زندگینامه شهید «چراغ حیدری»
رزمندهای دلیر که در شلمچه تاریخ ساز شد
شهید چراغ حیدری، فرزند روستای گلدار رودان، جوانی مؤمن و پرتلاش بود که از همان کودکی عشق به عبادت و روزهداری را در دل داشت. او پس از سالها تلاش و کارگری برای کمک به خانواده، در بیست سالگی به خدمت سربازی رفت و با روحیهای شجاعانه به عنوان پاسدار وظیفه کمیته راهی جبهههای نبرد شد. سرانجام در شلمچه مجروح شد و پس از هجده روز مقاومت در بیمارستان شریعتی تهران، در محراب خونین شهادت آرام گرفت و نامش در زمره دلاوران تاریخ جاودانه شد.
به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید «چراغ حیدری» هفتم بهمن ماه ۱۳۴۷، در روستای گلدار گچ چشمه از توابع شهرستان رودان چشم به جهان گشود. پدرش علی، کشاورز بود و مادرش فاطمه نام داشت. تا اول راهنمایی درس خواند. به عنوان پاسدار وظیفه کمیته در جبهه حضور یافت. بیست و یکم شهریور ۱۳۶۶، در شلمچه بر اثر اصابت ترکش به سر، بازو و پشت، شهید شد. مزار وی در روستای دهدار تابعه شهرستان زادگاهش واقع است.
«إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ»
به راستی خداوند جانهای مؤمنان را از آنان خریداری میکند و در عوض، بهشت را به آنها ارزانی میدارد.
او در دامن مادری با ایمان و فداکار و پدری دلسوز و زحمتکش پرورش یافت و سالهای کودکی خود را در زادگاهش سپری کرد.
در هفت سالگی وارد مدرسه شد و دوران ابتدایی را با نمرات خوب به پایان رساند. تحصیلات متوسطه را تا سال اول راهنمایی ادامه داد. پس از آن، پدرش او را به مکتب فرستاد تا قرآن بیاموزد. شهید حیدری همواره میکوشید نماز را به موقع و اول وقت به جا آورد و دیگران را نیز به این امر تشویق میکرد. در روزهای گرم تابستان رودان، دهان به روزه میبست و کام خود را برای رضای خدا از آب بازمیداشت.
برای تأمین نیازهای زندگی به کارگری پرداخت و در تلاش و کسب روزی حلال بود. در سن بیست سالگی به خدمت مقدس سربازی اعزام شد. پس از گذراندن دوران آموزشی، راهی جبهههای نبرد گردید و مدتی بعد به منطقه شلمچه اعزام شد.
در میدان جنگ، میان غرش تانکها و مسلسلها، او شجاعانه ایستاد و دلاورانه جنگید. سرانجام در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۶۶، در یکی از یورشهای دلیرانه، سینه پر از عشقش آماج گلولهها و ترکشهای دشمن شد و از ناحیه سر و بازوها به شدت مجروح گردید. او را به بیمارستان شریعتی تهران منتقل کردند و پس از هجده روز، در جویبار خون خویش وضوی عشق گرفت و به محراب شهادت رسید و نمازی جاودانه برپا داشت.
پیکر مطهرش در گلزار شهدای روستای دهدار به خاک سپرده شد.
روحش شاد و راهش پررهرو باد.
