شهیدی از تیپ فاطمیون با سربند «یا علی بن ابی طالب»
آن ها در افغانستان در زمان مبارزه با طالبان در خط مقدم بودند. همچنین نیروهای تیپ ابوذر که در زمان دفاع مقدس طبق فتوای جهاد حضرت اما در کنار رزمندگان ایرانی به دفاع از اسلام و ایران پرداختند.
آنان در دوران دفاع مقدس بیش از هزار شهید تقدیم کردند. بعد از گذشت سال ها، این جمع برای تجدید خاطره ی آن دوران، هیات مذهبی تشکیل داده و جمعه ی هر هفته دعای ندبه برگزار می کرد. با آغاز تجاوز به خاک سوریه، در اولین نوبت، یک گروه 22 نفری از رزمندگان افغان به این کشور اعزام شدند.
به مرور که حریم اهل بیت علیه السلام با خطر مواجه شد، تقریبا چهل گروه به استعداد دو هزار نفر به سوریه اعزام شدند. بعد این نیروها در غالب یک تیپ رزمی به نام فاطمیون سازماندهی شدند.
علت نام گذاری این تیپ به نام مقدس فاطمیون،
فدایی بودن حضرت زهرا علیه السلام برای ولایت
است. خدا را شکر همه ی مدافعان حرم، ما را به نام بی بی دو عالم حضرت زهرا
علیه السلام می شناسند.
برخی از مجاهدان وصیت می کنند که در صورت شهادت، پیکر آن ها بازنگردد و در نزدیکی حرم حضرت زینب علیه السلام به خاک سپرده شوند. شهدای فاطمیون عاشق اهل بیت علیه السلام بودند. رفتند تا دوباره اسارت اهل بیت علیه السلام تکرار نشود.
نیروهای تیپ فاطمیون چندین غربت را تجربه کردند. مهاجرت به جمهوری اسلامی و دوری و آوارگی از وطن. بعد هم مهاجرت به سوریه به خاطر دفاع از حرم اهل بیت علیه السلام و کمک به شیعیان.
حضور تیپ فاطمیون در سوریه حامل این پیام است که برای فاطمیون مرزهای جغرافیایی معنایی ندارد. رزمندگان این تیپ هر کجا شیعیان و محبان اهل بیت علیه السلام در خطر باشند، فرقی نمی کند سوریه باشد یا عراق یا یمن به یاری آن ها می شتابند. این پیمانی بود که همه ی فاطمیون با خون خود امضا کردند که تا آخرین قطره ی خونشان پای این پیمان هستند.
اما نیروهای این تیپ در همه عملیات ها حضور دارند. جای شهیدان فاتح، توسلی ها و یا اسماعیلی که سر از تنش جدا شد، خالی است ...
یکی از مدافعان غریب تیپ فاطمیون «شهیدرضا اسماعیلی» است. آقا رضا داستان جالبی دارد. او یک جوان افغانی ورزشکار بود؛ عشق ساخت بدن. ژست می گرفت و عکس می انداخت! عکس های بدن رزمی کار و ساخته شده اش را می گرفت و به دوست و آشنا نشان می داد و پز می داد.
آقا رضا کارگر بود. مثل بیشتر مهاجران افغانستانی و مثل بیشتر آنها با غیرت کار می کرد. بعدهم تحصیلاتش را ادامه داد. گذشت تا ماجرای سوریه پیش آمد. اوایل بی تفاوت بود، هنوز خبری نبود، اما کم کم توجهش جلب شد.
نمی دانم شاید سرکار بود، شاید هم باشگاه، شاید پیش همسر تازه عروسش... اما طاقت نیاورد. بلند شد و رفت.
چه کار می کرد؟ می نشست و نگاه می کرد؟! هر روز خبرش را می شنید که حرم عقیله ی بنی هاشم را تهدید می کنند. آقا رضا رفت به سوی جهاد. اما یک عادت داشت بدون سربند «یا علی ابن ابی طالب» به رزم نمی رفت. عشقش همین یک سربند بود. با همین سربند در یک نبرد نابرابر اسیرش کردند.
رضا در نبرد با تکفیری ها نمونه نداشت. بسیاری از دشمنان را به جهنم فرستاده بود. در نبرد آزادسازی شهرک شیعه نشین زمانیه، بسیار شجاعانه جنگید و بعد هم اسیر دست پیروان یزید شد! هنوز ساعتی از اسارت رضا اسماعیلی نگذشته بود که در شبکه های مجازی تصاویر او پخش شد!
دشمنان اهل بیت علیه السلام و فرزندان معنوی شمر با یاران اهل بیت علیه السلام چه می کنند؟!
دوباره همان اتفاق تکرار شد. سربریده ی رضا بر دستان این قوم بدکار می چرخید. و آن ها در کنار پیکر رضا شادمان بودند...
دوستانش عملیات را ادامه دادند و شهرک آزاد شد و پیکر رضا به دست آمد، اما سر بریده اش نه!
چند ماه بعد، پسر رضا به دنیا آمد. محمدرضا هرگز پدر را ندید اما خواهد فهمید که پدرش سر داد تا بار دیگر حریم اهل بیت علیه السلام به اسارت نرود.
منبع: مدافعان حرم/1395/ زندگینامه و خاطرات چهل شهید مدافع حرم حضرت زینب علیه السلام به همراه زندگینامه، کرامات و عنایات حضرت زینب علیه السلام / گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی
