زندگی ما با رمز «یازهرا» گره خورده بود

نوید شاهد: رسم گفت و گوها است که در ابتدا بخواهیم خودتان را معرفی کنید.

«زهرا منصف » هستم. در سال 1338 متولد شده ام و دارای تحصیلات سیکل و علوم حوزوی هستم.

درباره آشنایی خود با «حاج عباس کریمی » توضیح دهید.

با حاج عباس کریمی در سال 1361 آشنا شدم.

حاج عباس می گفت: «در عملیات فتح المبین زخمی شدم و مدتی در بیمارستان بستری بود.

وقتی بود برای فکر کردن؛ فکر برای تشکیل خانواده. » این زمان مصادف شد با ازدواج یکی از دوستان عباس. همسر این دوست مرا به عباس معرفی کرد. عباس هم به رسم کاشانی ها به خواستگاری ام آمد. احساس کردم هم فکر و هم دل هستیم. استخاره کردم. آیه های 34 تا 36 سوره نور آمد: «اللَّ نوُرُ السَّموَتِ وَالْارْضِ مَثلَ نوُرهِ کَمِشْکَوه.... » (چه خوب است به آیه ها نگاه کنید! ببینید خداوند وقتی می خواهد کسی را هدایت، چه بیان واضحی دارد.) تصمیمم قطعی شد. خرید مختصری کردیم و عقد ما روز بیست و یکم مهرماه سال 1361 جاری شد.

خیلی خوشحال بودیم. روز بعد از مراسم عقد، با عباس به مزار شهیدان رفتیم. عباس گفت: «وقتی برای خواستگاری به سراغت آمدم، بار سنگینی بر سینه ام حس می کردم. این حال من با شنیدن نامت (زهرا) آرام شد و وقتی به درخواست من برای ازدواج جواب مثبت دادی، انگار همه درهای بسته به رویم گشوده شد.»

آغاز زندگی مشترک شما مصادف بود با اوج جنگ در جبهه ها...

زندگی مشترک ما از 21 مهرماه سال 1361 تا 12 اسفندماه این سال، به این صورت گذشت که من در کاشان بودم و عباس در منطقه جنگی. گاهی تلفن می زد و ماهی یک بار هم به مرخصی می آمد. به او می گفتم: «نمی توانی بیشتر بیایی؟ » می گفت: «اگر اختیار به خودم بود، همیشه پیش شما می ماندم. اما تکلیف نمی گذارد. » 12 اسفند ماه 1361 ، با هم به شهرک نیمه ویران «سلمان » در شهر شوش رفتیم. عباس، اتاقی در آنجا گرفته بود. به خاطر نزدیک شدن ما به هم این کار را کرد. همین که می توانستیم همدیگر را زودتر ببینیم، کافی بود. در همین شهرک وقتی عباس به عملیات والفجر مقدماتی می رفت، به من گفت:« از خداوند بخواه فرزندی به ما عطا کند. » گفتم: «توکل به خدا. هر چه خواست همان می شود.» باخبر شدم که این عملیات، به موفقیت کامل نرسیده است. خودم را برای روبه رو شدن با روحیه ایشان آماده کردم. حاج عباس، وقتی از منطقه جنگی آمد، مثل همیشه سرش را پایین انداخت و گفت: «من شرمنده تو هستم. من نمی توانم همسر خوبی برای تو باشم.» پرسیدم: «عملیات چطور بود؟ » گفت: «خوب بود! » گفتم: «شکستش خوب بود؟! » گفت: «جنگ است دیگر. یک دفعه ما جلو می رویم یک دفعه آنها. یک بار ما می کشیم، یک بار کشته می شویم. در جنگ که نان و خرما خیر نمی کنند! » با روحیه عجیب و خیلی عادی گفت: « جنگ ما با همه خصوصیات و مشکلاتش در جبهه است و زندگی با همه ویژگی هایش در خانه. » یکی از ویژگی های عباس این بود؛ وقتی او به خانه می آمد، ما نمی فهمیدیم که در صحنه جنگ بوده و با شکست یا پیروزی آمده است.

داوود، پسرتان، کجا به دنیا آمد؟

سال 1362 از شوش به اسلام آباد غرب و از آنجا به دزفول نقل مکان کردیم. برای تولد فرزندمان در خرداد سال 1363 در شهر اندیمشک بودیم. مثلا یادم هست که عباس در دوران بارداری من، لباس های خاک گرفته جبهه را به خانه نمی آورد و همانجا می شست. زندگی دیگری داشت شروع می شد. زمان تولد فرزندمان، عباس مرا به شهر دزفول برد. در طول راه نشانی بیمارستان را می پرسید. در خیابانی به او گفتند که آخر این خیابان بیمارستان «زهرا )س( » است. وقتی نام بیمارستان را شنید چنان گفت: «یا زهرا » که من فکر کردم اتفاقی افتاده است. گفتم: «عباس! چی شد؟ » گفت: «یا زهرا... این رمزی در زندگی ما است. « گفتم: چطور؟ » « گفت: د ر عملیات فتح المبین مجروح شدم، که با رمز «یا زهرا)س( » شروع شده بود. با زنی ازدواج کردم که نامش «زهرا » است؛ تولد فرزندم هم در بیمارستان زهرا است! » عباس، درست می گفت. زندگی ما با رمز «یا زهرا)س( » گره خورده بود. آن چنان که شهادت حاج عباس هم در عملیات بدر بود که با رمز «یا زهرا)س( » شروع شده بود.

تواضع و فروتنی حاج عباس کریمی زبانزد بود؛ آن هم در مقام فرماندهی یک لشگر.

یکی از برادران بسیجی تعریف می کرد: « در جبهه دلم می خواست فرمانده لشکرم، حاج عباس کریمی را از نزدیک ببینم. روزی در سنگر نشسته بودم، سفره کوچکی جلویم باز بود و نان می خوردم. برادری را دیدم که از کنار سنگر می گذشت. گفتم: بسم الله، بفرمایید... او هم آمد کنار من نشست و نان خورد. گفتم: برادر! فرمانده لشکر را می شناسی؟ گفت: چه کارش داری؟ گفتم: می خواهم او را ببینم. گفت: اگر کاری داری بگو، من او را می شناسم. گفتم: نه، می خواهم از نزدیک ببینمش. گفت: باشد. هر وقت او را دیدم، نشانت می دهم. این برادر بلند شد و رفت و چند لحظه بعد دیدم یکی از برادران همرزم به سوی من می دود و می گوید: آن برادر که سر سفره بود، فامیلت بود؟ گفتم: نه، چطور؟ گفت: مگر او را نمی شناختی؟ گفتم: نه! گفت: او فرمانده لشکر، حاج عباس کریمی است! »

تواضع و فروتنی عباس باورنکردنی بود. همیشه عادت داشت، وقتی من وارد اتاق می شدم، بلند می شد و قامت می ایستاد. یک روز وقتی وارد شدم روی زانوانش ایستاد. ترسیدم. گفتم: «عباس! چیزی شده؟ پاهایت چطورند؟ » خندید و گفت: «نه، شما بد عادت شده اید! من همیشه جلوی تو بلند می شوم. امروز خسته ام، به زانو ایستادم. »

می دانستم اگر سالم بود، بلند می شد و می ایستاد. اصرار کردم که بگوید چه ناراحتی دارد. بعد از اصرار زیاد من گفت: «چند روزی بود که پاهایم را از پوتین درنیاورده بودم. انگشتان پاهایم پوسیده است. نمی توانم روی پا بایستم. » عباس با همان حال، صبح روز بعد به منطقه جنگی رفت.

این اتفاق به من نشان داد که حاج عباس کریمی از بندگان خاص خداوند است.

من عادت داشتم که موقع قسم خوردن می گفتم: «به جان خودم « ،» به مرگ خودم ». عباس در مورد این عبارت ها عکس العمل نشان می داد. ناراحتمی شد. یک بار خودش این عبارت ها را به زبان آورد. من اعتراض کردم. گفت: «حالا متوجه شدی وقتی تو می گویی"به مرگ خودم"، من چه حالی دارم. تو تنها مال خودت نیستی. تو شریک زندگی منی. »

یک بار هم وقتی برای عوض کردن پانسمان ختنه پسرمان به بیمارستان رفته بودیم، پرستار به من و عباس گفت: «دست و پای داوود را نگه دارید تا من پانسمان را باز کنم. » عباس رو کرد به من و گفت: «من طاقت این کار را ندارم. خودت دست و پای داود را نگه دار! » این کار عباس از سر مهر و عطوفتش بود و برای من تصور این فاصله بین مهر و عطوفت در زندگی و خشونت در میدان های جنگ باورنکردنی بود.

حاج عباس به فرزندش داوود، علاقه زیادی داشت. بچه را در آغوش می گرفت و مهر قلبی اش را به او هدیه می کرد. اما گاهی می گفت: «نمی خواهم داوود به من عادت کند. » می گفتم: «چرا؟ » می گفت: « می ترسم تو را خیلی اذیت کند. » حاج عباس به فکر بعد از خودش بود. در تربیت داوود هم به دنبال راحتی من بود. می گفت: «راضی نیستم بچه ام جلوی مادرش بایستد یا بلند حرف بزند. » این حرف عباس را به داوود گفته ام.

اگر کوچکترین اشتباهی از او سر بزند، به سرعت رضایت مرا جلب می کند. می گوید: «پدرم راضی نیست! »