هشتم شهریور ماه

سومین نخست وزیر انقلاب، مرد اخلاق بود و ایمان و اخلاص. هیچکس بمحض اعلام رئیس جمهور شدن «رجایی» اصلا تصور شخص دیگری جز او را برای اداره کابینه نداشت. بس که بهم نزدیک بودند و همسفر و همراه و همسنگر سال‌های سخت مبارزه و غربت و زندان. به تعبیر امام: «آقای رجایی به من گفتند که من بیست سال است آقای باهنر را می‌شناسم و خداوند خواست که باهم از این دنیا هجرت کنند...» هنر «باهنر» همین ساختن خود بود پیش از رسیدن به مقام و این شد که مقام را مقهور عظمت روح خود کرده بود. او به تعبیر مقام معظم رهبری: «انسان برجسته و بی نظیری بود که بزرگانی، چون مطهری و بهشتی، شیفته خصوصیات اخلاقی او بودند.» و باید هم که چنین عاشق بیقرار خدمت، همراه یار همیشگی اش رجایی، سوخته پیکر به دیدار معشوق برود و: «در عشق روی جانان باید چو باهنر رفت» ...

از کاسه بشقابی و دستفروشی کنار خیابان تا کاخ ریاست جمهوری برایش فرقی نداشت. همان بود؛ همان مرد خاکی خودمانی که فقط آیین «خدمت» می‌دانست و طریق «خلوص»، و تنها «خدا» را می‌دید و دیگر هیچ... با یک پیراهن ساده و یک کیف دستی و یک لبخند معصومانه و نجیب، شده بود نماد نسلی که با انقلاب الهی امامش، قدرت را نه ریاست، که مسئولیت و تکلیف می‌دانست و مردم را نه طعمه و ابزار قدرت‌ورزی، که ولی نعمت می‌شمرد. در یک شهر، وقتی مردم شعار دادند «رجایی رجایی حمایتت می‌کنیم» همانجا گفته بود: «ای کاش شعار می‌دادید رجایی رجایی هدایتت می‌کنیم»! و روزی که کنار امام و مرادش برای تنفیذ حکم ریاست جمهوری در بالکن حسینیه جماران ایستاد، گفت: «ای خدا و خالق من! مرا دریاب و در برابر وسوسه‌های این راه پرخطر، حفظ کن» خون او همراه برادر و همسنگر و همراه همیشگی‌اش «باهنر»، عزت و آبروی «آیین خلوص و خدمت» شد.