ناگفته‌های احیاگر ایثارگران در دفاع مقدس که زخم بیش از 100 عمل بر بدن دارد
از اصفهان تا معرکه خون و آتش
جانباز 70 درصد شیمیایی دفاع مقدس در گفت‌و‌گو با خبرنگار نوید شاهد با بیان اینکه متولد یکی از روزهای سال 1342 است، تعریف کرد: 17 سال داشتم که دشمن بعثی به خاک کشور حمله کرد و جنگ شروع شد. نمی توانستم بنشینم و دست روی دست بگذارم به همین دلیل مدام در فکر راهی بودم تا خودم را به جبهه برسانم. تا اینکه بالاخره پس از سختی های فراوان سال 61 از اصفهان اعزام شدم تا در مقابل دشمن تا بن دندان مسلح بایستم و از اسلام، انقلاب و مردم کشورم دفاع کنم. اولین منطقه ای که در آن حاضر شدم سوسنگرد بود و در عملیات های مختلفی از جمله بیت المقدس، چزابه، فتح المبین، کربلای 5، والفجر 8 شرکت کردم. اما در مجموع بیشتر سابقه حضور در مناطق عملیاتی جنوب کشور و مدتی مناطق میانی را دارم.
در عملیات والفجر 8 شیمیایی شدم
لوح موسوی با باین این که بیشتر از یک سال سابقه حصور در جبهه را دارد، گفت: بیشتر در بخش پشتیبانی حضور داشتم اما سابقه حضورم در جبهه و شرکت در عملیات ها بیشتر از یک سال است و به نوعی تمام هشت سال دفاع مقدس درگیر جنگ بودم. در عملیات والفجر 8 که سال 64 انجام شد مسئولیت احیاء رزمندگانی که مصدوم می‌شدند را برعهده داشتم. غوغای آتش و گلوله بود. به دلیل بمب باران شیمیایی بیمارستان صحرایی توسط دشمن در منطقه شیفته آبادان در حوالی اروندرود شیمیایی شدم.
یادگارهای دوران دفاع مقدس
این جانباز دفاع مقدس روایت کرد: از آن زمان تا امروز سوختگی شدید پوست، ناراحتی گوارشی، سرفه های گاه و بیگاه و تنگی نفس برای من از سال های دفاع مقدس به یادگار مانده است. تمام پوستم سوخت و تاول های شدیدی زد. مدتی در یکی از بیمارستان های اهواز بستری شدم و پس از آن با هواپیما به بیمارستان فارابی و بقیه الله (عج) تهران منتقل شدم. پس از ترخیص از بیمارستان هم بنا به دستور پزشک در خانه استراحت می کردم. بعد از 6 ماه استراحت بهبودی نسبی پیدا کردم و دوباره به جبهه رفتم. اما تاب و توان قبلی را نداشتم و حالم خیلی بد بود. در مجموع تا امروز بیشتر از 100 عمل داشتم و در بیمارستان های مختلف بستری شده ام. بسیاری از اوقات زیر اکسیژن هستم و 20 درصد ریه های من فعال است.اغراق نیست اگر بگویم دستگاه اکسیژن همدم لحظه های من شده است و از من جدا نمی‌شود. جانبازان شیمیایی با سختی های بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند اما هیچ گله و انتظاری از هیچکس ندارند. من هم از این قاعده مستثنی نیستم و آگاهانه به میدان خون و آتش رفتم و امروز هم احساس پشیمانی نمی‌کنم.
جانبازان شیمیایی مظلوم هستند و آنطور که شایسته است دیده نمی‌شوند
دبیر سازمان مردم نهاد جمعیت حمایت از مصدومان شیمیایی در ادامه صحبت هایش یادآور شد: جانبازان شیمیایی مظلوم هستند و آنطور که شایسته است دیده نمی‌شوند. جانبازان هیچ انتظاری از هیچکس ندارند و در روز سختی هم بی چشم‌داشت جانشان را کف دست گرفته و به میدان رفته‌اند. جانبازان شیمیایی مدام با سختی های ناشی از آسیبی که به آنها وارد شده درگیر هستند و روزگار سختی را می‌گذرانند. گاز شیمیایی تا آخر عمر با جانباز شیمیایی همراه است و او را آزار می‌دهد. مردم باید نسبت به این قشر از جامعه ایثارگری مهربان تر باشند و مسئولان هم نسبت به رفع دغدغه های آنها دلسوزانه عمل کنند. شایسته نیست که یک جانباز شیمیایی شرمنده زن و فرزندش باشد.
با بیش از 80 کشور دنیا می‌جنگیدیم
لوح موسوی درباره درد مشترک جانبازان شیمیایی بیان کرد: دغدغه های جانبازان شیمیایی از نظر کلی به دو بخش ملی و بین المللی تقسیم می شود. در بخش ملی کشور ایران در حوزه سلاح های شیمیایی و آسیب های ناشی از آن مظلوم واقع شده است. در بخش بین المللی هم کشور ما در مقابل بیشتر از 80 کشور ایستاد و با رهبری حضرت امام (ره) و تجلی فرهنگ ایثار و شهادت در روحیه رزمندگان ایستادگی کرد. کشورهای مختلفی از دشمن، حمایت نظامی می‌کردند و ما با دست خالی در مقابل آنها می‌جنگیدیم. استفاده از سلاح شیمیایی در جنگ علیه ایران فاجعه بزرگی بود که بعد از جنگ جهانی اول کسی چنین کاری نکرده بود این در حالی است که سازمان ملل و کشورهای مختلف چشم خود را روی این جنایت جنگی بسته بودند. کشورهایی که مدعی حقوق بشر هستند و فریاد حق طلبی شان گوش عالم را کَر کرده مانند آلمان، آمریکا، هلند و فرانسه انواع تجهیزات نظامی را در اختیار دشمن می‌گذاشتند و رزمندگان ایران برای تهیه سیم خاردار هم مشکل داشتند. این کشورها در گذر زمان اسناد و مدارک این جنایت را از بین بردند تا خود را بی گناه جلوه دهند. این کشورها مواد اولیه برای ساخت سلاح های شیمیایی را در اختیار دشمن قرار می‌دادند تا بعد از تبدیل به ادواتی مانند گاز موسات (خردل)، گاز سارین و گاز اعصاب مورد استفاده قرار بدهد. در دوران دفاع مقدس با همین سلاح ها ایثارگران، به مقام شهادت یا جانبازی می‌رسیدند.
ایثارگری جانبازان شیمیایی نباید فراموش شود
دبیر سازمان مردم نهاد جمعیت حمایت از مصدومان شیمیایی ادامه داد: بعد از پایان جنگ این کشورها از دیدن ما در مجامع بین المللی می‌ترسند و تلاش می‌کنند تا هیچکس متوجه مظلومیت جانبازان شیمیایی و جنایت آنها نشود. در مجامع بین المللی در کشورهای اروپایی جانبازان شیمیایی را نادیده می‌گیرند و در حاشیه قرار می‌دهند تا در معرض پرسش خبرنگاران قرار نگیرند. ایثارگری جانبازان شیمیایی نباید فراموش شود. در کشور باید نسبت به ثبت ایثارگری سال های دفاع مقدس اقدامات لازم هرچه زودتر انجام شود و این ازخودگذشتگی ها فراموش نشود.
جانبازان شیمیایی نیازمند توجه بیشتر هستند
لوح موسوی درباره اینکه چگونه می توان حق مطلب را درباره جانبازان شیمیایی اداکرد، گفت: من به عنوان دبیرکل جمعیت حمایت از جانبازان شیمیایی درخواست های این قشر از جامعه ایثارگری را پیگیری می‌کنم تا دغدغه های شان برطرف شود. باید توجه داشته باشیم که در کشور ما تمام بیماری ها مانند تالاسمی، دیابت، کلیوی و سرطانی شبکه سلامت دارد اما این شایسته نیست که 150 هزار جانباز شیمیایی از این امکان بی بهره بمانند. بسیاری از جانبازان شیمیایی با مشکلات تهیه دارو برای تسکین دردهای شان دست و پنجه نرم می‌کنند. کم نیستند جانبازان شیمیایی که برای تهیه دارو از این داروخانه به آن داروخانه میروند. چرا یک جانباز باید دغدغه سلامت و شغل فرزندش را داشته باشد. مگر جانبازان افتخار این کشور نیستند؟ نباید نسبت به این قشر از جامعه ایثارگری نامهربان باشیم و طوری رفتار کنیم که در انزوا قرار بگیرند. جانبازان شیمیایی مورد ظلم جهانی قرار گرفته اند. بعد از شهادت جانبازان شیمیایی همه چیز از بین می‌رود و قصه مظلومیت آنها به فراموشی سپرده می‌شود. باید برای جانبازان شیمیایی دانشنامه یا مستند اختصاصی تهیه شود. می‌توانیم برای گرامیداشت یاد جانبازان شیمیایی در هر شهر میدانی را به اسم این عزیزان کنیم یا در گلزار شهدای هر شهر یادمانی نصب شود.
بمب باران شیمیایی سردشت نماد حقوق بشر آمریکایی است
این جانباز شیمیایی دفاع مقدس گفت: شهر سردشت با 1500 جانباز شیمیایی نماد مظلومیت این قشر از جامعه ایثارگری است و این شهر مظلوم هم مورد توجه شایسته قرار نگرفته است. بمب باران شیمیایی سردشت نماد افشای حقوق بشر آمریکایی است. البته مهندس «سعید اوحدی» ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگران و بیمه دی خدمات خوبی را به جانبازان شیمیایی ارائه داده اند که ستودنی است. باید اسناد ایثارگری جانبازان شیمیایی ثبت و ضبط شود تا مثل تیری بر قلب دشمن بنشیند.
انتهای پیام /
