جوانی دلداده حرم که سومار را خانه ابدی خویش برگزید

به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، روایت زندگی شهدا، برگ‌هایی است از دفتر افتخار این سرزمین. شهید علی خوشرو نعمتی فرزند سیف‌الله، در یکم دی‌ماه ۱۳۴۳ در روستای غرق‌آباد ساوه و در خانواده‌ای مؤمن و پایبند به ارزش‌های اسلامی چشم به جهان گشود. هنوز یک سال بیشتر نداشت که همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد و ساکن شهرری شد؛ همان‌جا در جوار حرم حضرت عبدالعظیم (ع) پیوندی عمیق و عاشقانه میان او و صاحب حرم شکل گرفت. هر بار که کسی به دنبالش می‌گشت، او را در گوشه‌ای از صحن حرم می‌یافت؛ خیره به گنبد فیروزه‌ای، گویی راز دل می‌گفت و عهد یاری می‌بست.

 

 

علی تحصیل را در دبستان‌های شهرری و سپس در محله فلاح جنوب تهران ادامه داد. جوانی پرتلاش بود و از همان سال‌ها برای کمک به خانواده وارد بازار کار شد و در حرفه جوشکاری مهارت بسیاری یافت. اخلاق خوش و دقت در کارش زبانزد اهالی بود.

سال ۱۳۶۲ هنگام خدمت سربازی فرا رسید. پس از طی دوره آموزشی در کرمان، در یگان توپخانه لشکر ۷۷ خراسان مستقر در سومار مشغول به خدمت شد. خدمتی از جنس غیرت و ایمان؛ دفاع از میهنی که برای آن جان دادن را نیز شرافت می‌دانست.

در واپسین دیدار با خانواده، حضورش همراه شد با تاسوعا و عاشورای حسینی. دلش در هیئت و عزاداری گره خورد با اشک‌های محرم. شاید خود می‌دانست که این وداع آخرین تصویر او در نگاه عزیزان خواهد بود. پس از پایان دهه محرم، دوباره رهسپار خطوط مقدم شد. این بار اما بلیت بازگشتی در کار نبود.

سرانجام در روز دوم آبان ۱۳۶۳، گلوله‌ای مستقیم قلب سرشار از عشق او را نشانه گرفت و پروازش را رقم زد. چهار روز بعد، پیکر مطهرش بر دستان خانواده و مردم عاشق، تشییع و در قطعه ۲۷ بهشت زهرا سلام‌الله‌علیها در کنار دیگر لاله‌های سرخ وطن به خاک سپرده شد.

نامش آذین‌بخش تاریخ و یادش چراغ راه نسل‌هاست؛ جوانی که حرم شاه عبدالعظیم روحش را صیقل داد و جبهه‌های سومار، بال‌هایش را برای آسمانی شدن گشود.

منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی