یوسفی که به کنعان بازنگشت

نوید شاهد: شهید «يوسف قاسمی پاوایی» فرزندحيدر، 14 مرداد 1340 شب عید غدیر در «پیربکران» اصفهان متولد شد. كودكی آرام، ساكت و مطيع پدر و مادر بود. دوران كودكی خود را در ميان خانواده سپری كرد. شهید از سال 1346 در مدرسه «پاوا» در روستای پيربكران شهرستان مباركه تحصيلات خود را آغاز كرد. در سال 1351 دوران ابتدايی را به پايان رساند و در مدرسه راهنمايی وزيری، در پيربكران مشغول به تحصيل شد.

در اداره امور امامزاده به پدرش كمك می‌كرد. تابستان ها مشغول كشاورزی می‌شد. چند وقتی در پالايشگاه نفت و نيز مدتی در كارگاه رنگرزی و پس از آن چند ماهی هم به نقاشی ماشين پرداخت. با آغاز انقلاب اعلاميه‌های امام(ره) را پخش می‌كرد.

صبور بود و دير عصبانی می‌شد. پس از پيروزی انقلاب در سپاه ثبت نام كرد و فعاليت‌های خود را در اين رابطه شروع كرد. او به اتفاق چند تن از افراد ديگر جزو مؤسسين سپاه مباركه بود.

به مسايل دينی و نماز جماعت بسیار اهميت می‌داد. در مراسم دعای كميل شركت می‌كرد. پيرو خط امام بود. براي حفظ دستاوردهای انقلاب تلاش می‌كرد. بر اساس مأموريتی كه از سپاه به او محول شده بود و به خاطر عشق به امام(ره)، معنويتی كه در جبهه وجود داشت و جنگ را يک امتحان الهی می‌دانست، به جبهه رفت.

هدفش خدمت به اسلام و آرزويش شهادت در اين راه بود. در كارهای جمعی شركت و به دیگران كمک می‌کرد.

قبل از آخرين اعزام به خانواده‌اش گفت:« اميدی به برگشت من نيست». دوست داشت فقط با يك گلوله شهيد شود. يكي از همرزمانش می‌گويد:« شب قبل از شهادتش، يوسف بيدار شد و نماز شب خواند و بسیار گریه می‌كرد».

شهید قاسمی پاوایی 5 فروردین ماه 1361 در عملیات فتح المبین بر اثر اصابت تیر به قلبش در منطقه دشت عباس به فیض شهید نایل آمد.

پيكر پاك و مطهرش پس از تشييع، در گلزار شهداي شهر پيربكران در استان اصفهان آرام گرفت.