کودکان بمباران شیمیایی، مردان داغ‌دیده امروز هستند
نوید شاهد: بمباران شیمیایی سردشت یک جنایت جنگی و بمبارانی بود که نیروی هوایی بعثی در هفتم تیر ۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی در چهار نقطه پرازدحام شهر سردشت در ایران انجام داد. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر بلافاصله کشته شده و ۸۰۰۰ نفر دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند. روز هفتم تیر در حافظه تاریخی ایرانیان، روز غمبار و اندوهناکی است. همزمان با روز بمباران شیمیایی رژیم بعث عراق خبرنگار نوید شاهد با «ناصر احمدی» جانبار 25درصد شیمیایی که در آن روز‌ها نوجوانی 21ساله بود؛ گفت‌وگو کرد.
شرح وقایع اولین روزهای بمباران شیمیایی توسط رژیم بعث عراق
«احمد ناصری» در ابتدا از اولین روزهای بمباران شیمیایی سردشت توسط رژیم بعث عراق اظهار کرد: سی‌وپنج سال از جنایت صدام حسین علیه مردم سردشت می گذرد؛ جنایتی که اولین مورد حمله شیمیایی بعد از جنگ جهانی اول بود. کودکان آن روز، مردان امروز هستند که اثرات این جنایت را بر دوش می‌کشند.
وی ادامه داد: شهر من، سردشت که در جنوب غربی استان آذربایجان غربی واقع است، در یک ظهر گرم تابستانی درحالی که بچه‌ها در کوچه بازی می‌کردند و زنان ومردان در گرمای تابستان در تلاش بودند تا نان حلال بر سر سفره‌های خود ببرند؛ ناگهان در ساعت چهار و سی دقیقه روز یکشنبه هفتم تیرماه 1366 چند هواپیمای بعثی سکوت شهر کوچک من را در هم زد و هفت بمب شیمیایی در نقاط مختلف شهر انداختند که 2 بمب در مناطق مسکونی و2 بمب دیگر در بازار شهر افتاد؛ 3بمب دیگر نیز در باغ‌های مجاور شهر فرود آمدند. قسمت‌های دیگر شهر از جمله بیمارستان‌ها و نقاهتگاه شهر هم در مسیر جریان هوای آلوده قرار گرفتند. در روزهایی که برق و تلفنی هر چند روز یک بار قطع میشد، اما روز بمباران نه برقی در شهر بود و نه مخابراتی؛ تمامی فعالیت‌های خدماتی شهر فلج شده بود و تمام کارکنان محلی مصدوم شده بودند.
بی‌اطلاعی مردم از اصابت بمب شیمیایی به سردشت
جانباز بمباران شیمیایی سردشت درباره لحظه برخورد اصابت بمب به شهر و بی‌اطلاعی مردم از اینکه بمب شیمیایی است و نباید به زیرزمین‌ها می‌رفتند گفت: خارج از منزل به همراه برادرم در ماشین بودیم که ناگهان در 40 متری ما یک بمب به زمین اصابت کرد؛ به سرعت خود را به خانه رساندیم و طبق عادت که همیشه به پناهگاه‌ها در زیرزمین می‌رفتیم با خانواده‌ام همراه شدم. بی‌خبر از اینکه این بمب یک بمب عادی از سمت رژیم بعث عراق نبود بلکه یک بمب شیمیایی بود. تمام مردم خود را از ارتفاعات و جاهای بلند به زیرزمین‌ها و پستی ها رسانده بودند تا ترکش و بمب به آنها نخورد. هیچ کس متوجه نشد که این بمب شیمیایی است و باید از مکان بسته و جاهای کم ارتفاع دوری کنند. به هیچ وجه نباید به زیرزمین‌ها می‌رفتند. اما همه ما برعکس عمل کردیم. نیم ساعت تا چهل دقیقه از زمان بمباران می‌گذشت که از بلندگوهای شهر اعلام کردند این بمباران شیمیایی است. مردم خیلی زود باید خود را به جاهای بلند می‌رساندند و از نقاطی که بمب شیمیایی به آنجا اصابت کرده دور می‌شدند. بخاطر همین تلفات خیلی زیاد شد.
مردم داغ دیده شهرم به کمک یکدیگر مقابل این بحران ایستادگی کردند
«ناصر احمدی» درباره کمک‌های مردمی در آن روزهای سخت توضیح داد: در آن روز‌ها مردم داغ دیده شهرم به کمک یکدیگر توانستند تا مقابل این بحران ایستادگی کنند. کادر پزشکی بهداری سپاه با کمک نیروهای محلی توانستند از دو حمام شهر به عنوان دو ایستگاه رفع آلودگی جهت استقرار زنان و مردان استفاده کنند. ماشین‌های آتش نشانی نیز مسئولیت تدارک آب حمام‌های شهر را بر عهده داشتند. سالن ورزشی شهر به عنوان یک نقاهتگاه 150 تخته مورد استفاده قرار می‌گرفت. با توجه به ماهیت اثر این گاز شیمیایی ساعت به ساعت بر تعداد مصدومین افزوده میشد. تاثیر این بمب شیمیایی بر روی افراد متفاوت بود. جوانان علائم دیگری نشان می‌دادند مثلا من اول چشمانم سیاه شد و دیگر جایی را نمی‌دیدم. افرادی که سن‌و سال بیشتری داشتند بلافاصله ریه‌هایشان درگیر این گاز مسموم میشد. در نقاهتگاه‌ها پس از آنکه درمان‌های اولیه انجام می‌گرفت و مصدومین از پایداری نسبی برخوردار می‌شدند؛ بلافاصله آنها را به شهر‌های دیگر اعزام می‌کرند. در آن روز‌ها حتی غذایی برا خوردن هم نبود؛ تمام مواد غذایی آلوده شده بود و هر کسی که از آن مواد می‌خورد دچار مشکلات گوارشی میشد.
خیلی وقت‌ها در کارهای روزمره خود دچار مشکل می‌شوم
جانباز بمباران شیمیایی سردشت در ادامه از اثرات شیمیایی شدن گفت و درباره سختی‌های زندگی خود تعریف کرد: اوایل که جوان‌تر بودم اثرات شیمیایی شدن را کمتر احساس می‌کردم اما هر چه سنم بیشتر شد کنار آمدن با این مشکل برایم سخت‌تر هم شد. گاهی اوقات در کارهای روزمره خودم هم دچار مشکل می‌شوم.
رنج و دردی که مردم سردشت همچنان درگیر آن هستند
«ناصر احمدی» با تاکید بر اینکه امروز 35 سال از اولین روزهای بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد،درباره درد و رنجی که مردم این شهر همچنان تحمل می‌کنند گفت: مردم شهر کوچک من درگیر رنج و درد مضاعف هستند که حق آنان نیست. نبود امکانات درمانی مناسب همانند بیمارستان‌های مجهز و دارای امکانات پزشکی کافی، محرومیت شهرستان سردشت، فراهم نبودن زیرساخت‌ها به خصوص در زمینه عمران شهری و جاده‌های مواصلاتی و از سویی نیز رسیدگی‌های جسته از جمله مشکلات مردم سردشت از 35 سال گذشته است. دلم برای مردم غم دیده‌ام می‌تپد که با وجود سختی‌هایی که در گذشته به آنها تحمیل شده امروز هم امکانات کافی را ندارند.
