ناگفته هایی از شهادت مظلومانه چهار برادر انقلابی بدست طالبان در تربت حیدریه

«آخرهای پاییز بود، بیست و نهم مهرماه 1376. ما در روستای چاهک ساکن بودیم. برادرم عبدالله روی پشت بام ها را کاهگل می کرد. کارش که تمام شد به مسجد رفت نماز خواند و برگشت. ساعت 6 بعدازظهر بود که سفره شام را پهن کردیم و همگی سر سفره نشستیم. داشتیم شام می خوردیم که عبدالله هم آمد و در خانه را باز کرد. هنوز در را نبسته بود که تروریست ها به او رسیدند. سه نفرشان صورتهایشان را بسته بودند و فقط چشم هایشان مشخص بود. دو نفر دیگر هم با ریش هایی بلند، صورت وحشتناکی داشتند.

آنها داخل خانه آمدند و به مادرم گفتند فانوس را روشن کند. مادرم هم این کار را کرد. با طناب هایی که دستشان بود، برادرهایم را بستند و بردند. آن شب فقط من ماندم و مادرم. جیغ می کشیدیم. با صدای ما همسایه ها جمع شدند.

کمی که گذشت، مامورها از روستایی که نزدیک روستای ما بود، آمدند. به تربت جام بی سیم زدند و بعد خانه ما پُر از مامور شد. برای جستجوی برادرهایم با هواپیما به سمت کوه های روستا رفتند. دایی مان آمد و عکس بچه ها را گرفت. دایی می گفت مامورها پشت کوه ها رفته اند و می خواهند بچه ها را شناسایی کنند.

18 روز گذشت. ما به مشهد رفته بودیم. زمانی که برگشتیم، خبر شهادت برادرانم را دادند. جنازه آنها را به «بهشت رضا» بردند. بعد از این ماجرا به مشهد نقل مکان کردیم.

محمدحسین همیشه به مادرم می گفت «من شهید می شوم و یک زمانی دنیا از نام «آبره» پُر می شود». مادر می گفت: الان که جنگ نیست، می خواهی کجا شهید شوی؟اما خدا خواست که به آرزویش برسد.»

شهیدان «غلامعباس» متولد 1350، «محمدصادق» متولد 1353، «محمد حسین» متولد 1356 و «عبدالله» متولد 1357 به دلیل عضویت در پایگاه بسیج روستای مرزی «چاهک» مورد کین طالبان قرار گرفته و با مظلومیت به شهادت می رسند.

مادر این شهیدان، خانم رقیه ف چند روز پیش (هشتم مهر) پس از تحمل 21 سال فراق به فرزندان شهیدش پیوست.

***رئیس جمهوری اسلامی ایران و ریاست بنیاد شهید و امور ایثارگران به مناسبت درگذشت این مادر شهید، پیام های تسلیتی صادر کردند.

یادشان گرامی