانشكده افسرى شد.
شهيد حبرانى به مطالعات علمى، مذهبى و تاريخى مىپرداخت، ورزش مىكرد و به مسجد مىرفت. او بسيار فعال، اجتماعى و معاشرتى بود.
طبق سنت پيامبر(ص) با خانم عارف قوچانى پيمان ازدواج بست. ثمره اين ازدواج دو فرزند به نامهاى پريا(متولد 1345) و اميررضا(متولد 1354) است.
در دوران انقلاب نمى توانست علناً در تظاهرات شركت كند، ليكن ازمردم به راهپيمايى مىرفتند خوشحال بود.
حسن حبرانى - برادر شهيد - مىگويد: «ايشان بر خلاف شغلشان به محافل و مجالس مذهبى گرايش شديدى داشتند و به علت مخالفت با افراد مافوق به چند سال زندان و توقيف درجه محكوم شدند.»
مريد واقعى امام(ره) بود و به ايشان علاقه بسيار داشت. او معتقد بود: «امام مرد بزرگى است كه توانسته دنيا را تكان دهد و تحولى ايجاد كند كه براى همه غير قابل تصور بود.»
برادر شهيد در ادامه مى افزايد: «ايشان چون فردى با سواد و با نفوذ بودند، چه اوايل انقلاب و چه قبل از آن، چند بارى كه اتفاقى به منزل ايشان مى رفتيم، مى ديدم كه در حال گوش دادن به نوارهاى امام(ره) بود.»
وقتى ايشان را از شيراز به مشهد مقدس انتقال دادند براى برقرارى حكومت نظامى در اطراف حرم و منزل آيت الله شيرازى، ايشان توانست همه افراد و كاركنان تحت امر خود را متقاعد كند كه مبادا به كسى تيراندازى شود، چون ايمان قلبى داشتند كه رژيم طاغوت رفتنى است و سقوط مى كند.
آرزوها و خواسته هاى وى به حفظ ناموس و وطن و نهايت شهادت ختم مى شد. ايشان با شروع جنگ به جبهه رفتند و فرمانده بودند. او مى گفت: «عراق تجاوزگراست.» و بر اين اساس در اكثر مناطق جنگى هم به دليل تكليف و هم مأموريت حضور پررنگى داشت.
وى همگى را به ديندارى و احترام به حقوق والدين سفارش مى كردند. او همواره به همسرش در مورد فرزندانش توصيه مى كرد كه آنها را با فكر و تربيت اسلامى پرورش دهد و تأكيد مى كرد كه براى موفقيت آنها در تحصيلات و اجتماع از هيچ كوششى دريغ نكند.
شهيد اعتقاد داشت كه: «انسان يك مرتبه از دنيا مىرود و چه بهتر كه در راه دين اسلام و وطن اسلامى از دنيا برود.»
در مورد شهادت مى گفت: «شهادت يك تولد دوباره است و شما نبايد فكر كنيد كه نبودن من بايد در زندگى شما تغييرى ايجاد كند. وى در آخرين اعزامش از روحيه بسيار خوبى برخوردار بود.»
پرويز حبرانى در 8 مهر 1360، در عمليات ثامن الائمه در محور عملياتى آبادان - ماهشهر بر اثر اصابت تركش خمپاره به درجه رفيع شهادت نايل آمد و در خواجه ربيع مشهد دفن شد.
