خميني اي امام!
شنبه, ۱۶ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۴:۳۱
در ابتداي جنگ كه شهرهاي مرزي ايران، از حمله خرمشهر، زير توپ و خمپاره عراقي ها بود، امام(ره) با توجه به شرايطي كه در آن روز احساس مي كردند، از مردم خرمشهر خواستند شهر را در برابر هجوم عراقي ها ترك نكرده و از آن پاسداري كنند. به اين ترتيب، بنا بر فرمايشات امام، عده اي در شهر ماندند و در كنار بسيجي ها و سپاهي ها از خرمشهر دفاع كردند، ....
در ابتدای جنگ که شهرهای مرزی ایران، از حمله خرمشهر، زیر توپ و خمپاره
عراقی ها بود، امام(ره) با توجه به شرایطی که در آن روز احساس می کردند، از
مردم خرمشهر خواستند شهر را در برابر هجوم عراقی ها ترک نکرده و از آن
پاسداری کنند. به این ترتیب، بنا بر فرمایشات امام، عده ای در شهر ماندند و
در کنار بسیجی ها و سپاهی ها از خرمشهر دفاع کردند، اما بر اثر شدت آتش
عراقی ها و جوابگو نبودن امکانات دفاعی رزمندگان اسلام، عراقی ها خرمشهر را
زیر آتش گسترده خود قرار داده و سرانجام آن را اشغال کردند.
یکی از اهالی خرمشهر که به فرمان امام در شهر مانده و براثر آتش دشمن اموال
و دارایی خود را از دست داده بود، در اقدامی استثنایی، طی نامه ای به
دادگستری تهران، از امام با نام «روح الله مصطفوی» شکایت کرده و در
دادخواست خود نوشته بود:« ما اثاثیه مان را جمع کرده بودیم که از شهر خارج
شویم، ولی تا شما گفتید، ترک خرمشهر، خلاف شرع است، در شهر ماندیم و عراقی
ها آمدند و شهر را کوبیدند و اسباب و اثاثیه و دارایی ما از دست رفت، حالا
شما باید پول آن اثاث را به ما بدهید؛ مبلغ مطالبه وی بابت این خسارت، زیر
یک میلیون تومان بود».
آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی که در آن زمان، رئیس قوه قضایئه بوده
است، پس از نقل این مقدمات می گوید: وقتی دادیار دادگستری به نام روح الله
مصطفوی احضاریه زده، آن را به دست مأموری داده و به جماران فرستاده بود،
از دفتر امام با من تماس گرفتند و پرسیدند: این قضیه احضاریه امام چیست؟!
من که در جریان کار نبودم، فرصت خواستم تا مسئله را پیگیری کنم و پاسخ
بدهم. قضیه را پیگیری کردم و این گونه توضیح دادم: به لحاظ قانونی و به صرف
این که امام به مردم گفته است، شهر را ترک نکنید و آنان هم گوش کرده و به
همین خاطر، به آنان ضرر و زیان مالی وارد شده است، امام را نمی توان طبق
قوانین حقوقی مقصر دانست، چون آنان هم می توانستند مثل دیگرانی که به این
توصیه امام گوش نکردند، توجه نکنند و اموال و اثاثیه خود را از خرمشهر خارج
کنند و در این صورت، کسی مانع اقدام آنان نمی شد.
پس از گذشت مدتی، یک روز که خدمت امام رسیدم، ایشان از من پرسیدند: ماجرای
شکایت آن خرمشهری از من چی شد و به کجا رسید؟ وقتی قضیه را به لحاظ قانونی
خدمتشان توضیح دادم، فرمودند: اقلاً یک چیزی تعیین می کردید و به ایشان می
دادید. عرض کردم: اگر این طور کنیم و دیگران هم متوجه شوند شما به این آسیب
دیدگان خسارت می دهید دیگر قضیه جمع نمی شود(نقل به مضمون)
آیت الله موسوی اردبیلی می افزاید: امام به جای این که ناراحت بشوند و
بگویند، این کیست که از من شکایت کرده یا این دادیار به چه جرأتی برای من
احضاریه و اخطاریه فرستاده، به نوعی دنبال این بودند که به مسئله شکایتی که
از وی شده بود، رسیدگی و طرف را راضی کنیم.
غلامعلی رجایی
عراقی ها بود، امام(ره) با توجه به شرایطی که در آن روز احساس می کردند، از
مردم خرمشهر خواستند شهر را در برابر هجوم عراقی ها ترک نکرده و از آن
پاسداری کنند. به این ترتیب، بنا بر فرمایشات امام، عده ای در شهر ماندند و
در کنار بسیجی ها و سپاهی ها از خرمشهر دفاع کردند، اما بر اثر شدت آتش
عراقی ها و جوابگو نبودن امکانات دفاعی رزمندگان اسلام، عراقی ها خرمشهر را
زیر آتش گسترده خود قرار داده و سرانجام آن را اشغال کردند.
یکی از اهالی خرمشهر که به فرمان امام در شهر مانده و براثر آتش دشمن اموال
و دارایی خود را از دست داده بود، در اقدامی استثنایی، طی نامه ای به
دادگستری تهران، از امام با نام «روح الله مصطفوی» شکایت کرده و در
دادخواست خود نوشته بود:« ما اثاثیه مان را جمع کرده بودیم که از شهر خارج
شویم، ولی تا شما گفتید، ترک خرمشهر، خلاف شرع است، در شهر ماندیم و عراقی
ها آمدند و شهر را کوبیدند و اسباب و اثاثیه و دارایی ما از دست رفت، حالا
شما باید پول آن اثاث را به ما بدهید؛ مبلغ مطالبه وی بابت این خسارت، زیر
یک میلیون تومان بود».
آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی که در آن زمان، رئیس قوه قضایئه بوده
است، پس از نقل این مقدمات می گوید: وقتی دادیار دادگستری به نام روح الله
مصطفوی احضاریه زده، آن را به دست مأموری داده و به جماران فرستاده بود،
از دفتر امام با من تماس گرفتند و پرسیدند: این قضیه احضاریه امام چیست؟!
من که در جریان کار نبودم، فرصت خواستم تا مسئله را پیگیری کنم و پاسخ
بدهم. قضیه را پیگیری کردم و این گونه توضیح دادم: به لحاظ قانونی و به صرف
این که امام به مردم گفته است، شهر را ترک نکنید و آنان هم گوش کرده و به
همین خاطر، به آنان ضرر و زیان مالی وارد شده است، امام را نمی توان طبق
قوانین حقوقی مقصر دانست، چون آنان هم می توانستند مثل دیگرانی که به این
توصیه امام گوش نکردند، توجه نکنند و اموال و اثاثیه خود را از خرمشهر خارج
کنند و در این صورت، کسی مانع اقدام آنان نمی شد.
پس از گذشت مدتی، یک روز که خدمت امام رسیدم، ایشان از من پرسیدند: ماجرای
شکایت آن خرمشهری از من چی شد و به کجا رسید؟ وقتی قضیه را به لحاظ قانونی
خدمتشان توضیح دادم، فرمودند: اقلاً یک چیزی تعیین می کردید و به ایشان می
دادید. عرض کردم: اگر این طور کنیم و دیگران هم متوجه شوند شما به این آسیب
دیدگان خسارت می دهید دیگر قضیه جمع نمی شود(نقل به مضمون)
آیت الله موسوی اردبیلی می افزاید: امام به جای این که ناراحت بشوند و
بگویند، این کیست که از من شکایت کرده یا این دادیار به چه جرأتی برای من
احضاریه و اخطاریه فرستاده، به نوعی دنبال این بودند که به مسئله شکایتی که
از وی شده بود، رسیدگی و طرف را راضی کنیم.
غلامعلی رجایی
نظر شما
