سروده‌هایی در مدح حضرت معصومه:«خواهر خورشید به قم می‌آید»

 تعدادی از اشعار شاعران کشورمان  که تقدیم به ساحت حضرت فاطمه معصومه  سلام الله علیها شده است را در ادامه می‌خوانید:

محمود ژولیده

سوی قم از مدینه یار آمد
با وجودیکه بی قرار آمد
همۀ شهر غرق استقبال
خواهر اینبار با وقار آمد

همه اش احترام می کردند
دسته دسته سلام می کردند
همه جا مِهر بود و گلباران
حقِّ او را تمام می کردند

هیچکس ناسزا نگفت به او
جز درود و ثنا نگفت به او
هیچکس وقت آمدن غیر از
آیۀ انّما نگفت به او

قم عجب میهمان نوازی کرد
تا ابد ماند و سر فرازی کرد
قم عجب کرد آبروداری
کوفه با آبرو چه بازی کرد

خوب شد که سری به نیزه ندید
خوب شد هیچ حرف بَد نشنید
خوب شد وقت دست و پا زدنِ
نیمه جانِ برادرش نرسید

ای امان از غریبیِ زینب
وای از غم نصیبی زینب
هیچ چشمی به شام و کوفه ندید
در بلا بی شکیبیِ زینب

از ورودش به شهر خود ای داد
محملش طعمه ، کوفیان صیاد
در تکاپوی خطبه ای غرّا
چشم زینب به نیزه ای افتاد

تا کنون ماه خویش را از دود
این چنینش ندیده بود کبود
ماهِ خاکستری! کجا بودی؟
جای تو در تنور خانه نبود!

بر یتیمیت نظاره کن کم کم
آب شد قلب کوچکش نم نم
ای سرت روی نیزه چون کعبه
چشمۀ اشک چشمِ من زمزم

بسکه همچون حسین محو خداست
درد و غم پیش چشم او زیباست
تا خدا همچو زینبی دارد
پرچمش تا همیشه پا برجاست

اسماعیل شبرنگ

آمدی و حق بده چشمان ما حیران شود
مقدم زهرایی تو خوب گل باران شود

یا خلیله آمدی در حیرت این دشت داغ
تا کویر تشنه ی قم خانه ی رضوان شود

تاهمیشه معجزه با چشم هایت ممکن است
باید انسان با نگاه لطفتان انسان شود

مطمئناً هرکسی چشمش به ایوان تو خورد
دردهای بی دوایش یک به یک درمان شود

خوشبحال شاعری که با شما همسایه است
خط به خط اشعار او شیرین تر از سوهان شود

باید از "قم" قلب خود را راهی "مشهد"کند
عاشقی که قصد کرده زائر سلطان شود

لطف کردی بانوی رحمت که از شب تا سحر
خاکبوس مقدم تو خطّه ی ایران شود

یا کریمه محضر تو عرض حاجت می کنم
با همین عرض ادب دارم عبادت می کنم

یوسف رحیمی

آئینه توحید به قم می آید
یا خواهر خورشید به قم می آید
نذر نفحات فاطمی اش صلوات
با آمدنش عید به قم می آید

هم زمزمه‌ی سبز بهاران با تو
هم روح بلند چشمه ساران با تو
از راه رسیدی و کویری تشنه
جنت شده، ای حضرت باران با تو

تا خاک مرا سرشت، یا معصومه
روی دل من نوشت: یا معصومه
یک پنجره پرواز مرا خواهد برد
از صحن تو تا بهشت، یا معصومه

مرضیه عاطفی

عطر خوشبویی که در سر تا سرِ ایران گم است
از گلاب نابِ قمصر نیست! از شهر قم است

مهربانویی که با لبخند مهمان می کند
باز دل راهی شد و اینبار بارِ چندم است

می نشیند پای حرفِ زائران خسته دل
فکر و ذکرش غصه های بیشمار مردم است

در حریمش می شود همسایهٔ خوب خدا
هر کسی که راه را گم کرده و سردرگم است

در مسیرِ چادرش خورشید زانو می زند
بسکه محجوب است و ماهِ آسمانِ هفتم است

از ضریحش گریه می بارد! نه اینکه معجزه ست
روضهٔ داغ برادر در رواق هشتم است

صحنِ آیینه یقیناً بعدِ ایوانِ نجف
در مقامِ دلربایی در مقامِ دوم است!

مجید تال

برای تشنه لبان باده را به خم آورد
مزار مادر خود را به شهر قم آورد

عجیب نیست که قم طعنه بر مدینه زده
که سنگ مادر سادات را به سینه زده

چه باشکوه به دستان خود علم دارد
از این به بعد بگو فاطمه حرم دارد

انتهای پیام/