خدایار
نوید شاهد: سحرگاه بسیار سرد بود. با قامتی خمیده و نحیف مشغول نماز بود. دشتهای اطراف روستای چنگوله همه او را می شناختند. گوسفندانش در کنار او مشغول چریدن علفهای خشک بودند.
خدایار که به ظاهر لال بود، با زبان دل با خدا مناجات می کرد. رکوع و سجودش طولانی بود. نمازش که تمام شد بعثی ها به سمت او هجوم آوردند.
خواست از دستشان فرار کند اما او را گرفتند. با کابل به سر و صورتش می زدند تا حرف بزند. اما خدایار زبانش بسته بود. نمی توانست چیزی بگوید.
آنقدر او را زدند تا دو دندانش شکست. صورتش خون آلود شد. لباسهای او و دو همراهش را پاره کردند. می خواستند در سرمای منطقه مهران بیشتر اذیت شوند.
اما نتیجه ای برای نوادگان بنی امیه نداشت. خدایار و دوستانش صبور بودند و مقاوم.
او را به اردوگاه آوردند. کتک می خورد و تحمل می کرد. روزها سر و کارش با شکنجه بود و بازجویی.
خدایار کاوری، چوپان با تقوای مهرانی آن بی زبان غریب تا اذان می گفتند به نماز می ایستاد. شبهای جمعه تا سحر مشغول راز و نیاز با خدا بود.
اما کم کم آثار شکنجه نمایان شد. هر شب تا صبح درد می کشید. درد کلیه و ...
نفسهایش به شماره افتاده بود. هرچه بیماریش بیشتر شد ارتباطش با خدا قوی تر می شد. وقتی درد سراپای وجودش را گرفت او را به بیمارستان موصل منتقل کردند.
شهریور ماه سال 63 بچه های اردوگاه موصل اشک ریختند و آه کشیدند. چرا که یک بنده واقعی خدا از میان آنها رفته بود.
کسی نمی دانست عراقی ها او را در کجا دفن کردند. بچه ها چیز زیادی از او نمی دانستند. فقط می گفتند: خدایار واقعا بنده خدا بود. او همیشه با وضو بود.
او مصداق کلام نورانی پیامبر (ص) بود که می فرماید: زیاد وضو بگیرید. اگر توانستید شب و روز با وضو باشید. زیرا اگر در حال طهارت بمیرید شهید خواهید بود.
روای: خاطرات آزادگان
منبع: شهید گمنام/ 72 روایت از شهدای گمنام و جاویدالاثر/ گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی/1393
