زندگی نامه شهید محمدیار خدادادی

نویدشاهد: محمديار خدادادي، ششمين فرزند الله يار و خانم بيگم جان خدادادي، در سوم تير ماه سال 1342 در روستاي سفيد ديوان از توابع فارسان به دنيا آمد.

خانم بيگم جان خدادادي، مادرش، مي گويد: « بعد از به دنيا آوردن چند دختر مورد سرزنش قرار گرفتم كه پسر ندارم. به همين خاطر نذر كردم پاي پياده به امام زاده ا ي كه در خوزستان است بروم و از خداوند خواستم كه به من فرزند پسري عنايت كند.

دوره ابتدايي را در روستا گذراند و براي ادامه تحصيل به مسجد سليمان رفت، دوران متوسطه را در زرين شهر ادامه داد و در منزل عمويش به سر مي برد. مقداري زمين كشاورزي- كه متعلق به پدر محمديار بود – در روستاي محل سكونتش وجود داشت. وي با كار و فعاليت زياد آنها را كشت و برداشت مي كرد. او از نيرو جسماني خوبي برخوردار بود و به كشاوري علاقه مند بود.

با شروع انقلاب او نيز متحول شده بود و به همين دليل وارد صحنه هاي مبارزه شد.

او همانند ديگر جوانان اين مرز و بوم در تظاهرات حضور داشت . اكثر اوقات به فعاليت هاي انقلابي مي پرداخت. اعلاميه ها و پوسترهاي حضرت امام خميني (ره) را پخش مي كرد و روي ديوارها شعارهاي انقلابي مي نوشت.

محمديار در برابر مشكلات خيلي صبور بود و با ياد خدا قدم بر مي داشت و در مصيبت ها خيلي بردبار و متين بود.

وي در 19 سالگي با خانم اشرف خدادادي ازدواج كرد و مدت زندگي مشترك آنها سه ونيم سال بود.

همسرش مي گويد:« من و محمديار دختر عمو وپسرعمو بوديم . چون خانواده من درخوزستان زندگي مي كردند، تابستان ها براي هواخوري به زرين شهر مي آمديم و اين مدت را با خانواده عمويم زندگي مي كرديم . آشنايي من و محمديار هم از همانجا آغاز شد.

محمديار پسري پاك و جواني خوش اخلاق و مومن بود و در فاميل زبانزد همه بود از نظر تقوي نمونه بود نمازش را اول وقت مي خواند و به مسايل ديني اهميت مي داد.»

خانم خدادادي همچنين مي گويد:« من و محمديار با روحيات يكديگر آشنا بوديم. با شناختي كه نسبت به هم داشتيم زندگي را شروع كرديم. با اينكه مشكلات مادي فراواني در زندگي داشتيم، ولي به اين چيزها اهميت نمي داديم. حاصل ازدواج ما يك دختر و يك پسر است.

زماني كه فرزند اولمان، فاطمه، به دنيا آمد، محمديار چنان خوشحال بود كه وقت ملاقات به ديدن من كه آمد، تمام پرستاران و كاركنان بيمارستان را شيريني داد. حتي به بعضي ها پول مي داد. او از اينكه صاحب دختري شده بود، خدا را شكر مي كرد. هنگامي كه دخترش فاطمه به دنيا آمد به همسرش گفت كه وقتي به او شير مي دهد بايد وضو بگيرد و ايشان نيز همين كار را انجام مي دادند.

محمديار بچه ها را خيلي دوست داشت و مي گفت: بايد به بچه ها محبت كنيم. با خوش رفتاري و حوصله با آنها بازي مي كرد و آنها را سرگرم مي نمود. در امور زندگي كوشا بود و خيلي مراعات حال مرا مي كرد.»

همسرش مي گويد: با همان حقوقي كه از سپاه مي گرفت، زندگي را مي گذرانديم. در منازل سازماني سپاه فولادشهر ساكن بوديم. ايشان در سپاه فعاليت مي كرد و بعضي اوقات هم به ذوب آهن مي رفت.

محمديار خدادادي به مسايل حلال و حرام خيلي حساس بود و اگر چنين موردي پيش مي آمد، خيلي عصباني مي شد. اين عصبانيت فقط در چهره اش مشاهده مي شد وگرنه چيزي نمي گفت. سعي مي كرد با صبر و حوصله مشكلات را حل كند و حتي موقعي كه مشكلي براي خانواده همسرش در خوزستان پيش مي آمد، با وي تماس مي گرفتند و از محمديار هم فكري و كمك مي خواستند. ايشان كمك فكري خوبي براي همه بود.

انگيزه اش از رفتن به جبهه تنها عشق به امام و اسلام بود . ايشان از طريق سپاه پاسداران انقلاب اسلامي به جبهه هاي حق عليه باطل اعزام شد.

همسر ايشان در ادامه مي گويد:« محمديار از افرادي كه در مسايل ديني سهل انگار بوده و بدحجاب بودند، بدش مي آمد . يك بار كه براي احوال پرسي به منزل يكي از اقوام رفته بوديم، صاحب خانه نوار ترانه گذاشته بود. محمديار ناراحت شد ونوار ترانه را شكست و به آنها گفت : ديگر به منزل شما نمي آيم.»

همچنين در ادامه چنين مي گويد:« محمديار به مادرش علاقه مند بود و هر گاه مي خواست قسم بخورد به جان مادرش قسم مي خورد.»

هنگامي كه به مرخصي مي آمد و از تلويزيون اخبار جبهه را مي ديد، به فكر فرو مي رفت و مي گفت: ببين در جبهه چه خبر است. از من نخواهيد كه به مرخصي بيايم. من جسمم اين جاست . هوش و حواسم در جبهه است.

ايشان در هر حال خدا را در نظر مي گرفت و بحث هاي اخلاقي در سپاه مي گذاشت. به نماز و روزه خيلي اهميت مي داد و سعي مي كرد نمازش را به جماعت بخواند. وي قرآن را زياد تلاوت مي كرد.

مسئوليت هاي وي در جبهه، معاون عملياتي سپاه پاسداران لنجان، مسئول تيپ در لشكر قمربني هاشم و مسئول محور عملياتي منطقه شلمچه بود.

اشرف خدادادي، همسرش، چنين نقل مي كند:« در همس ايگي برادرم دختر بچه اي بود كه مادرش را از دست داده بود و توسط نامادري نگهداري مي شد. او مورد اذيت و آزار نامادري قرار داشت. وقتي محمديار از حال و روز اين بچه با خبر شد. خيلي ناراحت شد و به من گفت: بايد به اين دختر كمك كنيم. او لباس و كفش نو تهيه مي كرد و براي اينكه احساس نكند به او ترحم مي شود، آنها را كادوپيچ مي كرد و به عنوان هديه به او مي داد.»

خدادادي از مستمندان و فقرا دستگيري مي كرد و كمك مي نمود و در امور خير پيش قدم بود.

ايشان از همان اوايل مخالف بني صدر بود و هميشه مي گفت:« او يك منافق است و خيلي ضرر به رزمندگان مي زند.» گاهي با صداي بلند او را نفرين مي كرد و مي گفت:« مرگ بني صدر.» او معتقد بود كه بني صدر در پشت پرده خيانت هاي زيادي به اسلام و مملكت مي كند.

وي هميشه در صحبت هايش مي گفت:« اگر مسلمانان گوش به فرمان امام خميني باشند، امريكا كاري از پيش نمي برد. امريكا جنايتكار است و عامل بدبختي همه كشورهاي اسلامي است ولي هيچ غلطي نمي تواند بكند. به گفته رهبر عزيزمان تا جان در بدن داريم در برابر دشمن متجاوز خواهيم ايستاد و آنها را از خاك كشورمان بيرون مي اندازيم.»

ايشان بيشتر اوقات به مطالعه كتاب هاي مذهبي، ديني، مخصوصاً كتاب هاي استاد مطهري و شهيد بهشتي مي پرداخت.

روزي مادر محمديار نزد فرمانده سپاه رفت. از بس كه نگران فرزندش بود و مي ترسيد كه اتفاقي برايش بيفتد، از فرمانده سپاه تقاضا كرد كه ديگر ايشان را به جبهه اعزام نكند. فرمانده سپاه اضطراب و نگراني مادر محمديار را درك كرد و به محمديار اجازه اعزام به جبهه را نداد تا مدتي خدادادي با فرمانده صحبت نمي كرد وبه قول معروف قهر كرده بود. دو ماه از اين ماجرا گذشت ولي همچنان محمديار مصمم به رفتن جبهه بود .سرانجام بر اثر عشق و علاقه اي كه به جبهه داشت، فرمانده موافقت كرد و وي عازم جبهه شد.

وي عضو سپاه بود و كارهاي فرهنگي انجام مي داد. به دليل اخلاق خوب ورزشي كه داشت، تعدادي از جوانان رزمنده جذب او شده بودند . با كمك جوانان تيم تشكيل مي داد و هر روز عصر مسابقه مي گذاشت.

او زماني هم جزو گشت سپاه بود و در شهر با ماشين مشغول گشت زني مي شد بعضي از افراد منحرف و خلاف كار را بازداشت مي كرد و بدون اينكه پرونده سازي كند آنها را راهنمايي و ارشاد مي نمود و آنها هم پي به اشتباه خود مي بردند.

اشراف خدادادي چنين مي گويد:« وقتي مي خواست به جبهه برود، ما ناراحت بو ديم. ايشان به ما دلداري مي داد و مي گفت: ائمه اطهار(عليهم السلام) هم رنج و سختي بسيار كشيده اند. بايد صبر و تحمل داشته باشيد. شما خدا را داريد. خدا با شماست.»