به روایت حاجی محمد عباسی، فرمانده گروهان ثارالله
خاطرهای از ایثار شهید «سام محمدی»
در هنگامه آتش باران بیامان دشمن، آنگاه که زمین از انفجار میلرزید و آسمان از ناله مجروحان سنگین شده بود، شهید سام محمدی، با پیکری خونچکان و زخمی، برخاست تا جان همرزمانش را نجات دهد. با وجود جراحتی جانسوز، آنان را یکییکی به سنگر امن رساند؛ بیآنکه به درد خود بیندیشد. این جلوه بیبدیل از ایثار، در نخستین روز بهار سال ۱۳۶۵، او را به آغوش شهادت سپرد؛ تا نامش در تاریخ، با واژه فداکاری گره بخورد و یادش در دلها جاودانه بماند.
به گزارش نوید شاهد ایلام، حاجی محمد عباسی، فرمانده گروهان ثارالله در بیان خاطرهای از جانفشانی شهید «سام محمدی» می گوید: ظهر روز بیستونهم اسفند ۱۳۶۴، شهید ولیالله عباسی، معاون گردان ۵۰۳ شهید بهشتی، از طریق بیسیم پیامی اضطراری فرستاد: «خودت را سریع به گروهان حُر برسان.» بیدرنگ، با یک دستگاه آمبولانس، به همراه راننده و امدادگر، راهی موقعیت اعلامشده شدم.
همزمان از طریق مخابرات گروهان، به تمامی دستهها دستور دادم با آمبولانسهای موجود، فوراً به سمت گروهان حُر حرکت کنند. فاصله ما تا خط مقدم دشمن بسیار اندک بود؛ هر لحظه احتمال اصابت خمپارههای ۶۰ میلیمتری یا نارنجکهای تفنگی وجود داشت.وقتی به محل رسیدم، با صحنهای دردناک و در عین حال حماسی روبهرو شدم: خودروی تویوتا وانتِ تدارکات گردان، هنگام تقسیم غذای ظهر بین نیروها، هدف چند گلوله خمپاره دشمن قرار گرفته بود. تعدادی از رزمندگان که در حال گرفتن غذا بودند، مجروح شده بودند.
در میان آنها، شهید سام محمدی، جوانی از روستای چگنی، با پیکری خونچکان و زخمی، برخاست و چند تن از مجروحان را، بیاعتنا به درد خود، به داخل سنگر امن منتقل کرد تا از ترکشهای احتمالی در امان باشند. این لحظه، تجلی بینظیر ایثار و ازخودگذشتگی بود.
سام محمدی، با همان جسم زخمی و روح بلند، جان خود را در راه نجات همرزمانش فدا کرد. سرانجام، در عملیات کربلای چنگوله، در نخستین روز بهار سال ۱۳۶۵، به فیض شهادت نائل آمد؛ تا نامش در تاریخ، با واژه فداکاری گره بخورد و یادش در دلها جاودانه بماند.
