در کلام شهید:
ندای شهید پاشازاده به نسل امروز: مبادا راه شهدا بیرهرو بماند!
شهید داریوش پاشازاده در وصیتنامه آتشین خود خطاب به نسل امروز میگوید: «مبادا راه شهدا را بیرهرو بگذارید!». او با تأکید بر لزوم ادامه مسیر شهدا و دفاع از آرمانهای انقلاب، نسل جوان را به مسئولیتپذیری و پاسداری از دستاوردهای خونین شهیدان فرامیخواند.
به گزارش نویدشاهد البرز: شهید «داریوش پاشازاده» فرزند «عظیم » در تهران در سال 1338، چشم به جهان گشود و وی تحصیلات خود را تا مقطع فوق دیپلم ادامه داد و به عنوان رزمنده در جبهه بسیار مجاهدت بیدریغ از خود نشان داد و بارها زخمی و شیمیایی شد و در نهایت در تاریخ هشتم اسفند ماه 1362، در «جزیره مجنون» به درجه رفیع شهادت واصل شد و پیکر پاکش در در بهشت زهرا تهران میعادگاه عاشقان و پاکبازان است.
در ادامه متن وصیت نامه شهید «داریوش پاشازاده» را بخوانید.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
«بـه مصالـح امـور داناسـت و شـما نادانیـد»
به نام الله، پاسدار حرمت خون شهیدان
بــا ســلام بــه حضــرت ولــی عصــر امــام زمان(عــج) و ســلام و درود بــر نایــب برحقــش امــام خمینـی رهبـر کبیـر انقـلاب، پیـر جمـاران، امیـد مسـتضعفان جهـان، موسـی عصـر، ابراهیـم زمـان، محمـد دوران، حسـین زمانـه. و سـلام بـه تمامـی مـردم شـهیدپرور و دلیـر ایـران کـه بـا فـداکاری و ازخودگذشـتگی و ایثارگریهـای خـود، چـه از جـان، چـه از مـال، بـه تمامـی دنیـا ثابـت کردیـد کـه بـه اسـلام عزیـز و انقـلاب پایـدار و اسـتوارید. روز بـه روز هـم بـا رهنمودهـای امـام خمینـی بـر ایـن فریضـۀ الهـی اسـتوراتر میشـوید. آفریـن و صدآفریـن بـر شـما مـردم حزباللّهـی کـه بـا یـاری الله بـر حـزب شـیطان غلبـه کردیـد و میکنیـد.
«این یك عنایتی است که ازجانب خدا به سر این مردم کشیده شده است.» (امام خمینی)
و امـا ای مـردم حزباللّهـی و دلیـر ایـران، سـخنان ایـن حقیـر را بشـنوید کـه بـا تمامـی وجـود فریـاد میزنـم: حسـین جـان، نـدای «هَـل مِـن ناصـرٍ ینصرونـی» تـو را دریافتـم و میگویـم: لبیـك، لبیـك یـا ابـا عبداللـه الحسـین(ع).
بلــه، اکنــون کــه یزیدیــان زمــان کــه در رأس همــۀ آنهــا امریــكای جنایتــكار قــرار گرفتــه و به وســیلۀ صــدام یزیــد کافــر می خواهنــد اســلام عزیــز و ایــن انقــلاب اســلامی کــه بــا خــون هـزاران شـهید آبیـاری شـده و بـه ثمـر رسـیده را از بیـن ببرنـد، مـا چـرا بـه جبهـه نرویـم؟ مگـر نـه آنكـه آرزو داشـتیم در واقعـۀ کربـلای حسـینی حضـور داشـتیم و بـه نـدای حسـین(ع) لبیـك میگفتیـم. الآن نیـز بـار دیگـر آن واقعـه تكـرار شـده؛ منتهـا زمـان آن فـرق میکنـد. بترسـیم از آن زمانی کــه خدای ناکــرده در عاشــورای حســینی بودیــم، امــا... امــا...
بـه خـدا سـوگند ایـن عنایتـی اسـت. قـدر ایـن امـام عظیمالشـان (امـام خمینـی) را بدانیـد. پدرهـا و مادرهـا، سـعی کنیـد بـه فرزنـدان خـود خـط و جهـت دهیـد و طـوری آنهـا را تربیـت کنیـد کـه خدمتگـزار بـه اسـلام و انقـلاب باشـند، دنبالهروِ راه شـهیدان باشـند و اگـر فرزندانتـان خواسـتند بـه جبهـه بیاینـد، مانـع آمـدن آنهـا نشـوید. طـوری نباشـد فـردا کـه راه کربـلا بـاز شـد و شـما خواسـتید بـه زیـارت برویـد، حسـین(ع) بگویـد برگردیـد.
هشداری به منافقان
منافقـان کـوردل و نوکـران امریـكا، شـما تاکنـون هرچقـدر توطئـه بـرای برانـدازی ایـن انقـلاب کردهایـد همـه بـا یـاری اللـه و مـردم حزباللّهـی نقشبـرآب شـده. عصبانـی باشـید کـه همـۀ توطئههایتــان نقشبــرآب شــده. انشــاءالله بــا پیــروزیای کــه فرزنــدان ایــن ملــت بــه دســت میآورنــد، صــدام و صدامیــان را بــا حملــۀ نهایــی - بــه کــوری چشــم شــما - نابــود میکننــد. آنوقـت جایـی در ایـن مملكـت بـرای شـما نخواهـد بـود.
سخنی کوتاه با پدر و مادرم
پـدر و مـادر عزیـز، هماکنـون کـه ایـن وصیتنامـه را مینویسـم، چنـد سـاعتی دیگـر بـه عملیـات باقـی نمانـده. اگـر سـعادتی بـود و مـن بنـدۀ گناهكار خـدا موردلطـف او قـرار گرفتم و شـهید شـدم، ناراحت نشـوید و نگوییـد اگـر بـه جبهـه نمیرفـت، شـهید نمیشـد؛ زیـرا شـما بایـد از شـهادت فرزندتـان سـربلند باشـید و افتخـار کنیـد. مگـر نمیبینیـد کـه پـدری چهـار فرزنـدش شـهید میشـود، امـا میگویـد خجالتزده هسـتم کـه دیگـر فرزنـدی نـدارم کـه تقدیـم اسـلام بكنـم. بلـه، مـا همـه نـزد شـما امانـت الهـی هسـتیم و بایـد روزی بـه سـویش برویـم. «إنّـا لِلّـه وَ إنّـا إلَیـهِ رَاجِعُـون»
در مراسـم مـن از هیچکـس تسـلیت قبـول نكنیـد. فقـط تبریـک بـه پـدر و مـادرم. عرضـی نیسـت. فقـط یادتـان باشـد دیگـر برادرانـم را تشـویق کنیـد کـه راه مـرا ادامـه دهنـد و بدانیـد تنهـا راه سـعادت، ایمـان، جهـاد و شـهادت اسـت.
سخنی با برادران و خواهرانم
برادرهـا و خواهرهـای عزیـزم، سـلام. شـما بعـد ازمـن سـعی کنیـد خـط مـرا ادامـه دهیـد؛ همانطورکه ادامـه میدهیـد و هیچوقـت پراکنـده نشـوید. «وَاعْتَصِمُـوا بِحَبْـلِ اللَّـهِ جَمِیعًـا وَلا تَفَرَّقُـوا»؛ به ریسـمان خـدا چنـگ زنیـد و پراکنـده نشـوید. بلـه، مـن کـه قسـمت نبـود همسـری بـرای خـود اختیـار کنـم و یـادگاری بـه جـای گـذارم. شـماها سـعی کنیـد کـه فرزندانتـان نیـز خدمتگـزار به اسـلام باشـند.
در آخـر، بـه دوسـتان و آشـنایان سـلام گـرم میفرسـتم. دسـت آنـان را میبوسـم. اگـر بـدی از مـن دیدهانـد، بـه خوبـی خودشـان انشـاءالله میبخشـند.
راز و نیازی با خداوند
خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه از یـاد تـو غافـل بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه چـه گناهـا کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه شـكم خـود را از حـرام پـر کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه بارهـا ریـاکاری کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه حسـد کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه شـب بهـر نمـاز شـب بیـدار نشـده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه بهجـای پیـروی از عقـل از نفـس پیـروی کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه حـق والدینـم را ادا نكـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه چشـمم را گاهـی بـه ناپاکـی آلـوده کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه روزهخـواری کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه بـه امانتـی خیانـت کـرده بـودم. خدایـا، مـرا ببخـش از اینكـه نمـاز را بیمعنـی خوانـدم و حواسـم جـای دیگـر بـود و درنتیجـه دچـار شـک در نمـاز شـده بـودم.
بارالها،
آن کس تو را شناخت جان را چه کند
فرزنـد و عیـال و خانمان را چه کند
دیوانـه کنـی هـردو جهانـش بخشـی
دیوانـۀ تـو هـر دو جهـان را چه کند
بــه یــاد آن ســر و آن کربلایــش حسـین جان
خداسـت جانـم فدایش
«والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته»
یکشنبه ۲۱/۱/۲۶ مطابق با ۶۲ جمادیالثانی ۳۰۴۱
عباس پاشازاده
انتهای پیام/
