تلویزیون قبله نما؛ روایت آزاده محمدرضا بروجی

اسرا، روزگار ظلمانی دوران اسارت را تنها با یاد خدا سپری کردند و حضور آرام‌بخش او را زیر شکنجه بعثیان لمس کردند.  خیلی از آزادگان معتقدند که نماز در بازداشتگاه های مخوف بعثی های عراق تنها ستون رو به آسمانی بود که اسرای نجیب و مؤمن به آن تکیه می کردند. گزیده ای از خاطرات دوران اسارت از زبان آزادگان با موضوع «نماز در اسارت» برگرفته از کتابی با همین نام را در قالب روایت های مختلف در نوید شاهد بخوانید:

یک روز در آسایشگاه، با تعدادی نزدیک به صد نفر، مشغول برگزاری نماز جماعت بودیم. یکی از سربازها که از پشت پنجره این جریان را مشاهده می کرد، با صدای بلند و توهین آمیزی گفت:
پیش نماز بیاید این جا!
نماز که به اتمام رسید، امام  جماعت به پشت پنجره رفت و نگهبان او را شناسایی کرد و مشخصاتش را یادداشت نمود و رفت. بعد از چند دقیقه، نگهبانها آمدند و پیشنماز را به زندان بردند. این جریان تا چهار – پنج روز ادامه داشت. هر روز  یکی  از برادران امام جماعت می شد و روز بعد به زندانش می بردند. آن چنان در میان بچه ها اتحاد و یکپارچگی حاکم بود که هر کس امام جماعت می شد، بقیه پشت سر او نماز می خواندند. در واقع امام  جماعت در آنجا، حکم فردی را داشت که داوطلب ایثار و از خود گذشتگی بود. به طور مثال در همین جریان، بیش از سه نفر از برادران پیشنماز، از ناحیه چشم و گوش معیوب شدند. به هر حال مدتی که گذشت، وقتی عراقیها دیدند نمی توانند کاری بکنند، توطئه دیگری چیدند و برای هر آسایشگاه، یک تلویزیون رنگی که فیلمهای مبتذل نشان می داد آوردند. عراقیها تلویزیونها را رو به قبله گذاشتند و دستور دادند که باید از ساعت 5 بعد از ظهر تا ساعت 12 شب، یکسره روشن باشد و حتی یک لحظه هم نباید خاموش شود. بچه ها تصمیم گرفتند که تلویزیونها را بیرون بگذارند و به این تصمیم جامه عمل هم پوشاندند. حتی بعضی از آسایشگاهها آب در داخل تلویزیون ریختند.
عراقیها که به عجز و ناتوانی رسیده بودند می گفتند:
آیا شما اسیر ما هستید یا ما اسیر شما؟

منبع: کتاب نماز در اسارت (خاطرات آزادگان ایرانی درباره نماز از اردوگاههای عراق)، اکرم ارجح و فریده هادیان،نشرسوره مهر