شهید مدافع حرم ایرانی که خود را افغانستانی معرفی کرد!

«حسن قاسمی دانا» یکی از شهدای مدافعان حرم مطهر حضرت زینب کبری علیه السلام است که مدتی پیش در درگیری با تروریست های تکفیری به درجه ی رفیع شهادت نائل آمد. این شهید والامقام از اهالی شهر مقدس مشهد بود که برای دفاع از حریم اهل بیت علیه السلام و مقدسات اسلامی به صورت داوطلبانه به دمشق سفر کرد.

او در کل 22 روز در سوریه بود و بعد به شهادت رسید. عجیب اینکه پیکر این مدافع حرم در روز نیمه ی ماه رجب و سالروز رحلت جانسوز عقیله ی بنی هاشم حضرت زینب کبری علیه السلام در میان حضور پرشور مردم و مسئولان مشهد به خاک سپرده شد.

اما شهید حسن برای اینکه به جمع مدافعان حرم برسد، خودش را یک افغانستانی مهاجر ساکن ایران معرفی کرده و لابه لای آنان و با جمع آنان که داوطلبانه می رفتند، رهسپار سوریه شد!

او خودش را حسن قاسم پور معرفی کرده بود. برای حسن از همان ابتدا افغانستانی و ایرانی معنا نداشت. برایش دفاع از حرم، جغرافیا نداشت. حالا دوستان ایرانی و افغانستانی اش برایش یادواره می گیرند و از سوز شهادتش می گویند.

اما یکی از دوستانش از ماجرای شهادت او این گونه می گوید: به سرعت تمام وارد ساختمان شدیم، آن قدر سرعتمان بالا بود که طبقه ی هم کف و زیرزمین را کامل گرفتیم و دشمن پا به فرار گذاشت. وارد طبقه ی اول شدیم سه اتاق خواب داشت. دو اتاق را پاکسازی کردیم به اتاق سوم ک رسیدیم تاریک بود متوجه حفره ی روی دیوار شدیم که ساختمان را به ساختمان مجاور وصل می کرد.

آرام پشت دیوارها موضع گرفتیم فاصله ی ما با دشمن فقط یک دیوار چهل سانتی بود. متاسفانه تکفیری ها صدای پای ما را شنیدند و فریاد می زدند «مین أنت؟ مین أنت؟» یعنی «تو که هستی؟» حسن ضامن نارنجک را کشید و به داخل حفره پرت کرد و فریاد کشید «أنا شیعه علی ابن ابی طالب» و نارنجک منفجر شد.

صدای ناله ی تکفیریها به گوش می رسید. چند نارنجک به طرف ما پرتاب کردند. من و چند نفر دیگر زخمی شدیم، ولی حسن سالم بود.

صدای ناله ی تکفیری ها به گوش می رسید. چند نارنجک به طرف ما پرتاب کردند. من و چند نفر دیگر زخمی شدیم، ولی حسن سالم بود.

بلندبلند رجز می خواند و تیراندازی می کرد. به حسن گفتم یک اتاق به عقب برگردیم و در هال خانه مستقر شویم.

حالا بین ما و دشمن یک اتاق فاصله بود. به خاطر زخمی شدن ما، حسن خیلی غیرتی شده بود با عصبانیت داد می زد «انت شیعه»

به او گفتم چه می گویی؟ بگو «أنا شیعه» ، «نحن شیعه». خنده اش گرفت. بعد رو کرد به آنها و ابروهایش گره خورد. مدام فریاد می کشید «یا ابوالفضل».

می رفت جلو در حفره نارنجک می انداخت و برمی گشت تعداد نیروهای دشمن بیشتر و بیشتر می شد، آنها به ما صفت هایی مثل کافر، مشرک، رافضی را نسبت می دادند.

اشک در چشم های حسن جمع شده بود و با بغض فریاد می زد «نحن شیعه علی ابن ابی طالب»، «نحن ابناء فاطمه الزهرا». دیگر کسی نمی توانست جلویش را بگیرد مثل یک شیر درنده شده بود.

آمد طرف من اسلحه اش را زمین گذاشت دو نارنجک برداشت. گفت بدون اسلحه می روم. می روم تا کار را تمام کنم. گفتم حسن پس نارنجک ها را درست در حفره بینداز. گفت یا علی و رفت.

چند قدم که رفت، برگشت با لهجه ی مشهدی زیبایش گفت «سید برایم آتش تامین می ریزی؟» بعد چیزی زیر لب گفت که نفهمیدم چه ذکری بود. یک لحظه نگرانش شدم. گفتم داداش نارنجک ها را به من بده تا من بروم و بیندازم. خندید و گفت تو که زخمی شده ای و رفت.

داخل اتاق فریاد کشید «یا اباالفضل» صدای شلیک چند گلوله آمد. شوکه شدم، چون حسن بدون اسلحه رفت و این نشانه ی تیراندازی به سمت حسن بود.

چند لحظه بعد صدای انفجار نارنجک ها آمد صدا زدم: حسن؟ حسن؟ ولی جواب نمی داد؛ گریه ام گرفت گفتم حسن داداش؟ باز جواب نداد.

رفتم داخل اتاق. یکی از بچه ها من را کنار زد و رفت جلو. زیر بغل حسن را گرفت و روی زمین کشید و به داخل هال آورد. حسن اول تیر خورده بود بعد با شجاعت تمام نارنجک ها را به سمت آنها پرتاب کرده بود، وقتی حسن را عقب می کشید جنازه های تکفیری ها روی زمین ریخته بود.

منبع: مدافعان حرم/1395/ زندگینامه و خاطرات چهل شهید مدافع حرم حضرت زینب علیه السلام به همراه زندگینامه، کرامات و عنایات حضرت زینب علیه السلام / گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی