یادداشت: امالبنین(س)، آفتابی که هرگز غروب نمیکند
به گزارش نوید شاهد البرز؛ در آستانه سالروز شهادت بانوی بزرگ ایثار و وفاداری، حضرت ام البنین (سلامالله علیها)، دبیر سایت نوید شاهد البرز در یادداشتی ویژه به تبیین ابعاد بیبدیل شخصیت این بانوی قهرمان پرداخته است. یادداشتی که در آن، از بلندای صبر امالبنین(س) تا استواری قامت مادران و همسران شهید معاصر روایتی حماسی به تصویر کشیده شده است. در ادامه، متن کامل این یادداشت را میخوانیم:
«به نام آن که شهادت، شکوهمندترین نغمهٔ آفرینش است.
آنگاه که تاریخ بر بلندای صبر ایستاده است، نامش چون مُهری از نور بر تارک زمان میدرخشد: امالبنین(س). بانویی که قامتاندیشهاش، کوههای استوار را به تواضع واداشت و قلب دریاییاش، طوفان مصیبت را در سکونی ملکوتی به تماشا نشست.
او آمد تا معنای «ایثار» را از حروف به حیات تبدیل کند. چهار پارهٔ تن، چهار قلمزن عشق، چهار مشعل فروزان راه حق — همه را در یک روز، در یک میدان، در یک نگاه به سوی معبود فرستاد. ولی آنچه تاریخ را از هیبت به حیرت واداشت، پرسش او بود: «حسین(ع) چه شد؟». در آن دم که آسمان از شنیدن خبر شهادت فرزندانش میگریست، نگاه او تنها به امام زمانش دوخته بود. این، همان «بلندای صبری» است که بنیان تاریخ را میلرزاند.
امروز، هر مادر شهید، گویی شاخهای از همان درخت طوبی است. هر همسر فداکار، پرتویی از همان خورشید صبر است. آنها امالبنینهای زمان خویشاند؛ همان استواری، همان بصیرت، همان عشق بیمنت به آرمانی که از جان عزیزتر است. اینها همان مادرانی هستند که وقتی نام فرزند شهیدشان بر زبان جاری میشود، چشمانشان نه از اندوه که از افتخار میدرخشد؛ گویا الماسهای صبری هستند که در تاج ملکوت میدرخشند.
حضرت امالبنین(س) به ما آموخت که شهادت، پایان راه نیست؛ شروع بیپایان یک حماسه است. آموخت که مادری، تنها در آغوش کشیدن نیست؛ گاه در پرواز دادن است. آموخت که عشق به ولایت، چنان ریشهای در جان باید دواند که هر مصیبتی در برابر آن، سبک شود.
درخشش مادران و همسران شهدای ما، امروز ادامهدارِ همان نور است. آنان با دلهای پارهپاره اما روحهایی استوار، مشعل راه این ملت را بالا نگه داشتهاند. نامشان با واژه «ایثار» گره خورده و زندگیشان، زیباترین شعر مقاومت است.
ای امالبنین زمان، ای مادران شهید!
شما را سوگند به آن عشق آسمانی، که راهتان پررهرو باد و یادتان جاودان.
شما وارثان راستین بانوی کربلا هستید؛ بانویی که تاریخ، عزت را از آستان صبر او آموخت.»
یادداشت از نجمه اباذری