فرمانده گردان سیدالشهدا «شهید علی اکبر حسین پور رهبر»
يکشنبه, ۰۹ دی ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۰۸
شهید علی اکبر حسین پور رهبر فرمانده گردان سیدالشهدا بیستم بهمن ماه 1363، بعد از سی و شش ماه حضور مستمر در جبهه های جنگ به شهادت نایل آمد.
على اكبر حسين پور رهبر در
سال 1333 در تبريز متولد شد و در خانواده اى مرفه و متدين و تحت تربيت مادرش -
بزرگ خانم - پرورش يافت. على اكبر تا كلاس ششم ابتدايى تحصيل كرد. و بعد از آن در
كارگاه نجارى پدر (بيوكآقا) مشغول به كار شد.
حضور پدري مذهبي در خانواده ، علي اكبر را انساني مقيد و علاقه مند بار
آورد و از همان دوران نوجواني و جواني اوقات زيادي را به عبادت و انجام
وظايف مذهبي در مسجد محل صرف مي كرد .
در اين دوران علي اكبر حسين پور
رهبر بيشتر آثار آيت الله دستغيب را مطالعه مي كرد . و به صورت خودجوش به
آموزش و يادگيري و خودسازي اهتمام مي ورزيد . با اوج گيري انقلاب اسلامي ،
در سال 1357 ، به همراه خواهر و برادرهايش در تظاهرات شركت مي كرد و از
طريق مسجد محل ، وارد عرصه جدي مبارزه عليه رژيم شد . از جمله فعاليت هاي
اين دوران پخش شبنامه در در سطح شهر و برپايي جلسات متعدد در مسجد ، تشكيل
گروه سياسي متشكل از بچه هاي محل و كنترل و اداره مسجد بود . در زماني كه
حكومت نظامي بود و سربازان مسلح در خيابانها پراكنده بودند ، به هنگام
سخنراني آقاي سيد ابوالفضل موسوي ، به همراه چند تن ديگر برقراري انتظامات و
حفاظت مسجد را بر عهده مي گرفتند .
آنها به بازوان خود پارچه اي مزين به
كلمه حزب الله مي بستند . شبها در مسجد سيد حمزه تبريز جمع مي شدند و براي
روز جمعه برنامه ريزي مي كردند . جمعه ها در آن مسجد بعد از نماز صبح
دعاي توسل توسط حاج بيوك آسايش خوانده مي شد و بعد از آن آقاي ارصلاني
صحبت مي كرد . در اين دوران علي اكبر حسين پور رهبر ، اوقات فراغت خود را
در كارگاه نجاري پدر و يا به ورزش مي پرداخت .
او روحيه اي آرام و
مهربان داشت . از افرادي كه در قيد مسائل دين اسلام نبودند ، همچنين از
آدم هاي لاابالي و بي قيد كه به مسجد بي توجه بودند بيزار بود . به افراد
با ايمان و متدين و كساني كه به انقلاب و اسلام و امام عشق مي ورزيدند ،
از صميم قلب احترام مي گذاشت . شكل گيري و رشد شخصيت اخلاقي علي اكبر در
دوران محافظت از شهيد محراب آيت الله مدني به اوج خود رسيد . از همان زمان
رفتارش نسبت به ديگران تغيير محسوس كرد .
مهمترين خصوصيت علي اكبر ،
نحوة رفتار با والدين بود . هميشه احترام و اطاعت از آنها را مد نظر داشت و
سعي مي كرد رضايت ايشان را جلب نمايد .
علي اكبر با شكل گيري سپاه
پاسداران انقلاب اسلامي ، از طريق بسيج به سپاه پيوست . در سال 1358 ،
پنجمين دوره آموزشي سپاه را طي كرد و بعد از خدمت در واحد عمليات سپاه ،
با شروع جنگ در سمت فرمانده واحدهاي مختلف و گروه هاي اعزامي به جبهه ،
مشغول به خدمت شد . از اين زمان دوران كار و تلاش شبانه روزي او آغاز
گرديد . انضباط اخلاقي و رفتاري مشخصة او در جبهه بود . بخصوص در گردان
تحت امرش اين انضباط كاملاً مشهود بود . هميشه دور گردان را حصار مي كشيد و
نگهبان مي گذاشت ؛ ترددها را كنترل مي كرد و شبها به چادرها سر مي زد .
شدت كار و تلاش ايشان به حدي بود كه در آخرين روزها ، حدود چهارده يا
پانزده كيلو لاغر شده بود .
همزمان با انجام وظايف و مسئوليت هايي كه
به عنوان يك فرمانده به عهده داشت ، دو مسجد براي گردان به دست خود ساخت .
از آنجا كه با حرفه نجاري آشنا بود ، با جمع آوري پليت ، از سنگرهاي
قديمي در دشت عباس و در زمينهاي فتح المبين از ميان سنگرهاي عراقي ، لوازم
كار را مهيا مي كرد و بعد با نقشه اي مناسب از اين مصالح مسجدي به سبك
بديع مي ساخت كه بعدها روش كار او در ديگر گردانها رايج شد .
با اينكه فردي از خانواده اي مرفه بود ، اما همه چيز را كنار گذاشت و از آغاز جنگ در كنار شهيد چمران بود .
هيچ موقع از مشكلات يا سختي كار حرفي نمي زد . دائماً آيه هاي صبر و استقامت را زمزمه مي كرد . هر وقت كسي شهيد مي شد مي گفت : « انا لله و انا اليه راجعون » نمونه « اشداء علي الكفار و رحماء بينهم » بود . با دوستان خدا دوست و با دشمنان خدا به شدت برخورد مي كرد .
علي اكبر رهبر در مدت سي و شش ماه حضور مستمر در جبهه ، پنج بار زخمي شد . تنها ايام دوري ايشان از جبهه ، دوران نقاهت بود . در عمليات مسلم ابن عقيل مجروح شد و براي مداوا به بيمارستاني در باختران انتقال يافت . در بيمارستان دفترچه هايي در اختيار مجروحين مي گذاشتند تا خاطرات خود را از عمليات و جبهه براي آيندگان بنويسند. علي اكبر به پرسشهايي كه تمايلي به دادن پاسخ صريح به آنها نداشت، پاسخهاي خاصي را آماده كرده بود . از جمله به سؤال ميزان تحصيلات مي نوشت : بي سواد ؛ وقتي از معنويات سؤال مي شد ، مي نوشت : گناهكار . به اين سؤال كه در چند عمليات شركت داشته ايد جواب مي داد : شرمنده ام .
يك بار ديگر كه زخمي شده و در بيمارستان تحت مداوا قرار گرفته بود ، برادر بزرگش به ملاقاتش رفت . او نقل مي كند كه :
به تمام قسمت هاي بدن علي اكبر تركش خورده بود . قسمتي از سر انگشت سبابه
اش نيز زخم برداشته بود. از علي اكبر پرسيدم : آيا احساس درد داريد ؟ در
جواب گفت : « به جز سر انگشتم در جايي احساس درد نمي كنم . » و بعد گفت : «
زخمي شدن انگشتم جريان مفصلي دارد . »
و نقل كرد كه : « در يكي از روزها
در زمان عمليات، موقعي كه رزمندگان جهت حمله به صف حركت مي كردند، متوجه
شدم كه دو نفر در بين رزمنده ها غريبه به نظر مي رسند. نزديك رفتم تا
آنها را بشناسم. ديدم دو نفر عراقي در ميان رزمندگان هستند. در اين ميان
ديدم يكي از آنها براي اينكه عمليات لو برود مي خواست فرياد بكشد. متوجه
شدم و در حالتي كه مي خواستم عراقي را خفه كنم انگشت سبابه ام را گاز
گرفت و اين زخم مربوط به اين ماجراست. » به دنبال اين ماجرا رزمندگان به
او علي اكبر خفه كن مي گفتند .
علي اكبر رهبر چند روز بعد فرماندهي
گردان سيدالشهدا كه مأموريت پدافند منطقه هور را داشت ، به عهده گرفت . در
عمليات پدافندي، زماني كه گردان خسته براي استراحت به قرارگاه بازمي گشت، علي اكبر با خبر شد كه در خط مقدم نيرو نياز است. در همان حال خسته
بازگشت ولي قبل از رفتن به حاج بيوك آسايش گفت: « اين بار كه مي روم ديگر
برنمي گردم. » و همين طور هم شد. در هور در اثر اصابت تركش گلولة توپ
از ناحيه كمر مجروح شد. آقاي مصطفي شهبازي به بالاي سر وي رفت و گفت : «
طوري نيست الان آمبولانس مي آيد و تو را به بيمارستان مي رسانيم . » علي
اكبر در پاسخ آقا مصطفي مي گويد: « اين حرفها را ما به همه ياد داديم . »
سرانجام علي اكبر حسين پور رهبر در تاريخ 20 بهمن 1363 ، بعد از سي و شش
ماه حضور مستمر در جبهه هاي جنگ ، پس از انتقال به بيمارستان اهواز به
شهادت رسيد . در حالي كه خانواده اش نمي دانستند ايشان فرمانده گردان
هستند . بنا به گفته مادر شهيد :
شهيد علي اكبر علاوه بر خصوصيات
مهرباني و تواضع و شجاعت ، مي توانم از رازنگهداري ايشان برايتان صحبت كنم
. ايشان درباره كارش در جبهه هيچگاه سخن نمي گفت . هر وقت مي پرسيدم كه
در جبهه چه كار مي كني ، جواب مي داد : « من در آشپزخانه هستم . » و ما
بعد از شهادتش فهميديم كه ايشان فرمانده گردان بودند .
نظر شما
