نگذاشت سلاح شهدا روی زمین بماند
تيمسار شهيد «سرلشگر يعقوب احمد بيگی» فرزند محمد ابراهیم پنجم تیر ماه سال 1329 در روستای « قلعه جعفر بيگ» از توابع شهرستان تويسركان استان همدان چشم به جهان گشود. پس از طی دوران طفوليت، در 6 سالگی تحصيلات ابتدايی را در زادگاهش آغاز كرد. مدتی نيز در شهر تويسركان اقامت داشت و پس از پايان دوره ابتدايی به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد. شهید در تهران همزمان با ادامه تحصيل به كارهای موقت و پاره وقت مشغول بود.
يكي از ويژگی های اين خانواده نو پا اعتقاد عميق به آموزه های اسلامی، تدين و تقوا بود، چنانكه شهید احمد بیگی پس از پايان دوره دبيرستان عزم وارد شدن به نظام کرد. او پيش از آن به شهر مقدس قم رفت، به خدمت يکی از علمای بزرگ رسيد و تصميم خود را ابراز داشت و از عدم اشكال شرعی در ورود به ارتش اطمينان يافت. در آزمون دانشكده افسری شركت کرد و پس از قبولی وارد دانشكده شد.
ورود به دانشكده افسری، فصلی نوين در زندگی او بود، زمينه اعتقاد محكم، ديدگاه‌های مذهبی و خلوص نيت در خدمت به ارتش و مردم و آشنايی با دوستانی انقلابی و پيرو نهضت امام خمينی(ره) از او يک عنصر نظامی در ارتش ساخت.
شهيد احمد بيگی هم زمان با پيروزی انقلاب اسلامی، عزم خود را در خدمت به مملكت اسلامی و اهتمام در حفظ ارتش مكتبی ايران جزم کرد. او در روزهای نخستین پيروزی انقلاب نماينده ارتش در بيت حضرت امام (ره) بود و 8 ماه در جوار آن «وجود مبارک» مشغول به خدمت بود.
با آغاز جنگ تحميلی، خواستار حضور در جبهه شد. امام(ره) و شهيد نامجو حضور او را در دانشكده لازم می‌دانستند و او همچنان به تدريس اشتغال داشت تا اينكه در سال 61 سرداران شهيد ارتش از جمله شهيد نامجو به شهادت رسيدند و پس از آن او حضور خود را در صحنه نبرد ضروری می ديد.
پس از انتقال به زابل در سال 61، توانست موافقت مقامات ارشد را در رفتن به جبهه جلب و در همان سال عازم جبهه‌های جنوب شد. پس از هفت ماه حضور شبانه‌روزی در جبهه‌ها، سال 62 به زاهدان رفت و چندی بعد به ايرانشهر منتقل شد. او در سال 63 از طرف ارتش عازم سفر- مامور يت شغلی- به خارج از كشور شد.
مهر ماه سال 64 پس از بازگشت از سفر، بلافاصله عازم سومار شد و در خط مقدم به هدايت آتش توپخانه قوای اسلام پرداخت تا اينكه در سوم آبان در حالی‌كه با تعدادی از هم‌رزمانش در حال هدايت توپخانه خودی و مختل كردن تداركات دشمن بود، مورد اصابت تركش گلوله آ ر پی چی قرار گرفت و سرانجام این شهید والامقام در3 آبان ماه 1364 به فيض شهادت نایل آمد.
«روحش شاد و راهش پر رهرو باد»
