یادگار جاویدان رشادت و ایثار

به گزارش نوید شاهد ایلام؛ آرزوی دیرینه‌اش همان شهادت بود، و بهشت تنها جایگاهی است که شایسته‌ی اوست. سردار شهید یادگار امیدی، بزرگ‌مردی که شرح حماسه‌هایش را باید از همرزمانش شنید؛ از دشت‌های پرفراز و نشیب مهران، از ارتفاعات میمک، کوه‌های صعب‌العبور کولک و شن‌های داغ چنگوله...

 

 پس از پیروزی انقلاب، خود را به کردستان رساند تا در خاموش‌کردن غائله ضدانقلاب نقش‌آفرینی کند و در همان راه به درجه جانبازی رسید. سپس با عضویت در جهاد سازندگی، به عمران و آبادانی روستا‌ها پرداخت. با آغاز جنگ تحمیلی، داوطلبانه راهی جبهه میمک شد و اندکی بعد به عضویت سپاه درآمد. پس از عملیات والفجر ۳ (مرداد ۱۳۶۲) و نمایش شجاعت و صلابت بی‌نظیرش، به فرماندهی اطلاعات عملیات لشکر ۱۱ امیرالمؤمنین (ع) منصوب شد و فصل تازه‌ای از حماسه‌ها و خدمات ماندگارش رقم خورد.

عملیات‌های پارتیزانی، شناسایی‌های متعدد، نفوذ‌های مکرر به خاک دشمن و به اسارت گرفتن افسران عراقی تنها بخشی از اقدامات او بود. بار‌ها مجروح شد، اما هرگز جبهه را ترک نکرد. درخشان‌ترین برگ دفتر حماسه‌های او و یارانش، مبارزه با مزدوران عراقی موسوم به «گوش‌برها» بود؛ گروهی خبیث که از نقاط کور مرزی در محدوده دشت چنگوله و جاده مهران–دهلران وارد خاک ایران می‌شدند و هر کس را در مسیرشان، نظامی یا غیرنظامی، به رگبار می‌بستند. زنده‌ها را اسیر و زخمی‌ها را با تیر خلاص شهید می‌کردند و گوش‌هایشان را برای دریافت جایزه و دینار به نیرو‌های عراقی تحویل می‌دادند. ظهور این گروه و جنایت‌هایشان موجب رعب و وحشت در میان مردم شده بود و بر همین اساس، شهید یادگار و گروهش مأموریت یافتند تا آنان را تعقیب و نابود کنند. از آن زمان، کمتر فرصتی برای مرخصی داشتند و شبانه‌روز در دشت‌های پرخوف و خطر به گشت‌زنی و تعقیب گوش‌بر‌ها می‌پرداختند.

امروز، هشتم آذرماه، سالگرد آن واقعه در سال ۱۳۶۴ است؛ روزی که آن مرد باصلابت برای همیشه به دشت شقایق‌ها کوچ کرد، تا آرامش و امنیت امروزمان را مدیون رشادت‌های او و همرزمانش باشیم.

انتهای پیام/