روایت جاودانگی «شهید حسین دریا»؛ پروازی از رشت تا روشنایی بزرگ

به گزارش نوید شاهد گیلان، «شهید» واژه‌ای است که در طول تاریخ همچون تپش گرم یک قلب زنده مانده است؛ قطره خونی که بر صفحه سپید زمان، نشانی از ایثار و روشنایی گذاشت. شهیدان رفتند تا معنای بودن را با نبودن دوباره تعریف کنند؛ تا نشان دهند که می‌توان سوخت، اما همانند شمعی فروزان، راه حقیقت را روشن نگه داشت.

در این سرزمین، یاد شهدا چنان در تار و پود خاک تنیده که باد‌های گذر زمان توان زدودن آن را ندارند. هر قطره خون پاکشان، درختی از امید در این دیار کاشت؛ درختی که شاخه‌هایش تا آسمان عدالت سربرافراشته است. در سکوت پرصلابت نام آنان، می‌توان صدای پرواز بلندشان را شنید؛ پروازی که پایانش دیدار با معبود بود و آغازش، اسطوره‌ای برای جاودانگی.

یکی از این چهره‌های جاودانه، «شهید حسین دریا» است؛ جوانی از شهرستان رشت که نامش یادآور وسعت و صلابت امواج است. او به‌عنوان گروهبان یکم تکاور ارتش در میدان‌های سخت دفاع مقدس حضور یافت و با ایمان و غیرت گیلانی، در صف مقدم جنگید.

سرانجام پس از ماه‌ها مجاهدت، دهم دی‌ماه ۱۳۶۰ در منطقه گیلانغرب، بر اثر اصابت گلوله نیرو‌های عراقی به فیض شهادت نائل آمد و نامش در طومار افتخار ملت ایران ثبت شد.

در وصیت‌نامه این شهید والامقام آمده است:
«اگر درجه رفیع شهادت نصیب من شد، هرگز گریه و زاری نکنید. بخندید و شیرینی پخش کنید تا دشمنان اسلام بدانند که چگونه شهدا جنگیدند و جان به جانان سپردند. به خواهرانم می‌گویم، چون زینب باشند و در برابر یزیدیان زمان بایستند. به مادرم می‌گویم همان‌گونه که مرا برای جهاد آراست، همه سربازان اسلام را یاری کند. به برادرانم سفارش می‌کنم، چون ابوالفضل، قرآن در دست گیرند و تا قلب دشمن پیش روند.»

او در پایان وصیت‌نامه‌اش درخواستی داشت که امروز همچون چراغی بر مزارش می‌درخشد:
«مادرجان، این را بر سنگ مزارم بنویسید تا همه بدانند:
شهادت دروازه‌ای است به سوی روشنایی بزرگ.»