یادداشت| صدای کرامت هنوز شنیده می‌شود

به گزارش نوید شاهد ایلام،‌ای خدای مهربان‌ای سرچشمه همه خوبی‌ها وقتی نام کریم را می‌شنویم دلمان بی‌اختیار به سوی امام حسن مجتبی (ع) پر می‌کشد او هم بخشنده بود هم تجسمی از لطف تو بر زمین، کسی که با دست‌های گشاده‌اش دل‌های شکسته را ترمیم می‌کرد و با نگاهش امید را در جان‌ها می‌نشاند.

در روزگاری که انسان‌ها از هم دور شده‌اند یاد امام حسن (ع) مثل نسیمی از رحمت جان را تازه می‌کند او کسی بود که هیچ نیازمندی را بی‌پاسخ نمی‌گذاشت هیچ دردمندی را تنها نمی‌گذاشت گویی در دلش جای همه انسان‌ها بود و این دل از نور تو روشن بود‌ای پروردگار من.

 تو خود فرمودی که آسمان‌ها و زمین با احسانت برپا شده‌اند و پیامبرت گفت که نام «حسن» از همین احسان تو برگرفته شده پس هرجا که زیبایی هست هرجا که نوری از مهر می‌تابد رد پای امام حسن (ع) را می‌توان دید.

 چه زیباست آن لحظه‌ای که امام بر سفره‌ی فقرا نشست و نان خشک آنان را با عشق تناول کرد و از روی تواضع فرمود: خدا متکبران را دوست نمی‌دارد و با این جمله درسی داد به همه‌ی ما که بزرگی در فروتنی است نه در تظاهر.
‌
می‌گویند امام حسن (ع) دو بار تمام دارایی‌اش را در راه تو داد سه بار آن را نصف کرد و به نیازمندان بخشید این بخشش‌ها نشانه‌ای از وجود مبارکی هستند که جز تو را نمی‌دید و جز رضای تو را نمی‌خواست.

 وقتی از او پرسیدند چرا هیچ‌گاه سائلی را ناامید نمی‌کند گفت: من خود سائل درگاه خداوند هستم، یعنی هر دستی که به سوی ما دراز می‌شود شاید آینه‌ای از دستی باشد که ما به سوی تو دراز کرده‌ایم و اگر امید داریم که تو ما را محروم نکنی باید خود نیز محروم نکنیم.

آری کاش در این روزگار سخت در این عصر تنهایی، حسادت، غیبت، دروغگویی کمی از کرامت امام حسن مجتبی (ع) را در دل‌هایمان زنده کنیم کاش یادمان نرود که بخشندگی فقط دادن مال نیست گاهی یک نگاه مهربان یک شنیدن بی‌قضاوت یک دست گرم روی شانه‌ی خسته خودش کرامت است.

در دوره‌ای که سفره‌ها کوچک‌تر شده‌اند و دل‌ها خسته‌تر چه خوب است اگر هر کدام از ما حتی با ذره‌ای از توانمان مرهمی باشیم بر زخم‌های جامعه امام حسن (ع) علاوه بر اینکه به فقرا غذا می‌داد با آنها می‌نشست با آنها حرف می‌زد دردشان را می‌شنید او به آنها عزت می‌داد.

امروز هم می‌شود کریم بود حتی اگر ثروتمند نباشیم با بخشیدن وقت با گوش دادن با احترام گذاشتن با نادیده گرفتن خطا‌های کوچک دیگران با مهربانی بی‌منت.

امام حسن (ع) به ما آموخت که انسان بودن یعنی دیدن انسان دیگر یعنی اگر کسی به در خانه‌ات آمد او را درِ دل راه بدهی؛ و چه زیباست اگر در این دنیای پر از سختی ما هم ردپای کوچکی از آن بزرگوار باشیم.

امروز سالروز رحلت پیامبر اکرم (ص) است روزی که غمی سنگین بر دل‌های عاشقان حقیقت نشست و گویی مهربانی از جهان رخت بربست آن حضرت با لبخند‌های آرامش‌بخش و کلامی سرشار از مهر انسان‌ها را به سوی نور و نیکی هدایت می‌کرد و اکنون در سکوتی جاودانه آرام گرفته است در میان این اندوه امام حسن مجتبی (ع) با چشمانی اشک‌بار خاطرات شیرین کودکی‌اش را در آغوش پیامبر مرور می‌کرد لحظاتی که دست‌های گرم پیامبر او را نوازش می‌داد و با سخنان پرمغز جانش را می‌ساخت این رابطه پیوندی از جنس تربیت و عشق بود که در آن اخلاق حلم و بزرگواری نسل به نسل منتقل شد و امام حسن (ع) ثمره آن مهر بی‌پایان بود.

 در نهایت امام حسن مجتبی (ع) با دلی آکنده از صبر و چشمی روشن از معرفت قربانی نیرنگ شد نه در میدان نبرد بلکه در خلوت خانه با زهری که از دستان کسی آمد که باید مأمن می‌بود تلخ‌تر از شهادتش لحظه‌ای بود که تابوتش را به سوی مسجد پیامبر بردند و تیر‌های کینه به جای احترام بدرقه‌اش کردند سرانجام بقیع مأوای تن خسته‌اش شد خاکی خاموش که هنوز بوی غربت می‌دهد و صدای بی‌صدای مظلومیت را در دل خود حفظ کرده است.

یادداشت از مریم بالوی فیلی فعال رسانه ای

انتهای پیام/