شهیدی که مصداق «اشداء علی الکفار رحماء بینهم» بود

نوید شاهد:

بسم رب الشهداء و الصدیقین

مکتبی که شهادت دارد اسارت ندارد. امام خمینی(ره)
«شهید ستوان یکم منوچهر برفی»، در اول تیر ماه سال 1337 در یکی از محله‌های باختران(کرمانشاه) پا به عرصه وجود نهاد. دوره ابتدایی را تا سال 1345 در همدان و از سال 1345 تا 1349 در یکی از پادگان‌های لشکر ارومیه گذراند و بعد از پایان دوران راهنمایی، اول دبیرستان را در پادگان‌های جلدیان و پیرانشهر پشت سر گذاشت. سپس خانواده‌اش به باختران (کرمانشاه) منتقل شد و تا اخذ دیپلم در دبیرستان‌های کورش سابق و امام خمینی(ره) گرفت. بعد از اخذ دیپلم، سال 1357 در کنکور دانشکده افسری ارتش تهران شرکت کرده و قبول شد. استخدامش همزمان با اوج انقلاب اسلامی بود و بعد از گذشت دو سال از خدمتش، با شروع جنگ تحمیلی، همراه دانشجویان دانشکده افسری برای دفاع از میهن و کیان خود از تهاجم ارتش بعث عراق، با اولین پرواز هواپیماهای جنگی وارد اهواز و از آنجا به نقاط مختلف استان خوزستان از قبیل دزفول، اهواز، شوش، آبادان، خرمشهر و سایر جبهه‌های جنوب رفته و به نبرد علیه ظلم پرداخت و بعد از مدّتی که مأموریتشان تمام شد، برای ادامه تحصیل در دوره افسری، عازم تهران شد. مدّتی آنجا به آموزش مشغول شد. بعد از پایان دوره دانشکده افسری و اخذ لیسانس دوره تخصّصی نظامی، به مرکز پیاده شیراز رهسپار شد. پس از پایان دوره، با درجه ستوان دومی به لشکر 81 زرهی باختران(کرمانشاه) منتقل و در آنجا به تیپ زرهی ابوذرِ سرپل ذهاب، گردان خور رفته و مشغول انجام وظیفه مقدّس نظام شد. در این دوران در جبهه‌های غرب، در تیپ زرهی ارتش جمهوری اسلامی ایران، علیه خصم زبون بپا خواست و در طلوع قیام صبح شفق خونین دشت کربلای غرب، حماسه آفرید.

شهید برفی در 5 بهمن سال 1360 راه نور وحی الهی را در پرتو شب شکافت و در سحرگاه خوش رایحه در زرین جوب سرپل ذهاب به یارانش پیوست، حماسه‌هایش در رگ‌های خاک جنوب دوید و تاریخ از ایمانش تابناک گردید.

او افتخار یک امّت و سند گویای شهادت یک قوم حق‌خواه است. راهی که انتخاب کرد چه پر افتخار بود و چه شایسته آن را پیمود، چنانکه در عمر کوتاهش بزرگ زندگی کرد و در پایان عاشقانه به خون غلتید. از خون او نهالی رویید که غنچه‌های سرخ آن آگاهی مستضعفین را خواهد پروراند و میوه آن قسط است.

شهید برفی، اعتقاد راسخی به اسلام و رهبری امام(ره) داشت و به راستی که در برخورد با مردم، مصداق آیه شریفه  (اشداء علی الکفار رحماء بینهم) بود. با دشمنان خدا سرسختانه مبارزه می‌کرد و با مؤمنان و مستضعفان، مهربان و فداکار و دلسوز بود و از بذل هر چه در توان داشت دریغ نمی‌کرد.

راهش پر رهرو باد!