می توانست برای زندگی به آمریکا برود اما به جبهه آمد

لطفا خودتان را معرفی بفرمایید.

من عابدین وحید زاده هستم از پرسنل سپاه. مهر 59 وارد سپاه شدم و جزو نیروهای رزمی بودم. ما ابتدا در پادگان امام حسین آموزش دیدیم بعد از آن ما را در سپاه تهران تقسیم کردند ،پادگان ولیعصر)عج(. 8 تا گردان داشت گردان نهم که آخرین گردانش بود که بعدا به نام گردان قدر تغییر نام داد پرسنل به اصطلاح دوره آموزشی ما بودند. آن دوره دقیقا مصادف شده بود با شروع جنگ. البته دوره های آموزشی مان بر می گردد به قبل از جنگ. من یادم می آید خیلی کمتر زیر دیپلم داشتیم یعنی تقریبا همه بچه ها تحصیل کرده بودند حتی تا سطح دکترا و اینها هم داشتیم دانشجوی دکترا هم داشتیم. گردان 9 تشکیل شد. وارد پادگان که شدیم به سه بخش تقسیم شدیم، در واقع یک بخشمان رفتند بیت امام برای حفاظت، یک بخشمان رفتند فرودگاه ،یک بخش هم رفتند به صدا وسیما. تقریبا دوسه ماهی تهران بودیم بعد از آن اعزام شدیم به منطقه. قرار شد ما به سر پل ذهاب برویم. فرمانده گردان ما تا زمانی که تهران بودیم شخصی بود به نام آقای تمکین. ایشان فرمانده گردان بود که می خواستند ما را به جبهه بفرستند. اما یه روز آمدند توی پادگان یه فردی لاغر اندام، با ریش پر و خوش سیما آمدند به پادگان که آقای تمکین گفتند ایشان آقای وزوایی هستند به عنوان فرمانده گردان شما می آیند. شهید محمدی هم به عنوان جانشین بود. اسفند 59 اعزام شدیم سر پل ذهاب پادگان ابوذر. بچه هایی بودیم که تازه اعزام شدیم به منطقه و برایمان هم جذابیت داشت، هم اضطراب و استرس.

آن زمان چند سالتان بود ؟

من آن موقع 18 سالم بود. دیپلم گرفتم و آمدیم سپاه. سر پل که رسیدیم ارتفاعات بازی دراز را نشانمان دادند. آمدیم داخل شهر، دیدیم شهر یک شهر مرده ، تک و توک افرادی را می دیدیم که عموما هم نظامی ها بودند که تردد می کردند. آمدیم پادگان ابوذر. اولین باری که وزوایی را دیدم آنجا بود. بعد از آنجا شروع کردند ما را تقسیم کردندو بردند. خب آن موقع مثل الان ماشین نبود، من یادم است محسن وزوایی چون درحراست مخابرات بود از آنجا یک ماشین آهو با خودش آورده بود ، پرسنل وبچه ها را بعضی مواقع با آن جابه جا می کرد. جاده ای هم در کار نبود، یک بخشی را می رفتیم بعد دیگر هر کسی با یک کوله بار خیلی زیاد ساعت ها راه می رفت پیاده روی خیلی خیلی زیاد؛ سلاح ها هم سنگین بود. کوله پشتی داشتیم، ژسه داشتیم، 4 تا خشاب سنگین که این ها همه یه طرف نارنجک و وسایل انفرادی و...هم طرف دیگر. مسافت طولانی بود که 4 ساعت پیاده روی داشتیم. بعضی جاها مال رو بود. به دشت ذهاب که رسیدیم بعضی گروه ها سنگرهایی داشتند که ما می ماندیم تا یه مدتی بعد جا به جا می شدیم. تا این که قرار شد که یک عملیاتی بشود در تنگه کورک، قرار شد با ارتش ادغام بشویم.

بعد ما رفتیم به سمت گیلان غرب که فرمانده ما شهید علی رضا موحد دانش شد. ایشان سر پل،کردستان، بازی دراز و خرمشهر بوده و سابقه جنگ داشت و بسیار آدم تیز و چابکی بود.

به نظر می رسد به شهید موحد دانش خیلی علاقه مندید.

بسیار زیاد! من خیلی به او علاقه دارم و اسم پسر بزرگم را به اسم ایشان گذاشتم. اصلا من زندگی ام با این شهید میگذرد و خیلی خاطرات دارم. بعد حرکت کردیم رفتیم جلو با همین کوله بار ساعت ها راه رفتیم. من یادم می آید بعضی جاها که می رسیدیم بچه ها یک لحظه می گفتند بایستید و صدای خروپف بچه ها بلند می شد . خدا می داند که چقدر خسته بودیم، خیلی پیاده رفتیم.

در این دوران شهید وزوایی کجا بود؟

وزوایی در محور دیگری بود منتها قرار بود یک جا الحاق شویم به هم. یک ساعتی تعیین کرده بودند که ما برسیم پای کار پایین تنگه بعد عملیات شروع شود. بعد دیدیم هنوز خیلی مانده هوا گرگ ومیش شود گفتند که برگردید. شهید وزوایی و موحد دانش فریاد می زدند که برای چی وایستادید! بدوید! فقط می گفتند بدوید الان هوا روشن شود توی دشت هم هستیم، سنگر نداریم. بچه ها هم خیلی خسته بودند ولی باید می دویدند. بعضی بچه ها دیگر کم آورده بودند. من می دیدم همین جوری دارند اثاثشان را توی راه می ریزند. دیگر کسی نمی توانست جواب گو باشد فقط یکی از آن دور داد میزد می گفت نمازمان ، می گفت آقا بدو و نمازت را بخوان. تا این که بالاخره کشاندیم خودمان را و آمدیم لب جاده. واقعا خیلی خسته شده بودند. خدا رحم کرد عملیات نشد دیگر نه توان تک داشتیم نه توان پاتک.وقتی رسیدیم گفتند استراحت کنید. شهید پیچک آمد و ما را آوردند عقب. گفتند که عملیات یک شب عقب افتاده. نمی دانم چه شد که عملیات عقب افتاد و گفتند برگردید پادگان. تا چند وقتی پادگان بودیم بعد دوباره گفتند می خواهند یک عملیات بزرگی انجام دهند. ما را بردند سمت یه منطقه ای روستایی. پادگان توی مدرسه ای بود. بچه ها شروع کردند شب زیارت عاشورا و دعا توسل خواندند. راه افتادیم و رفتیم به سمت بازی دراز . از آنجا به بعد شهید وزوایی همراهمان بود.

محورهای دیگر نتوانسته بودند از پشت 1100 بالا بیایند که تقریبا آن محورها تعطیل شد. فقط ماند محور شهید وزوایی و شهید موحد. زمزمه اش می آمد که عملیات را تعطیل کنند چون محورهای دیگر نتوانسته بودند عمل کنند. گفتند ممکن است اینجا عراق قیچیمان کند. اما با پافشاری موحد و وزوایی عملیات انجام شد. اولین ارتفاعی که گرفتیم 1050 بود. اون موقع که داشتیم می رفتیم بالاعراق توی این مسیرها مین پاشیده بود. لابه لابه ی این مین ها یک سنگرهایی بود که دوشگا بود و کمین نشسته بودند. تا خط خیلی مسیر بود یک حالت هفتی داشت که پهلوهای آن را این دوشگا ها پوشش داده بودند. ضربدری هم پوشش داده بودند و هر نیرویی می کشید بالا می زدند. به هر صورت بود عملیات شروع شد.

یک دوشگا خیلی بچه هارا اذیت کرد و همه را زمین گیر کرد. علی موحد این تک تیرانداز را زد و ما رفتیم بالا. سریع بچه ها را کشیدند بالا. عراق هم اصلا تصور نمی کرد این طور شود. بالاخره دستمان به ارتفاع که رسید تقریبا عملیات دیگر باز شد. از شیار که بالا رفتیم یک حالت دشت بود. به آنجا که رسیدیم دیگر تشنگی داشت بچه ها را هلاک می کرد. یادم است آقای شفیعی خدا ان شا الله حفظش کند داد می زد و آب می خواست. من بغل دست وزوایی بودم. شهید شیرودی با هلکوپتر دبه های 20 لیتری می آوردند و از آن بالا ول که می شد می ترکید. دیگر بچه ها داشتند هلاک می شدند.

یک دفعه دیدیم که آن طرف دود بلند شد. شیرودی امده بود از بغل بازی دراز از پشت چند تا تانک زده بود و رفته بود؛ خیلی شجاع بود اصلا یک اعجوبه ای بود. خیلی آرام شدیم. این بار رفتند آب را ریختند داخل پوکه های تفنگ های 106 که نترکد. به هر شکلی بود آب را رساندند.

ما آن شب آنجا ماندیم. یک داستان خیلی جالبی هم بود که شب انقدر خسته بودیم قرار شد مثلا نگهبانی بدیم ما امدیم یکی از این بچه ها گفت: فلانی تو برو بخواب من اینجا بیدارم. من آمدم بروم داخل یکی از این سنگرهای عراقی که قبلا بود دیدم پتو انداختند وخوابیدند. یک دفعه بچه ها داد زدند بدوید! بدوید! عراقی ها دارند می آیند بالا. هوا گرگ و میش شده بود.

موحد با وزوایی صحبت کرد قرار شد کسی تیراندازی نکند. هم زمان عراقی ها از شیار داشتند می آمدند و خیلی نزدیک شده بودند. موحد گفت هیچ کسی حق ندارد تیراندازی کند. وزوایی و شفیعی همچنان داشتند صحبت می کردند. گفتیم بابا اینها دیگر دارند می آیند تو دهانمان. گفت تا من نگفتم هیچ کس نزند. هی آمدن و آمدن وآمدن تا گفت حالا بزنید. شروع کردیم زدن. ژسه یک بدی که داشت 4تا تیر که می زدی گیر می کرد. داستانی داشتیم عراق هم آن موقع سلاح سازمانی اش با کلاش بود. یکی از بچه ها گفت تو سنگرها کلاش هست. کلاش را برداشتیم آوردیم و شروع کردیم با آر پی جی و اینها زدیم. عراق شروع کرد آتش سنگین ریختن. وزوایی اینها می رفتند پایین و ماهم با آنها رفتیم.

آن پایین هم یک سری اسیر گرفتیم. شهید موحد دستش قطع شده بود و یکسری از بچه ها آنجا شهید شدند. دیگر رفتیم روی 1100 گچی و بعد هم 1150 که وزوایی هم یک تیر خورد زیر چانه اش تا آخر عمرش هم آن تیر همان جا بود . دیگر آمدیم عقب تا عملیات دوم بازی دراز. بعد از شهادت شهید رجایی بود که عملیات دوم شروع شد. وزوایی خیلی زیبا عمل می کرد.

دو خصلت خیلی بزرگ از وزوایی به یاد دارم که در کمتر کسی دیدم؛ یکی توکل بسیار بسیار بالایی که داشت و دوم شجاعتش بی نظیر بود،خیلی شجاع بود یعنی می رفت دیگر پشتش را نگاه نمی کرد. علی موحد هم این خصوصیات را داشت، هر کدام به سبک خودشان. وقتی این دونفر به هم می افتادند یک چیزمعرکه ای می شد. وزوایی خیلی خیلی توکلش بالا بود. مدام آیه می خواند و بچه ها را به امید دعوت می کرد.

در عملیات بازی دراز دوم بدجوری مجروح شد. در بیمارستانی درتهران بستری شد.

یک پرستاری بود که منافق بود و می خواست آمپول هوا به او بزند که متوجه شدند بعدا دیگر بچه هایی که تهران بودند شیفتی می رفتند و از او مراقبت می کردند.

رابطه شما با وزوایی چگونه بود؟ دوستی شما از کجا شکل گرفت؟

تا آن موقع رابطه مان بیشتر رابطه فرمانده و فرمانبر بود. او فرمانده من بود و من هم یک نیرو بودم، یک پرسنلی مثل بقیه نیروهای دیگر. عملیات دوم بازی دراز من هم از ناحیه پا مجروح شدم. وزوایی هم از ناحیه فک و گردن خیلی آسیب دید که عرض کردم آمد تو بیمارستان سجاد تهران بستری شد و من هم در بیمارستان شماره 2 بودم تا اینکه وزوایی مجدد آمد برای عملیات فتح المبین.

شما بعد از عملیات بازی دراز از ایشان جدا شدید؟

بله، من رفتم بیمارستان او هم رفت بیمارستان. دیگه همدیگر را ندیدیم. بعد بچه های ما در ریاست جمهوری پست می دادند. ما هم آمدیم آنجا وزوایی را با عصا دیدم. حال و احوال کردم. گفت: من دارم می روم به جنوب. گفتم پس ما هم می آییم. ایشان رفت و من هم سریع رفتم بلیط قطار گرفتم و راه افتادم. رفتم جنوب و پرسان پرسان رفتم و پیدایش کردم. دیگر محسن وزوایی یک گردان گرفته بود؛ گردان حبیب بن مظاهر، وقتی در گردان حبیب بن مظاهر پیدایش کردم خیلی خوشحال شدم.

هنوز عصا داشتم. رفتم پیشش، خیلی گرم گرفت. فکر نمی کردم؛ حالا پیش خودم فکر می کردم تا نگاه کند می گوید این آدم شل و پل را می خواهیم چیکار کنیم؟ چه کاری می تواند برای من انجام دهد؟ ولی این استقبالش خیلی برای من جالب بود. از اینجا به بعد تقریبا دوستی ها شروع شد یا بهتر است بگویم بیشتر شد.

محسن وزوایی به خاطر اینکه عملیات ویژه قرار بود انجام شود برای آموزش ویژه ما را می برد آن طرف رودخانه کرخه به سمت بلتا. مرتضی مسعودی آن موقع معاون وزوایی بود.

به بلتا رفته بودیم برای آموزش و داشتیم برمی گشتیم. یک وانت بود که داخلش محسن تقوامنش بود، من بودم و محسن وزوایی بود. داشتیم برمیگشتیم ، نیرو هم داشتیم یک ماشینی آمد عبور کند بوق می زد و به ما گفت نگه دار! دیدیم حاج احمد است و سردار برقی. ایشان آمد به وزوایی گفت که حاج احمد کارتان دارد. شاید ساعت 5 - 6 بعداز ظهر بود. شهید وزوایی رفت و با حاج احمد صحبت کرد. حاج احمد گفت: اینا کجا می روند؟ گفت آموزش تمام شد. حاج احمد گفت نه، تا فلان ساعت باید وایستید.

حاج احمد هم یک شخصیتی است که خیلی دیسیپلین نظامی داشت و در واقع ساختارش آن گونه بود ولی قلبی داشت به اندازه قلب گنجشک؛ خیلی آدم رئوفی بود.

احساس مسئولیت می کرد. حسین همدانی و محمود شهبازی هم آنجا بودند. اینها وزوایی را از قبل از عملیات بازی دراز می شناختند.از این طرف هم حاج احمد را می شناختند وبا خصلت های حاج احمد آشنا بودند.