خلبان شهید غفور جدی

سر سفره پدری نشسته بود که در جواب نماینده نیروی هوایی آمریکا برای گرفتن رضایت و جذب پسرش فقط یک جمله جوابش بود: «من بچه‌ام را برای این آب و خاک، بزرگ کردم»! و این بود که «غفور» ش، این مرد آسمان و پرواز، با شروع جنگ در جواب کسانی که او را تشویق به ترک ایران کرده بودند، شبیه همین حرف پدر را زد: «در زمان صلح برای تفریح کردن ما اینهمه هزینه نشده؛ ما برای همین روز‌های سخت تربیت شده‌ایم.» و باز با همین منطق و در همین مکتب است که تنها سفارشش به بازماندگان، این می‌شود: «دوست دارم کفنم پرچم ایران باشد.» و سرانجام، تمام این خاک پرلاله و غرق شهید، کفنش شد و باد و باران و آفتاب و آب، جاری جانش که جوشش عشق بود.