اگر هدف لقاءالله باشد، چه فضیلتی بالاتر از قربانی شدن در راه آن

به گزارش نوید شاهد آذربایجان شرقی، شهید حمید عابدی شانزدهم آبان ۱۳۴، در روستای قیه‌دیبی از توابع شهرستان اهر به دنیا آمد. پدرش اروج‌علی کشاورزی می‌کرد و مادرش منور نام داشت. خواندن و نوشتن نمی‌دانست؛ او نیز کشاورز بود. سال ۱۳۶۱ ازدواج کرد و صاحب یک پسر و یک دختر شد. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. ششم بهمن ۱۳۶۳ در پایگاه سردشت هنگام درگیری با گروه‌های ضدانقلاب بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

حمید در خانواده‌ای فقیر، اما مؤمن و پاک‌نهاد به دنیا آمد. به‌سبب محرومیت شدید منطقه از تحصیل بازماند، اما با کار و تلاش بی‌وقفه از دوش پدرش باری برداشت و با روحیه‌ای خستگی‌ناپذیر در مزرعه و خدمت به مردم زیست. از نوجوانی، حق‌طلب، یاری‌گر ضعفا و الهام‌گرفته از جوانمردی پیامبر اکرم بود.

او با تلاش در کار کشاورزی همواره بهترین محصولات را به دست می‌آورد و از دل خاک برکت می‌جُست. خوی دینی و تبشیری داشت؛ جوانان روستا را به اسلام ناب محمدی فرا می‌خواند و گرد مسجد جمع می‌کرد. پس از رشد جسمی و روحی، با دختر عمویش پیمان زناشویی بست و ثمره‌ی این پیوند، پسری بود به نام رضا که با عشق به امام رضا (ع) نام‌گذاری شد.

در زمان خدمت سربازی با خبر بارداری همسرش گفت: «اگر دختر بود، نامش را زینب بگذارید تا یادگار جبهه‌ها و یاری عملیات‌ها باشد.» حمید در هر مرخصی، با زبان مؤمنانه از فضیلت جهاد سخن می‌گفت و جوانان را به تزکیه‌ی نفس و حضور در جبهه‌ها دعوت می‌کرد؛ زیرا جبهه را «دانشگاه انسان‌سازی» می‌نامید.

روحیه‌ای آکنده از ایثار و ازخودگذشتگی داشت و می‌گفت: «اگر هدف لقاءالله باشد، چه فضیلتی بالاتر از قربانی شدن در راه آن؟» دنیا را ابزاری می‌دید برای روسفیدی در جهان دیگر و عزت نفس را بر هر دارایی ترجیح می‌داد.

پیش از شهادت، گرچه پیکرش در خانه می‌گرفت، اما روحش در آسمان جهاد پرواز داشت. به پدر توصیه کرد در مشکلات ایوب‌وار صبر پیشه کند و در راه امام خمینی (ره) مشفق مردم باشد. به مادر سفارش کرد فاطمه‌وار زیستن را افتخار خود بداند، و به برادرانش وصیت نمود که سلاحش را زمین نگذارند تا ریشه‌ی دشمنان انسانیت برچیده شود.

به خواهرانش تأکید کرد زینب‌گونه باشند و در افشای ظلم و حفظ حجاب اسلامی کوشا و به همسر و فرزندانش سفارش نمود سربازان راستین اسلام و لبیک‌گویان راه امام باشند.

او رفته است، اما روح سبک‌سیرش همچنان در خاطره‌ها جاری است؛ راهش زنده و یادش جاودان.

روحش شاد و راهش پررهرو باد.

انتهای پیام/