از یاران با وفای امام بود

به گزارش نوید شاهد گلستان، شهید «عباسعلی کبیری بالاجاده» یکم فروردین ماه ۱۳۳۷، در روسـتای بالاجاده از توابع شهرستان کردکوی به دنیا آمد. پدرش محمد، کشاورز بود و مادرش شمســه نام داشـت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند. کارمند بیمارســتان بود. سال ۱۳۵۹ ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. از ســوی بســیج در جبهه حضور یافت. شانزدهم آبان ماه ۱۳۶۱، در اهواز بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شــهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش قرار دارد. برادر وی محمدابراهیم نیز شهید شده است.

شهید عباسعلی کبیری بالاجاده فرزند محمد در سال ۱۳۳۷ در دامان یک خانواده مذهبی و زحمتکش در روستای بالاجاده دیده به جهان گشود. شهید بزرگوار پیرو راستین ولایت و امامت بود و از همان ابتدای طفولیت قلبش سرشار از عشق به دین و پیشوایان دین بود و این علاقه مندی او حاصل حضور همیشگی و فعال او در مجالس مذهبی بود. وی در سن هفت سالگی پا به دبستان نهاد و تا کلاس ششم دبستان را در روستایش گذرانده و به منظور ادامه تحصیل به مدارس شهرستان کردکوی عزیمت نمود و تا کلاس نهم دبیرستان را با موفقیت طی نمود، اما به خاطر برخی مشکلات موفق به ادامه تحصیل نگردید و جهت پیدا نمودن کار به تهران رفته و پس از تلاش بی وقفه در یک کارخانه پلاستیک سازی با حقوقی ناچیز مشغول به کار شد. وی یک سال در این کارخانه به فعالیت پرداخت و یک روز حین انجام کار چهار انگشت دست چپ وی در زیر دستگاه پرس جدا و قطع گردید و دیگر نتوانست در آنجا به فعالیت ادامه دهد؛ لذا پس از مدتی بیکاری در بیمارستان روانی جردن به عنوان کمک بهیار مشغول به خدمت گردید.
در همین دوران بود که انقلاب شکوهمند ایران آغاز گردید و موج توده مردم را به خود جذب می‌نمود. وی جزء یاران باوفای امام بوده که در تمامی راهپیمایی‌ها و تظاهرات شهر تهران شرکت جسته و حتی چند بار تا لحظه شهادت پیش رفته بود، اما خداوند نخواسته بود که وی در آن مقطع به شهادت برسد.
شهید در بیمارستان جزء اولین افرادی بود که انجمن اسلامی را تأسیس نمود و به اجرای مراسم مذهبی تأکید داشت و به نماز سر وقت بسیار مقید بود. تا اینکه به عنوان بازرسی بیمارستان انتخاب گردید. شهید در محله زندگی شان باقر آباد تهران در بسیج فعالیت زیادی می‌کرد و هنگامی که به روستایش بالاجاده می‌آمد دوستان و آشنایان را به انقلاب دعوت می‌نمود و در سال ۶۱ جهت خدمت در صحنه‌های نبرد حق علیه باطل عازم مناطق جنگی گردید، که در عملیات بیت المقدس به دست راستش تیر خورد و مجروح گردید و لذا هر دو دستش از کار افتاده بود و پس از ۵ ماه مقداری بهبود یافته بود که با سمت امدادگری دوباره عازم مناطق جنگی گردید و مقرر شده بود که در بیمارستان دزفول خدمت نماید. اما دلش برای خط مقدم می‌تپید، لذا با اصرار زیاد جهت حمل مجروحین با آمبولانس عازم خط مقدم گردیدی بود که در ظهر روز شانزدهم آبان ماه ۱۳۶۱، به درجه رفیع شهادت نائل گردید.

انتهای پیام/