مادر با اشک، امیدش را به بازگشت او بست

به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی، علی عدالت‌جو گلی یکم شهریور ۱۳۵۰، در روستای گل‌آباد از توابع شهرستان شبستر به دنیا آمد.  پدرش حسین، کشاورز بود و مادرش رخ‌شنده نام داشت. تا سوم ابتدایی درس خواند. به عنوان پاسدار وظیفه خدمت می‌کرد. دوازدهم بهمن ۱۳۷۱ در سردشت هنگام درگیری با گروه‌های ضدانقلاب بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید.  پیکر او را در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپردند.

دوران کودکی علی سرشار از صفا، تلاش و ازخودگذشتگی بود؛ از همان آغاز، در همه‌ی کار‌های پدر شرکت می‌کرد و یار و یاور خانواده بود. در کنار درس خواندن، هر روز پس از بازگشت از مدرسه به کار‌های کشاورزی و دامداری کمک می‌کرد و در سختی‌ها پشت پدر و مادرش می‌ایستاد.

پس از رسیدن به سن بلوغ، به سبب شرایط زندگی از تحصیل بازماند، اما روح پرتلاش و پرکارش آرام نگرفت؛ تابستان‌ها را در کار کشاورزی و زمستان‌ها را در تهران می‌گذراند تا کمک‌خرج خانواده باشد. علی جوانی مهربان، متواضع و دین‌دار بود؛ نماز و روزه‌اش همیشه به موقع بود و احترام فراوانی به پدر، مادر و همه‌ی اعضای خانواده می‌گذاشت.

با رسیدن زمان خدمت سربازی، به خدمت مقدس سربازی رفت و حتی در دوران مرخصی نیز از کمک به خانواده دست نمی‌کشید. آخرین بار که پیش از اعزام، به مرخصی آمد، با حالی متفاوت با مادرش سخن گفت و گفت:

«مادرم، این بار که می‌روم، دلم گواهی می‌دهد که دیگر برنمی‌گردم… همه چیز برایم رنگ دیگری دارد.» مادر با اشک، امیدش را به بازگشت او بست، اما گفتۀ علی حقیقت یافت.

سرانجام، شهید علی دالت‌جویی در روز ۱۲ بهمن ۱۳۷۱ در منطقه سردشت، به فیض عظیم شهادت در راه خدا نائل شد.

روحش شاد و یادش جاویدان باد.

انتهای پیام/