خاطره ای از شهید مهدی نریمی به روایت محمد رضا کلاه کج، هم رزم شهید

در طول خدمتم در منطقه حاج مهدی یکی از افراد نادری بود که با دغدغه و پشت کار برای انجام هر کاری تفکر و برنامه ریزی می کرد و دست به ابتکارات و خلاقیت هایی می زد که باعث شگفتی می شد . با آن که او هیچ آموزشی ندیده بود اما استعداد بالایی داشت و تخصص اش در واحد مخابرات واقعاً عالی و مثال زدنی بود .

از ابتکارات حاج مهدی واتر پروف کردن بی سیم بود . نظر حاجی بر این بود که نیروهای شناسایی وقتی به خطوط ساحلی عراق می رسند حتی در زیر آب هم بتوانند از ارتباط تلفن ( با سیم ) که در تمام جزیره ایجاد شده بود استفاده کنند و هم چنین اگر از خط مرزی عبور کردند و مورد تهدید قرار گرفتند بتوانند از بی سیم استفاده کنند و ارتباط برقرار کنند. این مسئله باعث شد تا او شبانه روز در فکر ضد آب کردن بی سیم باشد. او می خواست بی سیم را طوری عایق بندی کند که هم در خشکی و هم در آب جوابگوی نیاز نیروها باشد. یک مخزن آب کنار سنگر گذاشته بود و بی سیم را بعد از این که باز می کرد و با چسب سلیکون واشر گذاری، گریس کاری و عایق بندی می کرد در آن مخزن می گذاشت و امتحان می کرد. حتی بعضی اوقات یک هفته بی سیم را در آب می گذاشت و بعد باز می کرد و چک می کرد ببیند آب به آن نفوذ کرده یا خیر. حتی از نظر انتشار امواج نیز بی سیم را کنترل می کرد، سوار ماشین می شد و چند کیلومتری از آن دور می شد تا مشخص کند بی سیم تا چه مسافتی جوابگو است. بعد از این که موفق شد از این بی سیم استفاده کند آن را در اختیار دیگر واحدها خصوصاً نیروهای شناسایی که نیاز به ارتباط بی سیم در هور داشتند گذاشت که بعدها مورد بهره برداری دیگر یگان های سپاه قرارگرفت.

هم چنین سیم کشی های زیر سطح آب و روی سطح آب و تجربیات مهدی در این زمینه ها باعث شد که ما بتوانیم از این امکانات و تجارب در عملیات های خیبر و بدر استفاده کنیم و این ابتکارات کمک شایانی به نیروهای سپاه کرد. از دیگر ابتکارات مهدی ایجاد قایق های مخابراتی بود که قبل از عملیات خیبر ساخته شد. در این قایق ها وسایل و امکانات مخابراتی جاسازی و استقرار پیدا کرده بود تا فرماندهان بتوانند در هر منطقه از هور که هستند با خطوط جلوتر و هم چنین نیروهای عقبه و پشتیبانی کننده در تماس باشند. برای ایجاد این واحدهای مخابراتی سیار از قایق های رجیندر استفاده می شد که تندرو و پر قدرت بودند و قدرت مانور بالایی داشتند . از آن جا که فضای داخل این قایق ها تخت بود توانستیم با جاسازی و ثابت کردن بی سیم ها و نصب آنتن در داخل قایق، یک واحد مخابراتی سیار را آماده کنیم. حتی برای آن که احتمال می دادیم ممکن است شارژ بی سیم ها در طول مسیر یا عملیات تمام شود نیز یک منبع تغذیه فراهم کردیم تا از آن طریق، برق مورد نیاز باتری بی سیم را تهیه کنیم. بعد هم این امکان را در اختیار یگان های سپاه قرار دادیم و آن ها از این طرح استقبال کردند و خودشان برای واحدهای عمل کننده از این مدل قایق یک سایت مخابرات سیار ساختند و در عملیات های آبی مورد بهره برداری قرار دادند.

آشنایی من و حاج مهدی نریمی بر‌می‌گردد به مسجد امام حسین (ع)، آن زمان که او فرمانده پایگاه بود و هر چند وقت یک بار برای سرکشی به پایگاه می آمد و تعدادی از بچه ها را انتخاب می‌کرد و با خود به قرارگاه می‌برد. من نیز دوست داشتم یکی از افراد انتخابی او باشم به همین دلیل روز‌به روز بیشتر به او نزدیک می‌شدم تا بالاخره آن اتفاق افتاد و من همراهش شدم.

در سال‌هایی که فتخار حضور در کنارش را داشتم او را این گونه شناختم: همیشه مطیع فرمانده‌اش بود، حاج علی حرفی نمی زد مگر این که مهدی نریمی آن را انجام می‌داد. حاج علی می‌دانست که مهدی مرد کارهای سخت است و کارها را با دلسوزی و دغدغه انجام می‌دهد.

لحن بیان حاج مهدی بسار عاطفی و دوستانه بود. با حالت تحکم با نیروهایش برخورد نمی‌کرد اما در انجام کارها سختگیر و قاطع بود. به نماز اول بسیار مقید بود و در دعاهای گروهی شرکت می‌کرد و نیروها را به این دو موضوع توصیه می‌کرد. همیشه او را در حال آماده باش می‌دیدی، همیشه نا آرام بود و در فکر انجام مأموریت هایش بود. با واژه خستگی بیگانه بود این مهدی بود که کار را خسته می‌کرد.