یوسف کاظمنژاد؛ نقاش سادهای که پای شلمچه نامش را جاودانه کرد
یوسف کاظمنژاد، مردی از رشت و پدری دوپسر، با وجود زندگی آرام و شغل سادهاش در سالهای جنگ لباس بسیج پوشید و به جبهه رفت؛ راهی که در پنجم خرداد ۱۳۶۷ با شهادت بر اثر مصدومیت شیمیایی در شلمچه پایان یافت و پیکرش پس از چهار ماه تفحص به آغوش شهرش بازگشت.
به گزارش نوید شاهد گیلان، یوسف کاظمنژاد دوم اردیبهشت ۱۳۳۴ در شهرستان رشت، در دل خانوادهای زحمتکش، چشم به جهان گشود. او از همان نوجوانی بهواسطه اخلاق آرام، دستان هنرمند و روحیهی تلاشگر خود شناخته میشد. شغلش نقاشی خودرو بود؛ حرفهای که با دقت، صبر و ظرافت پیوند داشت و شخصیت مهربان و دقیق او را بازتاب میداد.
سال ۱۳۵۶ زندگیاش با ازدواج رنگ تازهای گرفت. ثمره این زندگی مشترک، دو پسر بود؛ دو کودکی که پدر برایشان ستون خانه، معلم آرامش و تکیهگاهی بیادعا بود. اما روزگار، آزمونی سختتر برای او رقم زده بود؛ آزمونی که نامش «جنگ» بود.
با آغاز نبردهای سنگین دوران دفاع مقدس، یوسف از آن دسته مردانی بود که نمیتوانست تنها نظارهگر سختیها باشد. او با وجود مسئولیت خانواده، تصمیم گرفت بهعنوان بسیجی راهی جبههها شود؛ تصمیمی که از ایمانش میجوشید و از غیرتی که ریشه در محبت به وطن داشت.
در جبهه، ویژگیهای شخصی او—صداقت، آرامش و تیزبینی—در میان همرزمانش زبانزد شد. مردی که نقاشی آرام خودروها را کنار گذاشته بود تا روی بوم سرنوشت میهن، رنگی از مقاومت و وفاداری بکشد.
اما شلمچه، آخرین میدان حضور او بود. پنجم خرداد ۱۳۶۷، در یکی از تلخترین روزهای جنگ، یوسف بر اثر حمله شیمیایی دشمن بعثی دچار مصدومیتی شد که لحظهای بعد آرامش همیشگیاش را به جاودانگی پیوند زد. پیکر مطهر او چهار ماه در منطقه باقی ماند تا اینکه طی عملیات تفحص کشف شد و با احترام در گلزار شهدای تازهآباد رشت، زادگاهش، به خاک سپرده شد.
آرامگاه او امروز نهتنها سکونتی برای جسمش، بلکه نمادی است از زندگی مردی که از میان خیابانهای ساده رشت برخاست، نقاشی را رها کرد، سلاح به دست گرفت و با ایستادگیاش قلب یک شهر را سربلند کرد.
نام یوسف کاظمنژاد، یادآور وفاداری مردانی است که در لحظههای دشوار، میان ماندن و رفتن، راه رفتن در مسیر نور را انتخاب کردند.
