نگاهی به زندگی سنگرساز بی سنگر شهید قنبر علی معز
نوید شاهد: سال 1304 در منطقه کورجان از توابع شهرستان همدان قنبر علی سومین فرزند خانواده مُعّز پا به عرصه گیتی گذاشت. « آقام علی» پدر قنبر علی مردی کشاورز و زحمت کش بود که زندگی خانواده را از راه کشاورزی در کورجان می گذراند. قنبر علی دوران کودکی را در کنار پدر و دامان پر مهر مادرش «گوهر» خانم سپری کرد.
شرایط زندگی در روستا قنبر علی را مانند دیگر بچه های روستا با سختی و نداری آشنا ساخت او از روزهایی که توان ایستادن روی پای خود را پیدا کرد. کم کم با کار کردن هم آشنا شد و در کارهای خانه و مزرعه در کنار پدر و مادرش تلاش و کار کردن را آموخت.
در آن دوران که قنبر علی به سن تحصیل و مدرسه رسید از مدرسه خبری نبود او تحصیل نکرد و در سالهای بعد شبانه به مدرسه رفت و تا کلاس دوم اکابر درس خواند تا خواندن و نوشتن را یاد بگیرد.
قنبر علی دوران نوجوانی و جوانی را هم در کورجان گذراند و با کار کشاورزی به پدر و مادرش کمک می کرد تا زندگی خانواده که با وجود دو خواهر و سه برادرش به هشت عضو رسیده بود، اداره شود.
زمانی که دوره خدمت نظام وظیفه فرا رسید قنبر علی خود را برای خدمت معرفی کرد اما به دلیل فوت پدرش و اینکه در آن زمان مسئولیت زندگی خانواده پدری اش را بر دوش می کشید از خدمت سربازی معاف شد.
قنبر علی پس از مدتی برای کار کردن و پیدا کردن شغل و در آمد مناسب و تغییر شرایط زندگی از کورجان به شهر تهران مهاجرت کرد. او در کارها ی مختلف شروع به کارکرد. پس از مدتی در سال 1327 به عنوان آشپز در دانشگاه تهران استخدام و مشغول کار شد. کار جدید برای او ثبات و شرایط مطمئن و مناسبی به وجود آورد تا زندگی مستقل خود را تشکیل دهد. او مشکل انجام خدمت سربازی نداشت و استخدام دانشگاه تهران بود و به این ترتیب در سال 1328 به خواستگاری رفت و با پذیرش خواستگاری از سوی خانم «هما نیازی»، بنای خانواده جدید و مشترک آنها گذاشته شد.
روز دوازدهم مهر ماه سال 1328 روز آغاز زندگی قنبرعلی و هما بود که با برپایی مراسمی در کورجان و در منزل پدری با همان رسم و رسوم روستا انجام شد. زندگی خوش و صمیمی آنها با تولد فرزندانشان گرم و گرمتر شد. اخلاق خوب قنبر علی نیز کانون خانواده را محکم و گرمتر می ساخت.
به گفته همسر قنبر علی، او با سواد کمی که داشت همیشه عاشق جسات قرآن بود و در سخنرانی های مذهبی شرکت می کرد.
زمانی که شور انقلاب اسلامی در سال 1356 ایران را در بر گرفت دانشگاه نیز محل تظاهرات و اعتصابات دانشجویی و نیروهای انقلابی بود. قنبر علی که در محیط دانشگاه کار می کرد، از اولین روزهای خیزش مردمی و حرکت های اسلامی مردم و دانشجویان به صف مبارزه با رژیم پهلوی پیوست.
قنبر علی سالهایی از خدمت در دانشگاه تهران را در سمت نامه رسان گذراند و با اوج گیری انقلاب اسلامی در سال 1357 زمان بازنشستگی و پایان خدمت وی نیز فرا رسید.
قنبر علی همپای مردم در تظاهرات و راهپیمایی ها شرکت می کرد و پیروزی انقلاب اسلامی را تجربه کرد. اما او پس از بازنشستگی نیز از پا ننشست و به کار و تلاش ادامه داد. وانتی خرید و به کار کردن پرداخت و با در آمد آن حقوق بازنشستگی را تکمیل می کرد تا زندگی را بهتر اداره کند. او در این زمان چهار فرزند پسر و سه فرزند دختر داشت.
زمان زیادی از پیروزی انقلاب اسلامی نگذشته بود که جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی ایران از سوی رژیم بعثی عراق شروع شد. یک روز قبل از آغاز سال تحصیلی 1359 یعنی روز 31 شهریور ماه ، دشمن از مرزهای زمینی، غرب و جنوب و مرزهای زمینی، هوایی و دریایی، مردم ایران را زیر آتش قرار داد و پای تجاوز به میهن گذاشت.
مردم کشور در پی فرمان امام خمینی (ره) از هر سو و از هر شهر و روستایی برای دفاع و نبرد با دشمن عازم جبهه های جنگ شدند و با گذشت ماههای اول جنگ که دشمن مناطق زیادی را تصرف کرد، در ماهها و سالهای بعد چهره و صحنه جنگ تغییر یافت. رزمندگان اسلام دشمن را متوقف ساخته و در بخشهای مهمّی از جبهه های جنگ با شکست و عقب نشینی روبرو ساختند.
سال 1363 بود. عملیات تهاجمی نیروهای رزمنده ابعاد گسترده تری می یافت نیاز جبهه به نیروی های داوطلب به مردم اعلام می شد، جهاد سازندگی که از روزهای اول جنگ به مناطق عملیاتی شتافته بود، با حضور همکاران جهاد سازندگی در جنگ و انجام فعالیت های پشتیبانی و مهندسی رزمی، جان تازه ای به مقاومت ملت ایران بخشید.
جهاد سازندگی ستون محکمی برای دفاع و نبرد در دوران جنگ تحمیلی و تکیه رزمندگان و فرماندهان برای پیشبرد اهداف جنگ محسوب می شد.
جهاد سازندگی ستاد پشتیبانی و مهندسی جنگ را در دفتر مرکزی و در همه استانها تشکیل داد تا پشتیبان دفاع مقدّس ملّت ایران باشد. جهاد سازندگی با جذب، آموزش و اعزام نیروهای داوطلب مردمی، نیاز جبهه ها را به نیروهای مورد نیاز تأمین می کرد.
قنبر علی آشپزی قابل و با تجربه بود او با اطلاع یافتن از نیاز جبهه های جنگ به ستاد مرکزی جهاد سازندگی رفت و برای اعزام به جبهه داوطلب شد.
با پذیرش ستاد پشتیبانی و مهندسی رزمی جهاد سازندگی قنبر علی آماده اعزام به جبهه های نبرد شد تا در دورانی که بازنشسته شده و دوران استراحت او بود، به وظیفه خویش عمل کرده و در کمک به انقلاب اسلامی و دفاع از کشور نقشی را ایفا کند.
قنبر علی برای اولین مأموریت و اعزام 45 روزه اش آماده شد. با خانواده اش خداحافظی کرد و رفت. او شوق رفتن داشت و به قول همسرش موقع رفتن او وقت ناهار بود، همسرش به او گفت که ناهار را با ما بخور و بعد برو، اما او گفت انشاءاله با رزمندگان غذا خواهم خورد.
قنبر علی روز 28 بهمن ماه سال 1362 عازم مناطق عملیاتی جنوب کشور و شهر اهواز شد. او در محل مأموریت به کار آشپزی و پخت غذا برای رزمندگان پرداخت. فضای مناطق عملیاتی و فرهنگ حاکم بر رزمندگان و منطقه او را به شوق آورده بود و احساس خوب و آرامش تازه ای در وجودش شکل می گرفت که پیوند او را با جبهه های نبرد و جهاد محکم و عمیق می ساخت.
دوره مأموریت او رو به پایان بود، 45 روز گذشته بود و قنبر علی باید به تهران بر می گشت. او پس از خداحافظی از همکاران و همرزمانش در جهاد سازندگی راهی شد امّا گویا سرنوشت راه دیگری پیش روی او باز کرده بود.
منطقه و راه بازگشت در جاده آبادان – اهواز زیر آتش دشمن بود. انفجاری که در نزدیکی قنبر علی اتّفاق افتاد، او را در میان ترکش ها و آتش دشمن قرار داد. ترکش شاهرگ گردن او را پاره کرد و خون گرم تمام بدنش را فرا گرفت. شدت خون ریزی هر گونه فرصتی را برای معالجه و رساندن او به مراکز درمانی گرفت.
روز دوازدهم فروردین ماه سال 1363، روزی که سالگرد برپایی نظام جمهوری اسلامی ایران بود، قنبر علی دعوت حق را لبیک گفت و به کاروان شهیدان انقلاب اسلامی پیوست.
شهادت قنبر علی مُعزّ را همکاران جهاد سازندگی به خانواده او اطلاع دادند و روز سیزدهم فروردین ماه سال 1363 پیکر پاک او در کنار همسر و فرزندانش ابراهیم- اسماعیل- حسین- محمد – فاطمه – زهرا و معصومه و با شرکت همکاران جهاد سازندگی و دوستان و خویشاوندانش با شکوه فراوان تشییع و به خاک سپرده شد پیکر او در مزارش در بهشت زهرا قطعه 26 شهدا ردیف 22، آرام گرفت و نام شهید قنبر معزّ در دفتر شهیدان دفاع مقدس و سنگر سازان بی سنگر جاودانه ماند.
