مراقبت سردار شهید احمد کاظمی از بیت المال/ ایشان به معنای واقعی یک «فرمانده» بود

به گزارش خبرنگار نوید شاهد، سردار محمد قاسم ناظر از کسانی است که سالهایی از جوانی اش را در کنار سردار شهید احمد کاظمی گذرانده است و در طول بیش از ۱۰ سال آشنایی که با این شهید بزرگوار داشته به اندازه سالهای زیادی از شخصیت این سردار شهید، منش او، رأفت و قلب مهربانش در عین حال سختگیری و هوش سرشارش در قامت یک «فرمانده» حرف برای گفتن دارد. در ادامه گفتگوی خبرنگار نوید شاهد را با او می خوانیم.

بفرمایید که آشنایی و ارتباط شما با سردار شهید احمد کاظمی از چه زمانی شکل گرفت؟

آشنایی من با سردار شهید احمد کاظمی به زمانی برمی گردد که جنگ تحمیلی به تازگی آغاز شده بود. شهید با تعدادی از نیروها در جنگ کردستان حضور داشته و مدتی نیز در لبنان و در زمان جنگ تحمیلی نیز از نیروهای فعال این عرصه بود.
شهید کاظمی از اهالی نجف آباد استان اصفهان بود و در واقع بنده نیز به جهت اینکه ایشان از همشهری های من هست دورادور شناختی نسبی از او داشتم. در سال 1362 در لشکر 8 نجف به فرماندهی سردار شهید احمد کاظمی قرار گرفتم و از آن زمان ارتباط من با ایشان نزدیکتر شد و به مرور زمان علقه و ارادتی به این شهید بزرگوار پیدا کردم و تا پایان جنگ در کنار ایشان بودم و پس از پایان جنگ نیز تا سال 73 در لشکر 8 نجف در خدمت ایشان بودم.

در زمانی که کنار شهید کاظمی بودید، چه وظیفه ای را عهده دار بودید؟

در آن زمان من عهده دار مسئولیت حفاظت اطلاعات لشکر در شورای فرماندهی بودم. شهید کاظمی در واقع معتقد بود ما باید در هر زمینه ای که می توانیم کارها را انجام دهیم و کمک کننده باشیم فلذا مسئولیتهای دیگری چون پشتیبانی در لشکر و انتقال گردانها و.. را عهده دار بودم.
چون حفاظت از اطلاعات عملیات کار بسیار حساسی بود گاهی انتقال بسیاری از تجهیزات و امکانات گردان در عملیات کربلای 5، والفجر 8 و... بر عهده من بود.

شخصیت شهید کاظمی به لحاظ نظامی چگونه بود؟

شهید کاظمی به معنای واقعی یک «فرمانده» بود. ایشان در تصمیم گیری ها بسیار قاطع و هوشمند بود و از امکانات پشتیبانی و منابع مالی به نحو مطلوبی بهره می برد تا جایی که در آن زمان ایشان بسیار زبانزد بود که بر حفظ بیت المال دقت دارد.
ایشان توجه ویژه ای به تمامی نیروها داشت تا جایی که لشکر 8 از استان اصفهان و شهرستانهای آن تشکیل شده بود و گاهی اوقات از شهر زنجان و کاشان نیز در این لشکر حضور داشت و زمانی که می خواست نیروها را به خط ببرد به موضوع افکار بیرونی نیز دقت می کرد. برای نمونه مراقب بود که در عملیات قبل چه تعداد نیرو از کدام شهرها به شهادت رسیده اند تا شهادت و یا اسارت رزمنده ها بر افکار عمومی مردم در شهرها به واسطه تعداد شهدا یا اسرا نتیجه منفی نداشته باشد و موجب تضعیف روحیه مردم آن شهر نشود.
زمانی هم که در خط بود مراقبت و مدیریت پشت خط را نیز در نظر داشت. حتی درباره غذایی که نیروها در خط مقدم می خوردند مراقبت می کرد که حتما از وعده های گرم هم استفاده شود و صرفا استفاده از غذاهای کنسروی نباشد.
در حقیقت ایشان انسان بسیار با درایت و با شجاعتی بود تا جایی که بدون اغراق می توان گفت شجاعت از ایشان معنا می گرفت. هرگز ترسی در وجود ایشان ندیدم و این در حالی بود که تمام کارها را برای رضای خداوند انجام می داد. همیشه به ما سفارش می کرد مراقبت از نفس را فراموش نکنیم تا جایی که اگر حرفی زده میشود برای خداوند باشد و حتی اگر فریاد هم می زنید برای خدا باشد. ایشان حتی به سربازها نیز توجه ویژه ای داشت و تبعیض را هرگز نمی پذیرفت حتی زمانی که برادر خودش نیز به لشکر اضافه شد شهید کاظمی او را به گردان می فرستاد.

درباره مراقبت شهید از بیت المال سخن گفتید، لطفا کمی بیشتر آن را برایمان توضیح دهید.

فرزندان شهید کاظمی گاهی که از مدرسه به محل کار پدر می آمدند، شهید بسیار مراقب بود که فرزندانش از ناهار سازمانی نخورند و اگر اینگونه می شد حتما پول آن را پرداخت می کرد. شهید کاظمی بسیار امام حسینی بود و برگزاری مراسم روضه و عزاداری برای حضرت زهرا (س) و اهل بیت جزو جدایی ناپذیر زندگی ایشان بود. روضه ای هم که برقرار می شد با کمکهای مردمی برگزار می کرد و هرگز در این میان از امکانات لشکر استفاده نمی کرد. همواره یادم می آید که این موضوع را نیز به فرزندانش آموزش می داد.

از دیگر ویژگی های شخصیتی سردار کاظمی چه بود؟

می توان گفت هوش سرشار از ایشان یک استراتژیست نظامی ساخته بود. ایشان بسیار سرسخت و خشن بود و کار کردن با ایشان نیز بسیار سخت بود اما در این میان مهربانی و قلب رئوفش ویژگی منحصر بفرد دیگری بود که از شخصیت شهید کاظمی سراغ دارم. همیشه در صحبتهای دوستانه ای که داشتیم مرا به انجام کارها برای رضایت خداوند، خالص کردن نیتها و بی ارزشی دنیا سفارش می کرد.
به عکس شهید خرازی اشاره می کرد و می گفت اگر زمانی بالای سر مزار شهید خرازی رفتی بدان آنجا قطعه ای از بهشت است. در واقع علاقه ویژه ای به شهیدان خرازی و باکری داشت.
دلیل آن نیز خاطره ای بود که تعریف می کرد.

میتوانید آن خاطره را برای ما بگویید؟

بله، من همیشه شهید کاظمی را حاجی صدا میزدم، یکبار از او پرسیدم که حاج آقا علت این علاقه شما به شهید باکری چیست، و شوخی میکردم که آب کاش کمی هم ما را دوست می داشتید، ایشان در جواب گفت در اوایل جنگ روزی شهید مهدی باکری را به سنگر من فرستادند و ایشان را به عنوان قایم مقام من معرفی کردند، همزمان کاری برایم پیش آمد و موقع خروج از سنگر در منطقه به شهید باکری گفتم اینجا بمان تا من برگردم، تا وقتی که من به قرارگاه رفتم و برگشتم فراموش کردم که شهید باکری در سنگر است و این موضوع سه روز طول کشید تا دوباره به سنگر بازگردم. زمانی که برگشتم و دیدم که مهدی باکری هنوز در آنجاست بسیار تاسف خوردم و از ایشان عذرخواهی کردم و پرسیدم آقا مهدی چرا شما در سنگر ماندید؟ ایشان در جواب به احمد کاظمی گفته بود که چون شما امر کردید که اینجا بمانم تا برگردید من فقط دستور فرمانده را اجرا کردم حتی اگر ده روز هم طول می‌کشید همانجا می ماندم. شهید کاظمی تعریف میکرد زمانی که شهید باکری این رفتار را داشت آنجا بود که عاشقش شدم و به خودم گفتم ببین او کجاست و من کجام.
همین علاقه هم تا جایی ادامه پیدا می‌کند که شهید باکری در عملیات خیبر با شهید کاظمی در تماس اخر با بیسیم میگوید: «اگر بدانی این جا چه جای خوبی شده،احمد. پاشو بیا! بچه‌ها این جا خیلی تنها هستند»

از روز شهادت ایشان برایمان بگویید.

شهید کاظمی همیشه در آرزوی شهادت بود و حسرت شهدا را می خورد. زمانی که خبر شهادت ایشان را به من دادند من برای بازدید از منطقه به زاهدان رفته بودم، هیچ تصوری از شهادت ایشان را نداشتم و جرات نمی‌کردم با کسی تماس بگیرم وثوق این خبر را بشنوم به معنای واقعی دلم سوخت و حس میکنم ما تنها ماندیم.
انتهای پیام/